آن چنان که از آیات ابتدایی سوره طه استفاده می شود طه از نام های رسول اکرم(ص) می باشد: « طه* مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى؛ طه ما قرآن را بر تو نازل نكرديم تا خود را به زحمت بیفکنی»(طه، آیات2ـ1) از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمودند: « طه، از اسامى پیامبر است و معناى آن یا طالب الحقّ، الهادى الیه؛ اى کسى که طالب حق و هدایت کننده به سوى آن هستى، می باشد.»(معانی الاخبار، ص۲۲؛ بحار الأنوار، ج 16، ص 86)
علامه طباطبايى در این مورد می نویسند: « شكى نيست كه طه، از نام‌هاى آسمانى پيامبر(ص) است، كه مردم قبل از نزول قرآن، نه بدان آگاهى داشتند و نه پيامبر را با آن اسم مى‌خواندند. اين كلمه از يك سو، در لغت معناى وصفى ندارد؛ يعنى، مانند محمد و احمد نيست كه بر معنايى وصفى دلالت كند و ازسوى ديگر، بعيد است كه نامى بى معنا براى آن حضرت بگذارند كه جز ذات، معناى ديگرى در برنداشته باشد؛ نتيجه اين كه، ناگزير بايد گفت: معناى موجود در طه مربوط به آن جناب بوده و با وجود ايشان، تحقق‌پذير است؛ پس اين كلمه، صفتى از شخصيت باطنى آن جناب بوده كه مختص به خود اوست و فرد ديگرى، آن صفت را ندارد؛ از اين رو، مى‌توان گفت: طه نامى از نام‌هاى مخصوص آن جناب است كه به معناى«اى كسى كه به طه خطاب شدى» مى‌باشد؛ آن‌گاه به تدريج و بر اثر زيادى استعمال، اسم خاص براى پيامبر اسلام(ص) گرديد.»(ر.ك: تفسيرالميزان، ج 14، ص126)
