بعد از تایید درخواست امریه (دانش بنیان) و دریافت برگه سفید، باید خودتون رو برای رفتن به دوره آموزشی آماده کنید. خوشبختانه این تنها تجربه شما از حضور در یک محیط نظامی خواهد بود و بعد از اون به شرکت برمیگردید و کارتون رو مثل قبل ادامه میدید. با این وجود احتمالا کنجکاو هستید بدونید، این چند هفته قراره چطور سپری بشه. من در این پست خاطراتم از مرکز آموزشی 04 بیرجند رو با شما به اشتراک میگذارم و سعی میکنم اغلب مواردی که ممکنه اونجا باهاش روبرو بشید رو بررسی کنم؛ اما خُب نمیشه این تجربیات رو به همه تعمیم داد و مواردی مثل پادگان، سختگیری فرمانده، ماه اعزام و خیلی چیزهای دیگه هم تاثیر گذارند!
قسمت اول: پیش از درخواست
قسمت دوم: فرآیند درخواست
قسمت سوم: نظام وظیفه
قسمت چهارم: پادگان آموزشی
قسمت پنجم: شروع کار در شرکت
قبل از اینکه تصمیم بگیرید چه وسایلی رو با خودتون به پادگان ببرید، بیاید ببینیم ارتش چه اقلامی رو به شما تحویل میده؛ اصطلاحا به این وسایل "استحقاقی" میگن.
1- لباس استتار کویری 4 جیب با آرم (2 دست): شامل یک دست پیراهن (که به اون "فِرنچ" میگن) به همراه شلوار نظامی میشه. فک میکنم کوچکترین سایز این لباس 46 باشه که برای من با قد 170 مناسب بود.
2- کلاه استتار طرح جدید (2 طاقه): به این کلاه، کپ (cap) یا کلاه کار میگن. کوچک ترین سایز ش 56 ه. شما در ارتش اجازه استفاده از کلاه بِرِه (یا کلاه کج) رو هم دارید و می تونید این نوع کلاه رو از فروشگاه های درون پادگان خریداری کنید.
3- اورکت طرح جدید با آرم (1 ثوب): از نظر ظاهری خیلی شبیه به فرنچه، با این تفاوت که داخلش یه آستر (قابل تعویض) قرار دادن، ضمنا میتونید یقه ش رو هم جمع کنید و از کلاهی که پشت اون تعبیه شده استفاده کنید. با اینکه شما فقط چند هفته از این لباس ها استفاده میکنید اگر دوست داشته باشید میتونید آستر اون رو با عایق بهتری مثل "خز" عوض کنید.
4- جوراب مشکی ساق بلند (2 جفت): شما باید هر شب جوراب هاتون رو بشورید و ممکنه تا صبح خشک نشن، پس بهتون پیشنهاد میکنم یک جفت (یا بیشتر) با خودتون با پادگان ببرید تا اگر لازم شد بتونید ازشون استفاده کنید.
5- کلاه پشمی (1 عدد): کلاه بافتنی بدفُرم اما گرم!
6- دستکش (1 جفت): هم رنگ کلاه پشمی و به رنگ ماشیِ سیره (تقریبا هم‌رنگ خاک). این نکته رو هم در نظر داشته باشید که در طول دوره اجازه ندارید از هدبند یا کلاه و دستکش با رنگ های متفاوت استفاده کنید.
7- کمربند با قلاب مربوطه (1 رشته): یه کمربند برزنتیه که روی شلوار بسته میشه. ضمنا باید (یه جور کمربند دیگه به اسم) فانوسقه روی فرنچ ببندید و در تمرین های صحرایی از چهار بند استفاده کنید. این موارد رو در پادگان به طور مفصل براتون توضیح میدن.
8- پوتین (1 جفت): این پوتین ها خیلی با کیفیت نیستن و از اونجایی که از چرم مصنوعی ساخته شدن معمولا خیلی خشکن و برای نرم شدن باید به طور مرتب واکس زده بشن.
9- دمپایی (1 عدد): شما در پادگان یا در وضعیت "کامل" (همراه با پوتین و کلاه کپ) هستید یا "ناقص" که بدون کلاه و با دمپاییه.
10- پلیور (1 ثوب): بهتره برای فصل سرما یک دست لباس گرم (مثلا یک پلیور اضافه) هم همراه داشته باشید تا بتوانید زیر لباس نظامی تون بپوشید.
11- زیر پیراهنی + شورت (1 دست): زیر پیراهنی آستین دار ساده به علاوه یک شورت، هر دو به رنگ سفید (دوره اعزام ما به همه بچه ها صرف نظر از سایزشون، medium دادند!)
12- ساک بزرگ دو منظوره (1 عدد): به این ساک، کیسه انفرادی هم میگن.
