بلا

آزمایش، سختی، گرفتاری، رنج، محنت، گزند:

هر بلایی که هست عاشق راست            من ندانم که عاشقی چه بلاست

فرخی

از در و دیوار می ­بارد بلا در راه عشق             یک سرابم پیش ره نامدکه طوفانی نداشت

کلیم کاشانی

ای عشق به خویشتن بلا خواسته­ ام             آنگه که به آرزو تو را خواسته ­ام

تقصیر مکن کت به دعا خواسته ­ام           تا خود به دعا بلا چرا خواسته ­ام

ابوالفرج رونی

برخلاف غالب مردم که سختی و بلا را بد می ­دانند و از آن می­ گریزند، بلا و مصیبت­ برای تکامل بشر ضرورت دارد. آدمی با تحمل مصائب به تکامل  می رسد. بر اساس آموزه ­های دینی، سختی­ ها از الطاف الهی است که به مقربین عنایت می ­شود. امام صادق(ع) ­فرمودند: «انما المؤمن بمنزله کفه المیزان کلما زید فی ایمانه زید فی بلائه؛ همانا شخص مؤمن به منزله کفه ترازو می ­باشد، هر چقدر ایمان او بیشتر شود، بلا و مصیبت او بیشتر می ­شود.»(بحارالانوار، ج67، ص210) همچنین آن  حضرت(ع) می ­فرمایند: «ان الله اذا احب عبدا غته بالبلاء غتا؛ خداوند زمانی که بنده­ای را دوست بدارد او را در دریای شدائد غوطه ­ور می ­سازد.»(اصول کافی، ج 2، ص252)

البته مصائب وقتی نعمت هستند که انسان از آنها بهره ­برداری کند و با صبر و استقامت در مواجهه با سختی ­ها روح خود را کمال بخشد. اما اگر انسان از سختی ­ها فرار کند و یا ناله سر دهد و شکوه کند، مصیبت ­ها برای او واقعا بلا می­ شود. بنابر این بلاها نعمت­ های بزرگی هستند که باید از آنها استقبال نمود؛ عارفان با این اعتقاد به پیشواز بلا می ­روند و با میل و رغبت تا آخرین قطره، جام بلا را سر می­ کشند.