تلگرام، اینستاگرام و توییتر رسانه هایی هستند که... حتی دیگر گفتن این که این رسانه ها بخشی از زندگی روزمره ما هستند هم بنظر هدر دادن کلمه است، انگار که بخواهی بگی آب تشنگی را رفع می کند و بایستی هر چند ساعت یکبار آب نوشید تا از تشنگی تلف نشد و در نتیجه زنده ماند.
راستش هنوز هم کلمه «شبکه اجتماعی» مرا یاد بنرهای شهری و برنامه های صداوسیما و صحبت های کارشناس های توی رادیو میندازد که همه به اتفاق با نوعی هراس به این موضوع نگاه می کنند. انگار که آن موقع ها که کماکان پدر و مادرهایمان هنوز درگیر تلگرام و اینستا نشده بودند (این که توییر کماکان امن است جای شکر دارد) تو گویی که به کیش و مال و ناموس خانواده تجاوز شده بود.
راستش وقتی جایی می خوانم یا از کسی می شنوم که کسی در رابطه با هجمه ی همه روزه ی شبکه های اجتماعی صحبت می کند و این که توییتر با ما آدم ها چه کرده، بیش تر احساس می کنم برگشتم به زمانی که تازه رادیو همه گیر شده و منتقدان با هراس در رابطه با این صحبت می کردند که حالا چه بر سر کتاب و روزنامه می آید و رادیو جامعه را متحول خواهد کرد و در نهایت هم بنظرشان چیز خیلی خوبی نیست. تاریخ تکرار می شود. جالب است که چندی بعد باز با اختراع تلویزیون، این بار به عنوان رقیب رادیو، زندگی روزمره، حتی چیدمان و معماری داخلی خانه ها را متحول کرد. تلویزیون به قدری تاثیرگذار بود که در مرکز ثقل اتفاقات خانه قرار گرفت و حالا در صدر اتفاقات داخل خانه بود. اینبار هم باز کلی آدم ها پنیک زدند که اگر رادیو، کتاب و روزنامه را سقط نکرد، این بار با ورود تلویزیون دیگر نه کسی کتاب و روزنامه و مجله می خواند و نه رادیو گوش می کند.
زمان اثبات کرد که نه تلویزیون، نه رادیو و نه حتی بعدها اینترنت، نتوانستند جایگزین آثار مکتوب و یا رسانه های سابق بر خود شوند. درواقع با توسعه ارتباطات و اضافه شدن بسترهای جدید ارتباطی، نه تنها گونه های دیگر ابزار ارتباطی تضعیف نگشت، بلکه در جایگاه خود تثبیت شد و حالا به صورت تخصصی تری به حمل پیام های مختص به خود پرداخت. این انتقال اطلاعات اکنون با توجه و متناسب با ویژگی های تخصصی و پتانسیل های هر رسانه و مختص به خود بود. برای مثال، حالا دانشنامه ها در بستر وب موجودند تا قابلیت به روزآوری داشته باشند، در تلویزیون میشود ویدیو دید و کماکان آثار ادبی فاخر جهان را در قالب کتاب مطالعه کرد.
البته یکی از جنبه های مثبت تاریخ این است که می توان آن را تحلیل کرد، چون اتفاق افتاده. داستان رویایی انسان با سوشال مدیا (با تعریفی که امروزه از آن داریم) هنوز روایت کاملی ندارد. پس به نظر نمی توان هنوز قضاوت کرد که باید از سوشال مدیا ترسید یا نه...؟!
[لطفا دیدگاه های خود را به اشتراک بگذارید]