**میرسیم به وسایل تنظیف (یا همون نظافت شخصی):
13- واکس مشکی 100 گرمی (2 قوطی)
14- برس واکس بزرگ و کوچک (هر کدام 1 عدد): شما باید هرشب پوتین هاتون رو واکس بزنید تا نرم بشن، اما حواستون باشه قسمت پشتی اون نباید خیلی واکس بخوره و اگر با برس گردگیری بشه کافیه. دلیلش هم اینه که وقتی بشینید، لایه واکس روی اون قسمت میتونه شلوارتون رو کثیف (و سیاه) کنه … اصطلاحا میگن اون شخص "موتور ترکونده"!
15- حوله دست و صورت (1 عدد)
16- حوله حمام (1 عدد): با اندازه 60 در 120 سانتی متر. به نظرم تنها مورد به درد بخور بین وسایل تنظیف همین حوله ست که نسبتا با کیفیته و با وجود این حوله ها فک نمیکنم لازم باشه همراه خودتون چیزی از خونه بیارید چون فضای کیفتون رو بی دلیل اشغال میکنه.
17- خمیر دندان 70 گرمی (1 لوله): برای دوره آموزشی کافیه
18- مسواک (1 عدد): واقعا بی کیفیته!
19- صابون حمام (2 قالب)
20- شامپو 220 گرمی (1 عدد): اگر موهای حساسی دارید احتمالا کیفیتش راضی تون نکنه.
21- لیف حمام (1عدد)
22- پودر رختشویی 500 گرمی (2 قوطی): واقعا بی کیفیته و به سختی کف میکنه!
23- جا صابونی (1 عدد)
24- پتو (2 تخته): شما باید تخت تون رو با فرم خاصی که اونجا براتون توضیح میدن، "آنکادر" کنید.
25- ملحفه بالشت (2 عدد)
26- ملحفه تشک (2 عدد)
27- قند (1 بسته): برای کل دوره کافیه
28- چای: این مورد رو جداگانه به هر نفر تحویل نمیدن، در عوض سهمیه کل گروهان رو نگه میدارن و هر روز همراه با صبحانه، ناهار و شام توی یک سماور (بزرگ) چای دم میکنند.
29- جانماز و مهر: خیلی پیش میاد این مورد کسری باشه البته جای نگرانی نیست چون ساختمون هر گروهان نمازخونه (به همراه قرآن، مفاتیح و مهر) داره. در طول دوره برای نماز خوندن به هیچ مشکلی بر نمیخورید، برنامه ها رو طوری تنظیم میکنند که همیشه بتونید نماز هاتون رو سروقت بخونید. دوستان اهل تسنن هم میتونند نمازشون رو با اوقات شرعی خودشون و همونطور که میخوان بخونن.
تک تک این موارد رو باید به تعداد مشخص شده به شما تحویل بدن، مگر اینکه یک مورد به صورت کلی، از آماد ارسال نشده باشه مثل مهر و جانماز که گفتم. غیر از این، اگر کسری داشتید حتما با انباردار گروهان تون صحبت کنید و پیگیر وسایل تون باشید. علاوه بر موارد بالا یه سری وسایل رو هم ابتدای دوره به شما تحویل میدن و پایان دوره ازتون (سالم) تحویل میگیرن:
1- تخت فلزی: ممکنه یک یا دو طبقه باشه
2- تشک و بالش ابری
3- یغلوی: یه جور ظرف (به طور دقیق تر تابه ست) که شما در دوره آموزشی غذاتون رو در اون صرف می کنید. البته ممکنه در پادگان های مختلف این ظرف به صورت سینی غذا باشه.
4- کلاه جنگی: که ممکنه فیبری یا آهنی باشه
5- زیر انداز (یا زیلو) برزنتی
6- قمقه: این قمقمه ها سال ها توسط سرباز های مختلف استفاده شده و متاسفانه بعد از استفاده هم به شکل مناسبی شسته (یا ضدعفونی) نمیشه. اگر بخواهید میتونید یه دونه جدیدش رو از فروشگاه های داخل خود پادگان بخرید (اگر اشتباه نکنم آذر 1401 قیمت ش 47 تومن بود).
7- فانوسقه و چهار بند: احتمالا هزینه فانوسقه رو ازتون میگیرن و دیگه لازم نیست برش گردونید.
8- کمد فلزی
همانطور که دیدید تعداد وسایلی که بهتون تحویل میدن زیاده و شما در روز های اول، وقتی هنوز گروهان و آسایشگاه تون مشخص نشده، مجبورید چندین بار اونها رو جابه‌جا کنید. پس بهتره وسایلی که همراه خودتون به پادگان میارید تا جای ممکن سبک و کم حجم باشه. در ادامه، مواردی که به نظرم میتونه اونجا به دردتون بخوره رو لیست کردم و امیدوارم بتونه به شما برای تهیه فهرست خودتون کمک کنه:
1- کفی طبی پوتین: همونطور که گفتم پوتین هایی که اونجا بهتون میدن، خیلی خشکه و ممکنه اذیتتون کنه. در نتیجه داشتن کفی طبی میتونه (به صورت موثری) جلوی آسیب به پا و زانو رو بگیره، ضمنا اگر پوتین تون کمی گشاد باشه، میتونه فضای خالی رو پر کنه و به این ترتیب پاتون رو در وضعیت مناسب تری قرار بده.
