وقتی توی 29 سالگی برای اولین بار، شرایط کلاسِ زبان رفتن برایم مهیا شد! با کلی انگیزه رفتم دوره فشرده مکالمه انگلیسی ثبت نام کردم و تقریبا روزی 7 ساعت با زبان انگلیسی درگیر بودم.
توی همون ترم های اول، یه همکلاسی خانمِ متاهلِ 34 ساله داشتم که همیشه، دلیلِ عدم یادگیریش توی زبان انگلیسی رو سن بالاش! عنوان میکرد و همیشه این جمله رو تکرار میکرد که "بابا من دیگه سنم رفته بالا، آدم تو 34 سالگی دیگه مغزش نمیکشه!" و اونموقع بود که استرس وحشتناکی منو میگرفت که وای، باید سریع انگلیسی رو یاد بگیرم قبل از اینکه 34 سالم بشه!
اونموقع فکرشم نمیکردم که بعد از گذشت یکسال اینقد روون بتونم صحبت کنم که براحتی در یک شرکت خارجی که اکثر کارکنانش غیر ایرانی بودن استخدام بشم و براحتی تمام 8 ساعت کاریم رو انگلیسی صحبت کنم.
خلاصه این یه تجربه ای شد واسم، اینکه لزوما اون چیزی که تو ذهنِ ما درباره یادگیری زبان جا افتاده، درست نیست. هممون اینو شنیدیم که "حتما باید از بچگی زبان دوم رو یاد بگیری" اما واقعیتش اینه که فاکتورهای مختلفی توی یادگیری موثرن و از اونجایی که یادگیریِ زبان انگلیسی برای من هنوز ادامه داره، اونم در آستانه 35 سالگی!، داشتم فکر میکردم که مهمترینِ این فاکتورها برای "من" چی بوده؟ و آخرش به این دوتا فاکتور رسیدم:
1. چرا باید زبان رو یاد بگیرم؟ این همون چیزیه که همه بهش میگن انگیزه. متاسفانه اینقد این کلمه رو شنیدیم که برامون تکراری شده و خیلی راحت از کنارش رد میشیم ولی واقعیتش اینه که مهمترین چیزیه که تو رو قانع میکنه که یکسال(حتی واسه عید) خرید نکنی (خانمها معنی این جمله رو خوب میفهمن) و بجاش هزینه کنی واسه یادگیری زبان! ، یا یکسال روی همه تفریحاتت خط بکشی(که البته خیلی وقتها بخاطر عدم توانایی مدیریت زمانه) و یا چرا باید چهار بار یه ترم زبان رو رد بشی تا جایی که حس کنی داری افسردگی خفیف میگیری اما بازم یه نیرویی تو رو به سمت هدفی که داری بکشونه.
پس بدون که میزان سختی که حاضری تحمل کنی دقیقا به اندازه اهمیتِ هدفت از یادگیریه!
2. فاکتور دوم، پیدا کردن یه مدل خوبِ یادگیریه. که به نظر من برای کسایی مثل شرایط اونموقعِ من، که میخوان از سطح پایین شروع کنن، ترکیبی از این گزینه هاست: ( آموزشگاه یا مدرس زبان خوب(که البته با شرایط فعلی کرونا،بهترین گزینه،منبع آنلاین هست)، مدت زمانِ درگیر شدن با زبان، استعداد ذاتی خود شخص در یادگیری زبان).
شاید خیلی ها اصرار دارن بگن که به شکل خوادموز هم میشه یاد گرفت ولی من جز کسایی ام که اصرار به داشتن مدرس دارم، بخصوص برای کسایی که قراره از پایه شروع کنن. چون واقعیتش اینه که خودآموزی ، انرژی زیادی رو میطلبه که شخصی که قراره سختیِ یادگیری یک زبان رو از صفر تحمل کنه ، بهتره که انرژیش رو برای یادگیری صرف کنه تا صرفِ یاد دادن خودش! (شاید توی یه پست جداگانه درباره این موضوع ، تجربه ام رو بگم)
به هر حال اگه سی سال رو رد کردی و میخوای زبان رو یاد بگیری اول از خودت بپرس چرا؟ تا بدونی چقدر برات مهمه این یادگیری . و بعدش بپرس چطور؟ تا همه منابعی (زمان ، پول ، انرژی ، استعداد ) که داری رو بشناسی و بعد شروع کنی.
