نقش طلب و دعا به عنوان يك پناهگاه روحى برای بشر غير قابل انكار است، روانشناسان دعا را بهترين روش درمان براى معالجه بيماران نااميد می دانند. انسان بدون تكيه گاه، چون علفى بى ريشه، خود را در دنیا تنها مى يابد. در مقابل انسان مومن خود را در حضور كسى مى بيند كه به مصالح وى عالم است و آن طور كه بايد، اقدام مى كند.
چون حوادث از طرف خداوند مقدر مى شود بايستی تنها از خداى متعال خواست؛ چرا که هيچ سببى از اسباب، تاثير حقيقى ندارد. بنابر آموزه های دینی ادیان آسمانی، همه عالم از آنِ حق تعالى است؛ او به عنوان«فعّال لما یشاء» و «فعّال لما یرید» هر گونه بخواهد می تواند در مخلوقات خود تصرف نماید. بنابر این هيچ كس نمى تواند مانع قبض و بسط و تصرف وى شود. خالق هستی و مالک نظام آفرینش می تواند در راستای اجابت دعاى عبد، هر گونه تصرفى را که بخواهد، انجام دهد. بنده هم وظیفه دارد به آنچه که مقدر شده است، راضی باشد. مقام رضا مقامى است كه در آن هر چه از ناحيه خالق حکیم به آدمی رسد، شيرين است. هر چه آن خسرو كند شيرين بود.