2- لباس زیر: اونجا بهتون یه دست لباس زیر (شامل زیرپیراهنی و شورت) میدن اما ممکنه سایزتون نباشه (!) پس بهتره همراه خودتون دو دست زیرپوش (یا حتی بیشتر) ببرید. داشتن چند دست لباس، خصوصا در فصل های گرم سال، کارتون رو خیلی راحت میکنه. گرمای هوا در این موقع از سال به همراه فعالیت بدنی باعث تعرق زیاد میشه و ناچار میشید مرتب این لباس ها رو بشویید یا عوض کنید. در ضمن در نظر داشته باشید که زیرپیراهنی تون حتما باید سفید و آستین دار باشه و اجازه استفاده از رکابی رو ندارید.
3- جوراب: همونطور که بالاتر هم گفتم داشتن چند جفت جوراب (مشکی و ساق بلند) میتونه خیال تون رو از تمیزی و خشک بودن همیشگی پا هاتون راحت کنه.
4- چسب زخم: این پانسمان کوچیک و سریع میتونه از آلوده شدن زخم جلوگیری کنه. یکی از آسیب های معمول در دوره آموزشی، زخم روی پاشنه‌ی پاست که به دلیل استفاده از پوتین اتفاق می افته (اصطلاحا میگن "پوتین پای شخص رو زده")، در چنین مواقعی داشتن چسب زخم میتونه خیلی مفید باشه.
5- پنبه: میتونید مقدار کمی ش رو همراه تون بیارید. فرض کنید پوتین تون سایزتون نیست یا پاتون رو اذیت میکنه، در این صوت میتونید مقداری پنبه در اون قرار بدید تا پاتون راحت تر بشه.
6- قرص های مورد نیاز: اگر داروی خاصی مصرف میکنید حتما به تعداد کافی (با نسخه پزشک) همراهتون ببرید. این دارو ها هم ممکنه اونجا به دردتون بخوره:
+ قرص سرماخوردگی 3 بسته
+ آموکسی‌سیلین 3 بسته
+ نئوتادین ( 2 بسته 10 تایی) ضد حساسیت
+ ژلوفن (2 بسته 10 تایی) مسکن
+ قرص معده (برای یبوست، اسهال و ضد تهوع)
+ قرص برای گرفتگی عضلات
+ پماد دندان درد
+ مولتی ویتامین (3 بسته 20 تایی) حتما دارای مینرال باشد
+ قرص جوشان
با وجود بهداری پادگان، شاید این تعداد دارو زیاد و بلااستفاده به نظر برسه (امیدوارم همین طور هم باشه)، اما بهتره بدونید مرکز درمانی داخل پادگان خدمات خاصی بهتون نمیده. شما با هر مشکلی که بهشون مراجعه کنید نهایتا سه عدد استامینوفن بهتون میدن. پزشک اونجا فرض رو بر این میذاره که دارید تمارض میکند و شما باید قانعش کنید اشتباه میکنه! پس اگر بازیگر خوبی نیستید، این قرص ها میتونند موقع بیماری حسابی بهتون کمک کنند.
این نکته رو هم در نظر داشته باشید که نمیتونید بعضی از دارو ها رو به پادگان ببرید، مثل مسکن های کدئین دار. چون این دارو ها میتونن جایگزین مخدر بشن! به جز این مورد، اگر داروی خاصی دارید کافیه نسخه پزشک رو همراه تون ببرید، در مورد قرص های معمولی و یا دارو های مربوط به معده سختگیری وجود نداره. نگران نباشید!
7- دستمال جیبی: چند بسته همراه تون باشه
8- ماسک و الکل ضدعفونی: صرف نظر از کرونا، اونجا بیماری های مسری مثل آنفولانزا خیلی سریع همه گیر میشه، خصوصا در فصول سرد سال، پس بهتره یه بسته ماسک همراهتون داشته باشید تا بتونید مرتب ازش استفاده کنید. البته ممکنه یه تعداد ماسک بهتون بدن اما تعدادش زیاد نخواهد بود. اگر قصد دارید با خودتون الکل هم ببرید مطمئن بشید الکل تون رنگی باشه، چون دژبانی بهتون اجازه نمیده مواد ضدعفونی کننده شفاف رو وارد پادگان کنید.
9- ژیلت: توی بوفه و فروشگاه های داخل پادگان هم وجود داره.
