زبان

باسمه تعالی

هر گاه کلمه زبان به می آید، مفهوم ارتباط و ابزار ارتباط به ذهنمان خطور می کند. در حالیکه ارتباط میان فردی، نقش ثانوی زبان است.

میشل فوکو در مورد زبان می گوید، زبان حداقل دارای سه بعد اصلی است:

• یک نظام نشانه ای و واژگانی و مفهومی
• یک سیستم معنایی و تفسیری
• یک نظام قضاوت و داوری-

زبان در واقع یک کنش گفتاری است، مانند گفتن و شنیدن و خواندن و نوشتن، که اینها را تجربه های زبانی می نامیم.

اما زبان می تواند گاهی به شکل بصری هم ظهور کند. مانند نقاشی و مجسمه و عکس و فیلم و ...

ما به همه اینها امر زبانی می گوییم.

تجربه های زبانی همیشه «دیگری» یا «دیگران» در آن شریک هستند. در معنایی دیگر، سخن گفتن و شنیدن بدون حضور دیگری و دیگران معنا ندارد. می توانیم این معنا را گسترش دهیم و بگوییم تجربه های زبانی «از جهان» و «با جهان» و «در جهان» هستند و این یعنی یک ساحت تاریخی و جمعی زبان.
این همان نقش اولیه و مهم زبان است و از این روز زبان را ذخیره‌گاه شناخت، آگاهی، تعلقات، نفرت ها، اعمال، تجارب و وقایع یک گروه یا یک ملت می دانند.


منابع :
https://youngsociologists.com/%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86-%DA%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D8%9F/