با توجه به اهمیت موضوع نوع، جنس و طرح شیشه، تمرکز اصلی بحث را بر روی این موضوع خواهیم گذاشت. برای یک شیشه تک‌جداره، علاوه بر موضوع آب‌بندی مناسب، ضخامت شیشه، اصلی‌ترین فاکتور در عبور صدا می‌باشد. هرچه شیشه ضخیم‌تر میزان یا شدت عبور صدا کمتر یا به عبارتی اندیس وزنی کاهش صدای عبوری (Rw) که همان میزان جذب صدا توسط شیشه بیشتر می‌باشد. شیشه هرچه ضخیم‌تر باشد اثر جذب صداها مخصوصا صداهای با فرکانس پایین در آن بیشتر خواهد بود.
نکته‌ی مهم این است که غیر از ضخامت مواردی مثل سکوریت‌کردن، رفلکس‌کردن و یا رنگ‌زدن، شیشه اثری بر روی خاصیت آکوستیکی آن ندارد.
شیشه‌های لمینیت در مواردی که بیشتر جذب صدا با فرکانس‌های بالا مدنظرند اثر بیشتری دارند. این اثر بدلیل وجود لایه‌های PVb استفاده شده در لایه‌های میانی دوجدار خارجی شیشه می‌باشد.
همانطور که می‌دانیم تزریق گاز به جای هوا (معمولاً آرگون) اثر مطلوبی بر میزان انتقال حرارت خواهد داشت ولی این موضوع تاثیر خاصی بر روی خواص آکوستیکی شیشه ندارد. حتی فواصلی حدود ۱۰ الی ۱۴ میلی‌متر نیز اثر خاصی بر روی بحث جذب صدا در یک محصول شیشه دوجداره ندارد. درست است که هر چقدر این فاصله هوایی بیشتر باشد میزان جذب صدا بیشتر است ولی این مقدار در محدوده‌های بین ۵ الی ۱۵ سانتی متر قابل بحث هستند که قطعاً چنین فواصلی قابل استفاده در محصول درب و پنجره دوجداره uPVC نیست. لذا در این محصول فاصله مرسوم بین جداره شیشه اثر خاصی بر میزان RW شیشه دوجداره ندارد.
معمولاً کاهش و کنترل صداهایی با فرکانس پایین که معمولاً از منابع موسیقی یا ماشین‌های سنگین ایجاد می‌گردد، نسبت به صداهایی با فرکانس بالا سخت‌تر هستند و در مواقعی که نیاز به دمپ صدای اینچنینی باشیم بایستی حساسیت بیشتری در انتخاب نوع فریم و محصول شیشه به خرج دهیم.
منبع: پنجره دوجداره آوان