10- ناخن گیر: از اونجایی که ورود وسایل نوک تیز مثل چاقو و قیچی به پادگان ممنوعه، این مورد خیلی میتونه بهتون کمک کنه.
11- شامپو بدن و شامپوی موی سر: کیفیت پک بهداشتی (همون وسایل تنظیف) که پادگان بهتون میده زیاد نیست پس بهتره این دو مورد همراهتون باشه.
12- مسواک و خمیر دندان: یکی دیگه از مواردی که در پک بهداشتی بی کیفیت پادگان وجود داره مسواک و خمیر دندونه، نیازی به گفتن نداره که این دو مورد هم چنگی به دل نمیزنند، در ضمن ممکنه چند روز طول بکشه تا این وسایل به دستتون برسه، پس پیشنهاد میکنم مسواک و خمیر دندون شخصی همراه خودتون ببرید.
13- کرم مرطوب کننده و آبرسان: اگر ساکن مناطق خشک و بیابونی نباشید، بدنتون در برابر این شرایط خیلی آسیب پذیر میشه. آب و هوای خشک این مناطق، خصوصا در فصول سرد سال باعث تحلیل رفتن رطوبت پوست میشه و ممکنه ترک های مختلفی روی اون ایجاد کنه که گاهی با خونریزی و سوزش هم همراه میشه. یک کرم آبرسان ساده یا حتی وازلین میتونه جلوی این اتفاق رو بگیره. (توی خود پادگان کرم آبرسان میفروشند و اگر بخواهید میتونید همونجا تهیه کنید).
14- پماد زینک اکساید: در فصول گرم سال خصوصا در مناطق بیابونی (مثل بیرجند) معجزه میکنه. شما مجبورید ساعت ها در کلاس هایی شرکت کنید که زیر نور مستقیم آفتاب برگزار میشه. در نتیجه ممکنه پوست تون آسیب ببینه و بهتره این پماد رو به عنوان یه گزینه مناسب برای درمان آفتاب سوختگی همراه داشته باشید.
15- کرم ضد آفتاب: این کرم هم میتونه به شکل چشمگیری جلوی آفتاب سوختگی رو بگیره.
16- کیسه فریزر (1 بسته): این کیسه های پلاستیکی کوچیک، اونجا خیلی به دردتون میخورن (خصوصا برای بسته بندی وسایل). بعضی ها هم قبل از غذا، یغلوی رو داخل این پلاستیک ها میذارن تا از شر شستنش راحت بشن (البته من این کار رو پیشنهاد نمیکنم، به خاطر اینکه هم بهداشتی نیست و هم ممکنه سرگروهبان ببینه و بهتون ایراد بگیره).
17- کیسه پلاستیکی زیپ دار، سایز متوسط (5 تا 10 عدد): درب این کیسه های پلاستیکی به سادگی باز و بسته میشه و برای بسته بندی و جا دادن وسایل مختلف توی کیسه انفرادی (یا کیف شخصی) خیلی عالیه.
18- کیسه پلاستیکی - سایز بزرگ (2 تا 5 عدد): این کیسه ها میتونن لباس ها یا وسایلی که حجم زیادی اشغال میکنند رو توی خودشون جا بدن.
19- کیسه پارچه ای دسته دار: ساختمون حمام مرکزی با آسایشگاه شما (کمی) فاصله داره و میتونید برای حمل لباس‌هاتون تا اونجا از این کیسه ها استفاده کنید، پلاستیک رطوبت رو توی خودش نگه میداره، اما پارچه حتی اگر خیس بشه به سادگی و به سرعت خشک میشه و این یه مزیت عالیه.
20- اسکاچ: اگر میخواید از اسکاچ استفاده کنید باید فضایی خارج از کیف تون براش در نظر بگیرید تا خشک بشه، به هیچ عنوان اسکاچ خیس رو توی پلاستیک در بسته قرار ندید چون خیلی سریع بو میگیره! مایع دستشویی (یا ظرفشویی) هم لازم نیست با خودتون ببرید، روز اول میتونید از فروشگاه داخل پادگان تهیه کنید.
21- سوزن و نخ: ممکنه اونجا به دوخت و دوز لباس هاتون نیاز پیدا کنید، با اینکه پادگان خیاطی داره اما کار های کوچیک ارزش منتظر موندن توی صف های طولانی رو نداره!
22- کش برای گتر: اندازه این کش ها باید طوری باشه که (بدون اینکه اذیتتون کنه) بتونه دور ساق پاتون رو بگیره. وقتی پوتین می پوشید شلوار باید چهار انگشت بالاتر از اون قرار بگیره، برای همین لازمه پاچه شلوار چند بار تا و در نهایت با این کش ها مهار بشه.
23- سنجاق قفلی بزرگ: شما باید هر روز صبح تخت رو به شیوه خاصی مرتب کنید که به اون "آنکادر" میگن. با سنجاق قفلی می تونید ملحفه ها رو به تشک محکم کنید تا آنکادر به راحتی باز نشه یا بهم نریزه!
