۲۱ ـ بُشْرَی عِیسَی (مناقب آل ابی‌طالب، ج۱، ص۱۵۲) آن کسی که حضرت عیسی(علیه السلام) بشارت ظهورش را داده است.
آن چنان که از آیات قرآن مجید استنباط می شود حضرت عیسی مسیح (علیه السلام) در مورد ظهور پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله) به بنی اسرائيل بشارت داده است: «وَ اِذْ قَالَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ یَا بَنِى اِسْرَائِیلَ اِنِّى رَسُولُ اللهِ اِلَیْکُمْ مُّصَدِّقاً لِّمَا بَیْنَ یَدَىَّ مِنَ التَّورَاةِ وَ مُبَشِّراً بِرَسُول یَأْتى مِنْ بَعْدِى اسْمُهُ اَحْمَدُ فَلَمَّا جَائَهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبینٌ؛ و به یاد آورید هنگامى را که عیسى بن مریم گفت: اى بنى اسرائیل! من فرستاده خدا به سوى شما هستم در حالى که تصدیق کننده توراتى مى باشم که قبل از من فرستاده شده و بشارت دهنده به پیامبرى که بعد از من مى آید و نام او احمد است. هنگامى که او (احمد) با معجزات و دلایل روشن به سراغ آنان آمد، گفتند: این سحرى آشکار است!»(سوره صفّ، آیه ۶) ظاهرا موضوع ظهور پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله) و ویژگیهای ایشان به حدی در بین مردم مطرح شده است که آنان رسول الله (صلى الله علیه وآله) را مانند فرزندان خود مى شناختند: «اَلَّذِینَ اَتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْرِفُونَهُ کَمَا یَعْرِفُونَ اَبْنَائَهُمْ وَ اِنَّ فَریِقاً مِّنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ؛ کسانى که کتاب آسمانى به آنان داده ایم، او (پیامبر) را همچون فرزندان خود مى شناسند، ولى جمعى از آنان، حق را در حالى که از آن آگاهند کتمان مى کنند.»(سوره بقره، آیه ۱۴۶)
با توجه به موثق بودن قرآن مجید، نیازی نیست در انجیل به دنبال آیه ای برای اثبات این مطلب باشیم. اگرچه برخی از محققین، فارقلیط را معادل احمد گرفته اند: «در کتاب انجیل این بشارت به نام فارقلیط است که از نظر فرهنگ یونانی به معنی شخص مورد ستایش، معادل احمد و محمد (صلی الله علیه و آله) است.»(تاریخ انبیاء، ص۷۳۰) می تواند این بشارت شفاهی باشد و در انجیل مطرح نشده باشد همچنانکه خیلی از بشارتهایی که پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله) داده اند شفاهی بوده است و در قرآن مجید نیامده است.
همچنین گفته شده است علت مهاجرت بنی اسرائیل از فلسطین و استقرار آنها در مدینه به همین خاطر بوده است . آنها با توجه به این بشارت ها به مدینه آمده بودند تا اولین کسانی باشند که به پیامبر موعود ایمان می آورند که متأسفانه جزو اولین کسانی شدند که با رسول اکرم (صلى الله علیه وآله) دشمنی کردند: « يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ* وَآمِنُوا بِمَا أَنْزَلْتُ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَكُمْ وَ لاتَكُونُوا أَوَّلَ كَافِرٍ بِهِ وَ لاتَشْتَرُوا بِآيَاتِي ثَمَنًا قَلِيلا وَإِيَّايَ فَاتَّقُونِ* وَ لاتَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ؛ اى فرزندان اسرائيل نعمتهايم را كه بر شما ارزانى داشتم به ياد آريد و به پيمانم وفا كنيد تا به پيمانتان وفا كنم و تنها از من بترسيد. و بدانچه نازل كرده ام كه مؤيد همان چيزى است كه با شماست ايمان آريد و نخستين منكر آن نباشيد و آيات مرا به بهايى ناچيز نفروشيد و تنها از من پروا كنيد. و حق را به باطل درنياميزيد و حقيقت را با آنكه خود میدانید كتمان نكنيد.»(سوره بقره، آیات ۴۰ تا۴۲)
