حسن و زیبایی

چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت           که یکدم از تو نظر برنمی­توان انداخت

سعدی

به حسن خلق توان کرد صید اهل نظر               به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را

حافظ

حسن و زیبایی معشوق از اول مورد توجه شاعران بوده­ است. چون نمی­ توانستند زیبایی او را به تصویر کشند از تمثیل استفاده کرده­ اند. یار را به انسان زیبارویی تشبیه کرده ­اند که قامتی بلند مانند «سرو» دارد و این سرو، خرامان، روان، سيمتن، سيم ساق ... است. صورتی «روشن‌ و درخشان‌» دارد؛ مانند ماه‌. لبش مانند «لعل» است، شيرين دهن و شكر دهن؛ زلف بلندی دارد که مانند «کمند» عاشق را به دام می­ اندازد و موی پريشان و رهایش، آتش به جان عاشق می ­زند. مويی شكن بر شكن و تا حدی مجعد؛ چشم مستش شوخ، فتنه انگيز و خون­ريز است. ابروی كمانی مانند هلال ماه دارد و ...

خداوند زیباست ولی نه آن چنان که شاعران می گویند. زيباترين چيز، ذات خداوند متعال است، به همين جهت بهترين و زيباترين نعمت در بهشت که بهشتيان از آن شادمان مي­ گردند، نگاه به وجه الله است و اين بالاترين نعمت بهشتی است.

ذات خدا زیباست چنانکه حضرت علی(ع) فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ جَمِیلٌ یُحِبُّ الْجَمَالَ وَ یُحِبُّ أَنْ یَرَى أَثَرَ النِّعْمَةِ عَلَى عَبْدِهِ؛ خداوند جمیل است و جمال را دوست دارد و دوست دارد آثار نعمت خود را بر بنده‌‏اش ببیند.»( اصول کافی، ج6، ص438) و همه اسم ­های او نیکوست: «وَ لِلَّهِ الأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ؛ و نام­ هاى نيكو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانيد و كسانى را كه در مورد نام­ هاى او به كژى مى‏ گرايند رها كنيد بزودی به [سزاى] آنچه انجام مى‏ دادند كيفر خواهند يافت.»(اعراف، آیه۱۸۰)

به حسن خلق و وفا کس به یار ما نرسد                     تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند                   کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

حافظ