24- قفل: برای امنیت بیشتر میتونید دوتا قفل آویز (کوچک) یکی برای کیسه انفرادی و یکی برای کیف شخصی تون تهیه کنید. نگهداری کلید هم خیلی مهمه، بعضی ها کلید رو با یه کش (مثل دستبند) به مچ دستشون می بندند. البته خیلی نگران امنیت وسایل تون نباشید، با اینکه پادگان میزبان افراد از فرهنگ های متفاوته اما دزدی اونجا خیلی رایج نیست، در عوض مفهوم "زَدن" مرسومه! تفاوت شون چیه؟ ببینید اونجا همه ی وسایل از لباس گرفته تا دمپایی و کلاه، همگی شبیه به همه، بنابراین خیلی بعید نیست کسی که وسیله ی خودش رو گم کرده باشه سهوا یا عمدا وسیله متعلق به شما رو برداره، به این میگن "زدن". فراموش نکنید کار های ساده ای مثل نوشتن اسم روی لوازم تون یا همراه نداشتن وسایل قیمتی میتونن احتمال وقوع اینطور اتفاقات رو کمتر و کمتر کنن.
25- کارت تلفن: داشتن هرگونه تلفن همراه (ساده یا هوشمند) در پادگان (04) ممنوعه! و به جای اونها باید از کیوسک های تلفنی که در محوطه هر گروهان قرار داده شده، استفاده کنید. برای تهیه این کارت ها باید قبل از رفتن به پادگان به مرکز مخابرات شهرتون مراجعه کنید و اونجا ثبت نام کنید. (دلیل اینکه میگم قبل از رفتن به پادگان این کارت رو تهیه کنید اینه که گرفتنش اونجا یه خرده سخته، از اونجایی که تعداد متقاضی ها زیاده، ممکنه اصلا به شما نرسه، حتی اگر خوش شانس باشید و بتونید کارت رو ثبت نام کنید خیلی دیر و احتمالا نیمه های دوره به دستتون میرسه). این موضوع رو هم به یاد داشته باشید که این کارت ها مثل سیمکارت به نام شخص شما صادر میشند (و شما مسئول سوءاستفاده های احتمالی از اون خواهید بود). بهتون پیشنهاد میکنم در همون مرکز مخابرات کارتتون رو شارژ کنید (در غیر این صورت اگر شارژتون توی پادگان تموم بشه یا باید با خانواده تماس بگیرید و شماره 13 رقمی روی کارت تلفن رو بهشون بدید که اینترنتی شارژش کنند یا اینکه با استفاده از کیوسک و رمز دوم ثابت کارت بانکی تون این کار رو انجام بدید که هر دو روش یه خرده مشکله و ساده ترین راه همون شارژ در مرکز مخابراته). بعضی ها توی پادگان همزمان از چند نفر کارت قرض میگیرن و بعد یادشون میره، کدوم کارت برای چه کسیه! پس بهتره اسمتون رو روی کارت تلفن تون بنویسید (یا چند شماره آخرش رو حفظ کنید). علاوه بر این هر کارت تلفن یه رمز 4 رقمی داره که باید به خاطر بسپارید. استفاده از کارت هم خیلی ساده ست. کارت رو وارد دستگاه کنید و رمز عبور رو بزنید، بعد باید منتظر بشید تا شارژ باقی مونده تون نمایش داده بشه، اون موقع باید شماره گیری کنید. بعد از وارد کردن شماره تلفن و شنیدن اولین بوق یک بار کلید مربع # رو بزنید (اگر مربع رو نزنید تماس خودکار بعد از 30 ثانیه قطع میشه). بعد از پایان تماس گوشی رو بگذارید و فراموش نکنید که کارتتون رو هم بردارید.
26- ساعت مچی: یه ساعت مچی (که گرون قیمت هم نباشه) میتونه همیشه زمان دقیق رو دراختیارتون بگذاره. دونستن زمان برای تنظیم ساعت نگهبانی ها خیلی ضروریه.
27- قاشق و چنگال
28- ظرف: داشتن یه ظرف توی روز ها اول خیلی به دردتون میخوره، ممکنه مجبور باشید قبل از توزیع وسایل استحقاقی (از جمله یغلوی) چند وعده غذایی رو در پادگان صرف کنید و در این صورت باید یه ظرف همراه تون باشه. ما اولین صبحانه (که عدسی هم بود) رو مجبور شدیم توی ظروف شخصی مون بخوریم. نیاز به توضیح هم نداره که این ظرف باید فلزی (مثلا استیل) باشه تا توی کیف نشکنه.
29- لیوان دسته دار شیشه ای: باید یه لیوان شیشه ای دسته دار ساده داشته باشید. در غیر این صورت مجبورید از بوفه های پادگان تهیه کنید.
