بهشت زوری
در قرآن مجید آیه ای وجود دارد که به اجمال اعلام می کند در روز قیامت همه انسانها ـ اعم از نیکوکار و فاجر ـ همراه شاهد، هل دهنده ای دارند که آنها را به طرف محل استقرار هل می دهند: « وَ جَاءَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَعَهَا سَائِقٌ وَ شَهِيدٌ و هر كسى مى آيد [در حالى كه] با او سوقدهنده و گواهى دهنده اى همراه است .»(سوره ق، آیه 21)
در آیات دیگر به تفصیل در مورد سوق دادن جهنمیان به جهنم و بهشتیان به بهشت و نحوه برخورد با آنها هنگام ورود به جهنم و بهشت توضیح می دهد: « وَ سِيقَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِلَى جَهَنَّمَ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاءُوهَا فُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَ قَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَتْلُونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِ رَبِّكُمْ وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَذَا قَالُوا بَلَى وَ لَكِنْ حَقَّتْ كَلِمَةُ الْعَذَابِ عَلَى الْكَافِرِينَ* قِيلَ ادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا فَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ* وَسِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاءُوهَا وَ فُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَ قَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِينَ؛ و كسانى كه كافر شده اند گروه گروه به سوى جهنم رانده شوند تا چون بدان رسند درهاى آن [به رويشان] گشوده گردد و نگهبانانش به آنان گويند مگر فرستادگانى از خودتان بر شما نيامدند كه آيات پروردگارتان را بر شما بخوانند و به ديدار چنين روزى شما را هشدار دهند گويند چرا ولى فرمان عذاب بر كافران واجب آمد و گفته شود از درهاى دوزخ درآييد جاودانه در آن بمانيد وه چه بد [جايى] است جاى سركشان و كسانى كه از پروردگارشان پروا داشته اند گروه گروه به سوى بهشت سوق داده شوند تا چون بدان رسند و درهاى آن [به رويشان] گشوده گردد و نگهبانان آن به ايشان گويند سلام بر شما خوش آمديد در آن درآييد [و] جاودانه بمانيد.»(سوره زمر، آیات۷۱تا ۷۳)
در اینکه جهنمیان برای رفتن به جهنم هل داده می شوند بحثی نیست برای اینکه انسان با میل خود به جهنم نمی رود باید با زور برده شود ولی در مورد بهشت چرا؟ در این خصوص روایتی از امام صادق (ع) نقل شده است که اگر از نظر سند و موثق بودن ایراد نداشته باشد بشارت بزرگی برای دوستداران اهل بیت به ویژه محبین امام حسین(ع) می باشد که باید با این روایت به خود ببالند؛ آن حضرت (ع) فرمودند: یَا زُرَارَةُ إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الأَرْضَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالْکُسُوفِ وَ الْحُمْرَةِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَةَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَیْنِ (ع) وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَةٌ وَ لا ادَّهَنَتْ وَ لا اکْتَحَلَتْ وَ لا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ مَا زِلْنَا فِی عَبْرَةٍ بَعْدَهُ وَ کَانَ جَدِّی إِذَا ذَکَرَهُ بَکَى حَتَّى تَمْلَأَ عَیْنَاهُ لِحْیَتَهُ وَ حَتَّى یَبْکِیَ لِبُکَائِهِ رَحْمَةً لَهُ مَنْ رَآهُ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَةَ الَّذِینَ عِنْدَ قَبْرِهِ لَیَبْکُونَ فَیَبْکِی لِبُکَائِهِمْ کُلُّ مَنْ فِی الْهَوَاءِ وَ السَّمَاءِ مِنَ الْمَلائِکَةِ وَ لَقَدْ خَرَجَتْ نَفْسُهُ(ع) فَزَفَرَتْ جَهَنَّمُ زَفْرَةً کَادَتِ الأَرْضُ تَنْشَقُّ لِزَفْرَتِهَا وَ لَقَدْ خَرَجَتْ نَفْسُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَةَ فَشَهَقَتْ جَهَنَّمُ شَهْقَةً لَوْلا أَنَّ اللَّهَ حَبَسَهَا بِخُزَّانِهَا لأَحْرَقَتْ مَنْ عَلَى ظَهْرِ الأَرْضِ مِنْ فَوْرِهَا وَ لَوْ یُؤْذَنُ لَهَا مَا بَقِیَ شَیْ‌‌ءٌ إِلا ابْتَلَعَتْهُ وَ لَکِنَّهَا مَأْمُورَةٌ مَصْفُودَةٌ وَ لَقَدْ عَتَتْ عَلَى الْخُزَّانِ غَیْرَ مَرَّةٍ حَتَّى أَتَاهَا جَبْرَئِیلُ فَضَرَبَهَا بِجَنَاحِهِ فَسَکَنَتْ وَ إِنَّهَا لَتَبْکِیهِ وَ تَنْدُبُهُ وَ إِنَّهَا لَتَتَلَظَّى عَلَى قَاتِلِهِ وَ لَوْلا مَنْ عَلَى الأَرْضِ مِنْ حُجَجِ اللَّهِ لَنَقَضَتِ الأَرْضَ وَ أَکْفَأَتْ بِمَا عَلَیْهَا وَ مَا تَکْثُرُ الزَّلازِلُ إِلا عِنْدَ اقْتِرَابِ السَّاعَةِ وَ مَا مِنْ عَیْنٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ وَ لا عَبْرَةٍ مِنْ عَیْنٍ بَکَتْ وَ دَمَعَتْ عَلَیْهِ وَ مَا مِنْ بَاکٍ یَبْکِیهِ إِلا وَ قَدْ وَصَلَ فَاطِمَةَ(س) وَ أَسْعَدَهَا عَلَیْهِ وَ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ وَ أَدَّى حَقَّنَا وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُحْشَرُ إِلا وَ عَیْنَاهُ بَاکِیَةٌ إِلا الْبَاکِینَ عَلَى جَدِّیَ الْحُسَیْنِ(ع) فَإِنَّهُ یُحْشَرُ وَ عَیْنُهُ قَرِیرَةٌ وَ الْبِشَارَةُ تِلْقَاهُ وَ السُّرُورُ بَیِّنٌ عَلَى وَجْهِهِ وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ وَ الْخَلْقُ یُعْرَضُونَ وَ هُمْ حُدَّاثُ الْحُسَیْنِ(ع) تَحْتَ الْعَرْشِ وَ فِی ظِلِّ الْعَرْشِ لایَخَافُونَ سُوءَ یَوْمِ الْحِسَابِ یُقَالُ لَهُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ فَیَأْبَوْنَ وَ یَخْتَارُونَ مَجْلِسَهُ وَ حَدِیثَهُ وَ إِنَّ الْحُورَ لَتُرْسِلُ إِلَیْهِمْ أَنَّا قَدِ اشْتَقْنَاکُمْ مَعَ الْوِلْدَانِ الْمُخَلَّدِینَ فَمَا یَرْفَعُونَ رُءُوسَهُمْ إِلَیْهِمْ لِمَا یَرَوْنَ فِی مَجْلِسِهِمْ مِنَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَةِ.
وَ إِنَّ أَعْدَاءَ هُمْ مِنْ بَیْنِ مَسْحُوبٍ بِنَاصِیَتِهِ إِلَى النَّارِ وَ مِنْ قَائِلٍ فَما لَنا مِنْ شافِعِینَ وَ لا صَدِیقٍ حَمِیمٍ وَ إِنَّهُمْ لَیَرَوْنَ مَنْزِلَهُمْ وَ مَا یَقْدِرُونَ أَنْ یَدْنُوا إِلَیْهِمْ وَ لایَصِلُونَ إِلَیْهِمْ وَ إِنَّ الْمَلائِکَةَ لَتَأْتِیهِمْ بِالرِّسَالَةِ مِنْ أَزْوَاجِهِمْ وَ مِنْ خُدَّامِهِمْ عَلَى مَا أُعْطُوا مِنَ الْکَرَامَةِ فَیَقُولُونَ نَأْتِیکُمْ إِنْ شَاءَ اللَّهُ فَیَرْجِعُونَ إِلَى أَزْوَاجِهِمْ بِمَقَالاتِهِمْ فَیَزْدَادُونَ إِلَیْهِمْ شَوْقاً إِذَا هُمْ خَبَّرُوهُمْ بِمَا هُمْ فِیهِ مِنَ الْکَرَامَةِ وَ قُرْبِهِمْ مِنَ الْحُسَیْنِ(ع) فَیَقُولُونَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی کَفَانَا الْفَزَعَ الأَکْبَرَ وَ أَهْوَالَ الْقِیَامَةِ وَ نَجَّانَا مِمَّا کُنَّا نَخَافُ وَ یُؤْتَوْنَ بِالْمَرَاکِبِ وَ الرِّحَالِ عَلَى النَّجَائِبِ فَیَسْتَوُونَ عَلَیْهَا وَ هُمْ فِی الثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ وَ الْحَمْدِ لِلَّهِ وَ الصَّلاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ حَتَّى یَنْتَهُوا إِلَى مَنَازِلِهِم؛ اى زراره آسمان تا چهل روز بر حسین بن على (ع) خون بارید و زمین تا چهل روز تار و تاریک بود و خورشید تا چهل روز گرفته و نورش سرخ بود و کوه‌ها تکه تکه شده و پراکنده گشتند و دریاها روان گردیده و فرشتگان تا چهل روز بر آن حضرت گریستند و هیچ زنى از ما اهل بیت خضاب نکرد و روغن به خود نمالید و