تمام لحظات سختی که خودت، بودن درشون رو انتخاب کرده باشی، یه روزی به بار می‌شینند. یه روزی باعث میشن یه لبخند از ته دل روی لبات بشینه. یواشکی بشکن بزنی و بخوایی برای تخلیه‌ی هیجانت فقط بدوی. تو جاده، دور اتاق.
دووم بیار. خودت انتخاب کردی و می‌دونی که ته قصه خوشه. ادای حال خوبا رو دربیار، حتی اگه حالت خیلی بده.
تلاشتو بکن . . . حداقلش اینه که بعدا اونقدرا حسرت نمی‌خوری. یا اصلا با خودت قهر نمی‌کنی.
دوباره:
به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل / که گر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم
