"بهرام رادان توی سینمایی (بارکد)یه دیالوگ داشت که میگفت:
(ادم ها بدون غذا 20 رو دووم میارن،بدون آب 2 روز،بدون اکسیژن چند دقیقه،اما بدون امید لحظه ای دووم نمیارن...
کسی که امید به زندگی رو به ادم میده ،بیشترین لطف رو در حقش کرده..."
این ادم هایی که امید به زندگی رو به ادم میدن :
ادم هایی هستند که خیلی"وجود"دارند.نمیگویم خوب اند یا بد ،چگالی وجودشان بالاست.اصلا یک "امضا" هستند برای خودشان!افکار،حرف زدن،رفتار و هر جزئی از وجودشان امضا دار است.این ها به شدت خودشان هستند.یعنی تا خودشان نباشند اینطور خاص و امضا دار نمی شوند که!در یک کلمه"شارپ"هستند و یادت نمیرود"بودن"هایشان را،بس که حضورشان پر رنگ است و غالبا هم خواستنی.رد پا جک می کنند این ها روی دل و جانت،بس که بلدند "باشند"...این ادم ها را هر وقت به تورت خورد ،باید قدر بدانی...دنیا پر از دیگری هایبی امضایی است ،که شیب منحنی حضورشان همیشه ثابت است!اما این ادمها علاوه بر امضا دار بودن،کامل هستند...!چون می توانند زندگی کنند ،با چشمانی باز ،شادمانی در قلبشان به اضافه چاشنی عشق...
"مها"