30- لیوان پلاستیکی تاشو: اگر سرگروهبان ببینه بدون لیوان آب میخورید حسابی بهتون گیر میده! پس بهتره یه دونه از این لیوان های جمع و جور توی جیبتون داشته باشید.
31- خودکار و دفترچه: توی پادگان باید یه پک تهیه کنید که شامل خودکار و دفترچه هم میشه، اما اگر دوست داشتید همراه خودتون این دو مورد رو هم ببرید. فقط دقت کنید دفترچه اونقدری بزرگ نباشه که توی جیب جا نشه.
32- ماژیک CD: برای نوشتن اسمتون روی وسایل مختلف (مثل دمپایی) واقعا به درد میخوره!
33- کپی کارت ملی و شناسنامه (2 سری)
34- کپی برگ سفید و سبز (2 سری): اگر دو نسخه از این مدارک کپی داشته باشید خیالتون راحت تره.
35- کارت واکسن کرونا و کپی کارت واکسن های سربازی (2 سری)
36- کپی آخرین مدرک تحصیلی (1 سری)
37- اصل برگ سفید، سبز، کارت ملی و شناسنامه: تا وقتی ازتون اصل مدارک رو نخواستند میتونید از کپی ها استفاده کنید. من به اصل شناسنامه یا کارت ملی نیازی پیدا نکردم، میتونید نبریدشون.
38- چند قطعه عکس 3x4: من به این مورد هم نیازی پیدا نکردم، خود پادگان (04) آتلیه عکاسی داره. با این وجود بهتون پیشنهاد میکنم چند قطعه عکس همراهتون باشه، بارتون رو سنگین نمیکنه.
39- پول نقد و کارت بانکی: یه مقدار پول نقد (که بخشی ش اسکناس های 5 یا 10 هزار تومنی باشه) و حداقل یه کارت بانکی (با رمز دوم ثابت)، همراه خودتون ببرید. ضمنا سرباز کارت رو هم فراموش نکنید، حقوق اولین ماه تون به این حساب واریز میشه. داشتن یه مقدار پول نقد اونجا خیلی به درد بخوره، ممکنه روز های اول ازتون بخوان برای تشکیل پرونده و تهیه ی یه سری اقلام یه مبلغی رو (به صورت نقدی) پرداخت کنید. این هزینه صرف تهیه کتاب رزم مقدماتی، جزوه سوالات آزمون پایانی، اتیکت و شماره (گروهان برای نصب روی) لباس میشه. اگر پول نقد همراه تون نباشه مجبورید به خودپرداز پادگان مراجعه کنید که اغلب شلوغه.
40- شلوار و لباس راحتی: شما در زمان استراحت در آسایشگاه اجازه پوشیدن لباس فرم نظامی رو ندارید. پس برای خواب لباس راحت همراه تون داشته باشید. بیشتر از یک دست هم نبرید که وبال گردنتون میشه، مجددا یادآوری میکنم که در طول روز حتما باید لباس فرم نظامی به تن داشته باشید.
41- زیر شلوار پشمی: در فصول سرد سال به درد بخوره!
42- لباس گرم: این مورد هم در فصول سرد سال میتونه مفید باشه، مخصوصا برای نگهبانی های خارج از ساختمون بنابراین پیشنهاد میکنم یک پلیور یا بلوز گرم که بشه به راحتی زیر فرنچ به تن کرد همراه خودتون ببرید. فراموش نکنید شما به غیر از فرم نظامی اجازه پوشیدن هیچ لباس دیگه ای ندارید پس بارتون رو با لباس های اضافی سنگین نکنید.
43- نمکدان: غذا های پادگان (به خاطر پروتکل های بهداشتی) خیلی کم نمکه، پس بهتره همراه خودتون یه نمکدون داشته باشید.
44- تنقلات و شکلات: تمام وسایلی که تا اینجا معرفی کردم نیمی از فضای کیفتون رو اشغال میکنه، شاید هم کمتر، مابقی این فضا رو با آجیل سبک و شکلات پر کنید. این خوراکی ها اونجا حسابی به کار میان، به راحتی توی جیب جای میگیرن و بین کلاس ها میتونید (همراه با دوستان تون) ازشون استفاده کنید.
45- بیسکویت: خیلی نبرید، اونجا فروشگاه ها و بوفه های متعددی وجود داره که میتونید انواع کیک، بیسکویت یا خوراکی های دیگه رو تهیه کنید (در مورد این این فروشگاه ها جلو تر صحبت میکنیم). فقط ممکنه چند روز اول بهتون اجازه رفتن به این فروشگاه ها رو ندن یا اینکه خیلی شلوغ باشند، برای همین پیشنهاد میکنم یک یا دو بسته بیسکویت خشک همراه تون داشته باشید (و نه بیشتر).
