رای بی رای، چون از شرایط فعلی راضی ام!

اصلا مگه میشه کسی بگه از وضع موجود ناراضی ام، اون وقت رای نده؟! هیچ جای دنیا، رای ندادن نشانه اعتراض نیست.

اولین و آخرین ابزاری که دست مردم یک کشور و جامعه برای تغییر شرایط موجود و اعتراض به اون هست، انتخاباته. با رای ندادن ارزونی میشه؟ یا جوونا شغل پیدا میکنن؟ البته شاید هم درآمدمون بیشتر میشه! اگر میشه بهم بگید که منم رای ندم.

رای ندادن، شاید مال اون پولدارایی باشه که دلار سه تومنی و سی تومنی و حتی سی صد تومنی براش فرقی نداره؛ شاید مال اون بچه مایه داری باشه که بگه من که تو این مملکت موندنی نیستم، به جهنم که کی بیاد رئیس جمهور شه. یا اونیکه اصلا تو کشور نیست و براش فرقی نداره من و تو سه ماه سه ماه قسط واممون عقب بیفته یا زن و بچمون سر گشنه رو بالش بذاره. حتی مردن ما هم براش فرقی نداره! ببین کیا میگن رای نده؛ همونایی که به ترامپ نامه نوشته بودن ایران رو بیشتر تحریم کنه؛ همونایی که از زجر کشیدن کودکان پروانه ای کیف میکنن و نمیذارن پانسمان مخصوصشون وارد ایران بشه؛ همونایی که 17000 نفر رو از دختر بچه 4 ساله تا پیرزن و پیرمرد 90 ساله ترور کردن؛ همونایی که خاوری رفته پیششون.

اینا حتی اگه مخالف جمهوری اسلامی و موافق بهتر شدن وضعیت ما بودن، حداقل یه نفر حتی اینکه رد صلاحیت میشد رو بهمون معرفی میکردن و میگفتن به این رای بدیم تا هم جمهوری اسلامی رو نابود کنه، هم شما رو پولدارتر کنه، نذاره زن و بچه ات حسرت یه دل سیر غذا خوردن رو بخورن، نذاره جوونت با بیکاری و مجردی پرپر بشه. اینا دلسوز ما نیستن.

اونی که هم دلش، هم خودش، برای ما سوخت، اونی که جز یه دست، هیچی تو این دنیا براش نموند، میگفت بیا رای بده.

اگه رای ندادی، یعنی حاج قاسم، اندازه یه رای هم برام ارزش نداری؛ یعنی دخترم، جهیزینه لازم نیست بخریم؛ دانشگاه هم لازم نیست بری، چون پول شهریه ندارم؛ یعنی پسرم، برو یه گوشه بشین تلویزیون ببین تا درد بیکاری یادت بره؛ یعنی پدرم، برو بیشتر کار کن که از هیچ حمایتی خبری نیست.