من آخرش نفهمیدم به کی میگن باهوش؟
پای صحبت اکثر پدر و مادر‌ها که می‌شینی میگن که فلان روز رفتم مدرسه‌ی پسرم (یا دخترم) و معلمشون گفت که: بچه‌ی بسیار باهوشی دارید!
تعداد نخبه‌ها و باهوش‌ها خیلی زیاد شده؟ تعریف باهوش تغییر کرده؟ یا من در خانواده‌ای نخبه‌پرور چشم به جهان گشوده‌ام؟
ولی به نظرم این تعریف و تمجید‌ها ضررشون برای فرزندان ما خیلی بیشتر از نفعشه. چرا که در خیلی از موارد یا بچه از خودش مطمئن میشه و نیازی به تلاش نمی‌بینه. یا اینکه می‌خواد تلاش کنه ولی می‌ترسه که این برچسب ازش برداشته بشه.
مورد اول خیلی آسیب‌زاست. چون یه سری چیزا هر چی هم باهوش باشی نیاز به تلاش داره تا جا بیفته. و وقتی اون بچه به همچین مواردی بر می‌خوره فکر می‌کنه با تلاش کم و اتکای به هوش زیادش می‌تونه که توی اون مورد موفق بشه. و وقتی که این اتفاق نیفته آسیب زیادی به عزت نفس و اعتماد به نفس شخص وارد میشه.
به نظرم اگه از نظم و تلاش بهینه‌ی فرزند تعریف بشه خیلی خیلی مفید‌تره. تازه بچه یاد می‌گیره به چیزایی افتخار کنه که اکتسابی بودند نه اونایی که از لحظه‌ی تولد باهاش بودند!