سرمه نکشید و موهایش را شانه نزد تا وقتى که سر عبید اللَّه بن زیاد را به نزد ما فرستادند و پیوسته بعد از شهادت آن حضرت چشمان، اشک آلود بود و هر گاه جدّم یاد آن حضرت را مى‌‌نمود محاسنش از اشک خیس مى‌‌گشت به طورى که هر کس آن جناب را مى‌‌دید به حالش ترحّم نموده و از گریه‌‌اش به گریه مى‌‌افتاد و فرشتگانى که نزد قبر آن حضرت هستند جملگى مى‌‌گریند و از گریه ایشان تمام فرشتگان در آسمان و زمین گریه مى‌‌کنند، هنگامى که روح مطهّر آن حضرت از کالبد شریفش خارج شد دوزخ فریاد و بانگى زد که نزدیک بود از صداى آن زمین منشق شود و زمانى که روح خبیث عبید‌اللَّه‌بن‌زیاد و یزید بن معاویه از بدن کثیف‌شان خارج گردید جهنّم جیغى کشید که اگر حق تعالى به وسیله فرشتگان حافظ دوزخ آن را کنترل و حبس نمى‌‌نمود تمام موجودات روى زمین از هیبت آن مى‌‌سوختند و اگر آتش جهنّم از حق تعالى اذن مى‌‌داشت هیچ جنبنده‌‌اى را روى زمین باقى نمى‌‌گذارد بلکه تمام را مى‌‌بلعید منتهى مأمور و اسیر فرمان او است و بدون أمر حق جلّت عظمته حرکتى از آن صادر نمى‌‌شود و مع ذلک چند مرتبه بر نگهبانان طغیان کرده تا بالأخره جبرئیل در آن‌جا حاضر شد و بالش را بر آن زد تا ساکت گردید. و هیچ چشم و اشکى نزد خدا محبوب‌‌تر از چشم و اشگى نیست که بگرید و بر آن حضرت جارى گردد و هیچ گریه‌‌کننده‌‌اى نیست که بر آن جناب بگرید مگر آن‌که گریه‌‌اش به حضرت فاطمه(س) رسیده و آن بانو را یارى مى‌‌کند و نیز گریه‌‌اش به حضرت رسول خدا (ص) رسیده و بدین وسیله حقّ ما را ادا کرد؛ و هیچ بنده‌‌اى نیست که روز قیامت محشور شود مگر آن‌که چشمانش گریان است غیر از گریه‌‌کنندگان بر جدّم حضرت حسین بن على (ع) چه آن‌که ایشان در حالى که چشمانى روشن و باز دارند محشور مى‌‌گردند و آثار سرور و شادى در صورت‌شان نمایان مى‌‌باشد، مردم در فزع و ناراحتى بوده ولى ایشان از هر غم و محنتى در امان هستند، مردم متفرق و پراکنده و مضطرب بوده ولى ایشان در زیر عرش و سایه آن به یاد حسین علیه‌السّلام بوده و در باره آن جناب به گفتن حدیث مشغولند، از ناملایمات و ناراحتی‌هاى روز حساب هیچ خوف و هراسى ندارند. به ایشان گفته مى‌‌شود: داخل بهشت شوید ولى آنها از ورود به بهشت امتناع نموده و مجلس ذکر حسین(ع) را اختیار مى‌‌کنند، فرشتگان و حور‌العین به آنها پیغام مى‌‌دهند که ما با ولدان مخلّد مشتاق شما هستیم ولى ایشان از فرط سرور و نشاطى که در مجلس‌شان دارند سرشان را بالا نکرده و به آنها نمى‌‌نگرند.
دشمنان ایشان در آخرت دو گروه هستند: گروهی که موى جلو سر ایشان را فرشتگان عذاب گرفته و آنها را روى زمین کشان کشان به طرف جهنم مى‌‌برند و گروهی که مى‌‌گویند نه شفیعى داریم و نه دوستى که از ما حمایت کند. فرشتگان از طرف همسرهاى ایشان در بهشت و نگهبانان بر ایشان پیغام آورده که چه کرامت و عطایائى به آنها اعطاء شده. ایشان در جواب مى‌‌گویند: ان شاء اللَّه نزد شما خواهیم آمد و پس از این گفتار به نزد آنها بازگشته و وقتى همسران‌شان به آنها خبر مى‌‌دهند که در نزدیکى حضرت حسین(ع) مى‌‌باشند شوق‌شان زیاد گشته و از شعف دل مى‌‌گویند: حمد مى‌‌کنیم حق تعالى را که ما را از فزع اکبر و وحشت‌‌هاى قیامت در امان داشت و از آن‌چه هراس داشتیم نجات داد. خداوند متعال به ایشان مرکب‌‌ها و اسب‌‌هاى نیکوئى که بر پشت آنها زین نهاده شده اعطاء فرمود و ایشان بر آنها سوار شده و در حالى که خداى منّان را ستوده و حمد و ثناء گفته و صلوات بر محمّد و آل محمّد مى‌‌فرستند حرکت نموده تا به منازل و جایگاه خویش مى‌‌رسند.» (کامل الزیارات ، ص81؛ بحار الأنوار (چاپ بیروت) ج 45 ، ص206؛ ریاض الأبرار فی مناقب الأئمة الأطهار ، ج1 ، ص266)
