امشب متوجه شدم که یکی از فواید تلاش برای وبلاگ نویسی اینه که متوجه میشی با اینکه فکر می‌کنی خیلی چیزا بلدی ولی اونقدری چیز بلد نیستی که بخوایی درموردشون بنویسی. یا اینکه اون چیزایی رو هم که بلدی اونقدرا روشون مسلط نیستی.
امشب این بیت از سعدی (که توی یکی از پادکست‌های مصطفی کلامی شنیدمش) هم زیاد توی ذهنم تکرار میشه:
به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل / که گر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم
شبتون بخیر
