قبل از خدمت توی زمینه ی برنامه نویسی به جایی رسیده بودیم که ادعا میکردیم برترین ها توی استان خودمون هستیم. ( وای از غرور تازه به دوران رسیده ای!)
تعریفمون از کار این بود که کار نشد نداره و هر چیزی بهمون داده میشد شروع میکردیم به هرشکلی که شده انجام دادنش. با اصول کار نداشتیم فقط کار کنه و جواب بده.
دنیای گسترده ی برنامه نویسی غرقمون کرده بود و داشتیم تجربه میکردیم.
قرعه به ناممون افتاد و رفتیم دوسال خدمت سر مرزهای کشور. بدور از کوچکترین نیازهای اولیه زندگی.
دوسال گذشت و برگشتیم. و جهان کامل عوض شده بود!
دنیای کدنویسی کشور از وب فرم به سمت MVC حرکت کرده بود. انگولار و بوت استرپ و وب سرویس های جدید و همه چیز تازه و نو و خوشگل و پر زرق و برق.
اون زمان هرجا میرفتم دنبال کار بازاریاب میخواست فقط. تهران که رفتم و نمونه کارهامو نشون دادم بلافاصله گفتن بیا سرکار.
رفتم سرکار و موندم....خدایا این چیزها چین تو کدنویسی؟!!! چرا همه چیز عجیب و غریب شده!! انگار از توی غار مردان آنجلس در امده بودم. این ماجرا به حدی عجیب و غریب بود که مدیر شرکت تهران بهم گفت از اون همه نمونه کاری که بهم نشون دادی این سوالاتی که میپرسی از برنامه نویس ارشدمون خیلی بعیده.
چی میتونسم بگم؟ خدمت زده بود هم گذشته و هم آینده ام رو نابود کرده بود...دوسال دوری از دنیای تکنولوژی تبدیلم کرده بود به یه فرد بی سواد.
یادمه اون روز برنامه نویس ارشد اون شرکت بهم یه حرف جالبی زد:
"برنامه نویسی دنیای نامردیه. تا بخوای باهاش خو بگیری جهانش عوض میشه و تو باز عقب میمونی! "