علاوه بر تمام این وسایل در اولین روز حضورتون در پادگان ازتون میخوان یه پک از بوفه گردان تهیه کنید، که شامل این موارده:
1- کیسه پوتین: در طول هفته چند نوبت نماز رو به صورت جماعت در مسجد خواهید خوند، از اونجایی که تحویل گرفتن و پس دادن کفش این تعداد سرباز ممکن نیست، از این کیسه ها استفاده میشه، دمپایی ها رو داخلش میگذارید و با خودتون به داخل مسجد میبرید. بهتره این مورد رو همیشه همراه داشته باشید.
2- کیف واکس: یک کیف پارچه ای که می تونید فرچه و واکس رو داخلش بگذارید.
3- ساق بند: وقتی شلوار رو گتر کنید، روی ساق پا قرار میگره و اونجا رو می پوشونه.
4- لیبل: باید پوتین ها رو هر شب، خارج از آسایشگاه و در جایی که به اون "آمار" میگین قرار بدید، برای اینکه پوتین هاتون گم نشن این لیبل که اسمتون روش نوشته شده رو به بند پوتین آویزان می کنید.
5- برچسب: لازمه روی تخت تون اسم و شماره تون رو بنویسید، برای این کار از این برچسب ها استفاده میشه.
6- خودکار و دفترچه: برای یادداشت برداری در طول کلاس های آموزشی استفاده میشه.
7- شانه پلاستیکی: شما باید هر روز صبح تخت تون رو به شکل خاصی که اونجا براتون توضیح میدن مرتب کنید، قبلا گفتم که به این کار "آنکادر کردن" میگن، علاوه بر این لازمه پتوی روی تخت رو شانه کنید تا پرز هاش یکدست بشه، برای این کار به از این شانه پلاستیکی استفاده می کنند.
اینها وسایلی بودند که میتونستیم با خودمون به پادگان ببریم، اما چه چیزهایی اونجا ممنوعه؟ وسایل نوک تیز مثل چاقو، قیچی یا کاتر. هرگونه وسیله الکترونیکی یا ذخیره سازی اطلاعات مثل تلفن همراه، فلش، CD یا حتی MP3 Player. سیگار، مواد مخدر یا دارو های کدئین دار هم غیرمجازه! به جز از این موارد یه سری وسایل رو هم بهتره خودتون نبرید؛ مثل وسایل قیمتی، بردن عکس دوست دختر یا نامزدتون هم کار جالبی نیست!
توی پادگان 04 استفاده از تلفن همراه قدغنه، تفاوتی هم نداره گوشی ساده باشه یا هوشمند. اولین روز گوشی ها رو میگیرن و تا پایان دوره هم تحویل نمیدن. حتی اگر مرخصی میان دوره داشته باشید باز هم قرار نیست گوشی تون رو پس بگیرید و میمونه تا روز ترخیص (پس پیشنهاد میکنم نبرید).
برنامه پادگان (از بیدار باش تا خاموشی) خیلی فشرده و طوری تنظیم میشه که فرصت آزاد نداشته باشید و عملا تا (یک یا دو) هفته ی آخر فرصت و تمرکز کتاب خوندن پیدا نمیکنید و اگر در طول دوره هم فرصتی پیش بیاد صرف مطالعه کتابچه "رزم مقدماتی" میشه چون پایان دوره از مطالبش آزمون میگیرن. انتخاب این مورد با خودتونه اما همراه داشتنش رو پیشنهاد نمیکنم (نهایتا یک جلد رمان ببرید که وزن زیادی نداشته باشه).
توی پادگان همه کچلن! پس خجالت و وسواس رو بذارید کنار و قبل از شروع دوره، موهاتون رو درست و حسابی کوتاه کنید (فک میکنم شماره 8 یا 12 برای اصلاح مناسب باشه). با داشتن موهای کوتاه دیگه اواسط یا پایان دوره مجبور نمیشید مجددا موها رو (با ماشین اصلاح توی پادگان) بزنید، در ضمن با این کار تا پایان دوره موهاتون تا حد مناسبی بلند میشه. این نکته رو هم در نظر بگیرید که بسته به اخلاق سرگروهبان (که مسئول وضع ظاهری و نظم گروهانه) ممکنه از برخی موارد مثل سایه انداختن روی موهای سر یا ریش های خاص (مثل پروفسوری) ایراد گرفته بشه و بهتره با وضعیت ساده تر به پادگان برید، به طور کلی داشتن یا نداشتن ریش به خودتون واگذار میشه و در ارتش سیبل هم بلامانعه!
