۳۲ ـ حِرْزُ الاُمِّیَّین(نظم درر السمطین، ص۲۷) پناه درس‌ناخوانده‌ها؛ حرز یعنی دژ، قلعه، مکانی که موجب محفوظ ماندن انسان از خطر دشمن می‌شود؛ امی: مادر زادی، کسی که خواندن و نوشتن بلد نیست و چیزی نمی داند: «وَاللَّهُ أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لاتَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الأَبْصَارَ وَ الأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ؛ و خدا شما را از شكم مادرانتان در حالى كه چيزى نمى دانستيد بيرون آورد و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد، باشد كه سپاسگزارى كنيد.»(سوره نحل، آیه۷۸)
قبل از بعثت رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله) در شبه جزیره عرب خواندن و نوشتن چندان رواچ نداشت اکثریت قریب به اتفاق مردم بی سواد بودند: «هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الأُمِّيِّينَ رَسُولا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ؛ اوست آن كس كه در ميان بى سوادان فرستاده اى از خودشان برانگيخت تا آيات او را بر آنان بخواند و پاكشان گرداند و كتاب و حكمت بديشان بياموزد و [آنان] قطعا پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.»(سوره جمعه، آیه۲)
انسان، با ایمان به رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و شریعت آن حضرت به ویژه اصل توحید وارد قلعه امنی می شود که او را از عذاب الهی حفظ می کند؛ خداوند فرمود: «لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی؛ لا اله الا الله، قلعه محکم من است. هرکس وارد آن شود از عذاب من در امان است.»(امالی شیخ صدوق، ص 235)
گفته شده است در کتاب تورات این اسم بر اسامی رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) اضافه شده است؛ از عبد الله بن عمرو بن عاص نقل شده است: «أن هذه الآية التي في القرآن: يا أيها النبي إنا أرسلناك شاهدا و مبشرا و نذيرا» قال: في التوراة: يا أيها النبي إنا أرسلناك شاهدا و مبشرا و حرزا للأميين، أنت عبدي و رسولي، سميتك المتوكل، ليس بفظ ولا غليظ ولا سخاب بالأسواق و لايدفع السيئة بالسيئة ولكن يعفو و يصفح...؛ این آیه در قرآن است: ای پیامبر ما تو را گواه و بشارت و بیم دهنده فرستادیم. در تورات آمده است: ای پیامبر، همانا ما تو را به عنوان شاهد و بشارت و حافظ بی سوادان فرستادیم، تو بنده و فرستاده منی، من تو را متوکل نامیدم نه تندخو و نه خشن. در بازارها با صدای بلند سخن نمی گوید و بدی را با بدی دفع نمی کند، بلکه می بخشد و عفو می کند...»( صحیح بخاری، حديث 4838)
