یکی از مسائلی که در روابط اجتماعی انسان ها وجود دارد، پرداخت مزد و اجر خدمات است. بی شک انبیا در دوران رسالت خود بیشترین و برترین خدمت را به هم نوعان خود کرده اند و مستحق اجر و مزد هستند. خداوند در آیه23 سوره شوری، مزد رسالت رسول گرامی اسلام(ص) را تعیین فرموده است: « ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لاأَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَ مَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ؛ اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند [بدان] مژده داده است. بگو: به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما نمی خواهم مگر دوستى در باره خويشاوندان و هر كس نيكى به جاى آورد براى او در ثواب آن خواهيم افزود. قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است.»(شوری، آیه23)
امام صادق(ع) در شأن نزول این آیه می فرمایند: « زمانی که رسول خدا(ص) از حجه الوداع باز می گشتند، مردم مدینه به حضور ایشان شرفیاب شدند و عرض کردند: ای رسول خدا! هجرت شما به مدینه منوره شرف و فضیلتی عظیم بود که خداوند بزرگ به ما ارزانی داشت، خداوند دوستان ما را با حضور شما در مدینه خشنود ساخت و دشمنان ما را ذلیل و خوار گردانید. ای پیامبر! برای ما سخت است گروه هایی برای رفع مشکلات خود نزد شما می آیند و شما مالی ندارید تا به آنان بپردازید و چه بسا دشمن، ما را شماتت و سرزنش می کند. ما دوست داریم یک سوم دارایی خود را در اختیار شما قرار دهیم تا هر گاه هیأتی به مدینه آمد، شما چیزی داشته باشید تا به آنان بدهید. آن حضرت(ص) پاسخی نداده و منتظر شدند تا از سوی پروردگار فرمانی در این باره صادر شود. جبرئیل(ع) نازل شد و گفت: ای پیامبر! بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن نزدیکانم.»
آن حضرت(ع) در پایان این روایت فرمودند: « منافقان با شنیدن این آیه شریفه بر آشفتند و گفتند: خدا این آیه را نازل نکرد مگر آنکه پسر عموی پیامبر، علی(ع) را تقویت نماید و اهل بیت او را به ما تحمیل کند. پیامبر دیروز گفت: « مَن کُنتُ مَولاهُ فَعَلی مَولاه؛ آن کس که من پیشوای اویم بعد از من علی پیشوای اوست». امروز هم می گوید: «...لاأسألُکُم علیهِ أجراً إِلاّ المَوَدَّةَ فیِ القُربی...(تفسیر نور الثقلین، ج4، ص573)
در روایات متعددی «موده فی القربی» به محبت و مودت اهل بیت و خاندان پیامبر تفسیر شده است. بی شک بالاترین محبت، محبتی است که خدابه آن سفارش کرده باشد. سعيد بن جبير از عامر نقل مى كند: « لَمّـا نَزَلَتْ « قُلْ لاأَسْألُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدةَ في الْقُرْبى» قالُوا: يا رَسُولَ اللهِ! مَنْ قَرابَتُكَ؟ مَنْ هؤُلاءُ الَّذينَ وَجَبَتْ عَلَيْنا مَوَدَّتُهُمْ؟ قالَ: عَلِىٌّ وَ فاطِمَةُ وَ ابْناهُما و قالَها ثَلاثاً؛ هنگامى كه آيه مودّت بر پيامبر(ص) نازل شد، مردم از آن حضرت پرسيدند: منظور از اقوام و نزديكان شما، كه در اين آيه آمده و مودّت آنها بر ما واجب شده، چه كسانى هستند؟ پيامبر(ص) فرمود: منظور على و فاطمه و حسن و حسين هستند. و اين جمله را سه بار تكرار كرد.» (الدّرّالمنثور، ج 6، ص7)
به گواهی تاریخ، رسول گرامی اسلام(ص) در راه ابلاغ رسالت خويش و انجام مأموريّت هاى الهى، زحمات زياد و رنج هاى فراوان متحمّل شدند؛ ابتدا در مقابل اين كارهاى با ارزش از كسى طلب اجر و پاداش نكردند ولی در اواخر عمر شریفشان ـ آن هم به توصیه قرآن مجید ـ دوستى نزديكانشان را به عنوان اجر و مزد رسالت، از مسلمانان خواستند.
در کتب اهل سنت روایت های زیادی از رسول اکرم(ص) در خصوص حبّ اهل بیت نقل شده است که به ذکر بخشی از روایت مفصل نقل شده در کتاب زمخشری بسنده می کنیم: « ... أَلا و مَنْ ماتَ عَلى حُبِّ آلِ مُحَمّد ماتَ مَغْفُوراً لَهُ، أَلا مَنْ ماتَ عَلى حُبِّ آلِ مُحَمّد ماتَ تائِباً، أَلا وَ مَنْ ماتَ عَلى حُبِّ آلِ مُحَمَّد ماتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الاْيمانِ .... اَلا وَ مَنْ ماتَ عَلى بُغْضِ آلِ مُحَمَّد ماتَ كافِراً، اَلا وَ مَنْ ماتَ عَلى بُغْضِ آلِ مُحَمَّد لَمْ يَشُمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ؛ كسانى كه با محبّت و عشق آل محمّد(ع) می میرند آمرزيده و بخشوده خواهند بود. هر كس با عشق و مودّت اهل البيت(ع) از دنيا برود، تائب از دنيا رفته است. كسى كه با عشق و محبّت آل محمّد(ع) بميرد، همانند مؤمن كامل الايمان از دنيا رفته است... و كسى كه با بغض و كينه آل محمّد(ع) بميرد، كافر از دنيا مى رود! كسى كه با بغض اهل بيت(ع) بميرد، بوى بهشت را استشمام نمى كند.» (الْكَشّافِ ج4، ص220)
طبرسى در تفسیر خود از پيامبر اسلام(ص) نقل مى كند: « خداوند ريشه هاى پيامبران را از هم جدا آفريد، ولى من و على از يك ريشه و يك درخت هستيم، من ريشه اين درخت و على به منزله شاخه هاى آن است و فاطمه جنبه تلقيح و نطفه بندى آن را دارد. حسن و حسين ميوه هاى اين درخت پربركت و شيعيان ما هم به منزله برگهاى اين درخت مى باشند. اگر بنده اى از بندگان ما در بين صفا و مروه هزار سال عبادت كند و دوباره هزار سال ديگر عبادت كند و در مرحله سوم نيز هزار سال عبادت كند به گونه اى كه همچون مشك كهنه خشكيده اى شود، ولى محبّت و مودّت ما را درك نكند او را به رو در آتش جهنّم مى اندازند! سپس پيامبر آيه مودّت را تلاوت فرمودند.(مجمع البيان، ج9، صفحه 28)