بالاخره رسیدیم به روز موعد! شما باید در تاریخ و ساعتی که در برگ سفید تون مشخص شده به محل اعزام مراجعه کنید. اگر در شهری به غیر از جایی که پادگان در اون واقع شده، زندگی کنید احتمالا آدرس نظام وظیفه شهر خودتون توی برگ سفید نوشته شده. (بهتره یه نسخه از کارت واکسن کرونا و کپی برگ سفید دم دستتون باشه چون) وقتی به اونجا برسید این موارد رو بررسی میکنند. در نهایت بعد از چند ساعت معطل موندن زیر آفتاب بالاخره اتوبوسی که باید شما رو به پادگان برسونه، پیدا میشه و بعد باید یک سفر چند ساعته رو شروع کنید. این نکته رو هم مد نظر داشته باشید که این مسیر هر چقدر هم که طولانی باشه، خبری از وعده غذایی نیست و صبحانه، نهار یا شام بر عهده خودتونه! پس یا باید خودتون خوراکی بردارید یا از رستوران ها و اغذیه های بین راهی چیزی تهیه کنید. اگر اهل سیگار هم هستین، آخرین نخ هاتون رو توی راه دود کنید چون قراره چند هفته نسخی بکشین. اگر دوست ندارید با اتوبوس (سازمان نظام وظیفه) برید، مشکلی نیست، خودتون هم میتونید در تاریخ اعلام شده به پادگان مراجعه کنید، اما دیر نکنید چون برای پذیرش و دریافت وسایل استحقاقی به مشکل میخورید.
بعد از چند ساعت سفر (با اتوبوس)، نهایتا به در ورودی پادگان میرسید، جایی که بهش میگن دژبانی! در اولین قدم دژبان ها (که مثل خودتون سربازن) ازتون میخوان کیف و تمام وسایل همراه تون رو روی زمین خالی کنید تا بازرسی بشه. بهتره انتظار برخورد دوستانه از این افراد نداشته باشید! البته جای نگرانی نیست اگر وسایل ممنوعه همراهتون نباشه هیچ مشکلی پیش نمیاد، دارو ها رو هم معمولا یه نگاهی میندازن و بعد مجددا بهتون تحویل میدن. در ضمن ممکنه در بدو ورود ازتون کارت واکسن کرونا هم بخوان (پس یکبار دیگه پیشنهاد میکنم، یه کپی از این مدارک رو دم دست داشته باشید).
بعد از اینکه پذیرش شدید به سمت محوطه گردان هدایت میشید تا گروهان تون مشخص بشه. اونجا برای انجام یه سری کار های بوروکراتیک، ازتون برگ سفید و سبز میخوان (میتونید کپی ش رو تحویل بدید) و در ادامه باید چندین فرم رو تکمیل کنید (نیاز به توضیح نداره که با یه خودکار دم دستتون باشه). تقسیم بندی گروهان ها (در پادگان 04) بر اساس مدرک تحصیلی انجام میشه و داشتن یا نداشتن امریه اصلا اهمیتی نداره! بهتون پیشنهاد میکنم تا وقتی ازتون نپرسیدن نگید امریه دارید (البته نیازی به دروغ گفتن هم نیست اما سعی کنید تا جایی که ممکنه بحث ش رو پیش نکشید) چون خیلی از رفیق هاتون بعد از تموم شدن دوره آموزشی به مرز یا یگان هایی که وضعیت بدی دارند، اعزام میشند و برای همین بهتره بی‌دلیل به خودتون برچسبی نزنید که از بقیه جداتون کنه، تنها موندن توی پادگان، تحمل شرایط رو سخت تر میکنه.
معمولا هر گردان سه تا گروهان داره (البته با توجه به تعداد افراد پذیرش شده در اون دوره میتونه متفاوت باشه اما به طور معمول همین سه تاست). یک گردان میزبان مدرک دکتری، ارشد و کارشناسی میشه، بعدی دیپلم و آخری زیر دیپلم. ارشد و دکتری چون تعدادشون زیاد نیست همیشه باهم توی یه گروهان میفتن اما ممکنه یه تعداد از بچه ها با مدرک کارشناسی برن توی گروهان دیپلم (مثل خود من). این گروهان ها یه سری تفاوت باهم دارند مثلا گروهان دکتری و ارشد، سلف و کتابخونه داشتند اما گروهان ما این امکانات رو نداشت (ما کف آسایشگاه غذا میخوردیم) در عوض اکثر بازدیدکننده ها رو میبردن گروهان دکتری و ارشد و در نتیجه سطح انتظارات ازشون بالاتر بود و بیشتر بهشون سخت میگرفتن.
موضوع بعدی اینه که تقسیم بندی ها اغلب به صورت تصادفی انجام میشه یعنی ممکنه شما و دوست‌تون با مدرک مشابه در یک روز به پادگان مراجعه کنید اما در گروهان های متفاوتی قرار بگیرید، دلیل ش رو بالاتر توضیح دادم ممکنه گروهان مربوط به مدرک شما پر شده باشه (علاوه بر اون، خود فرماندهی هم ترجیح میده افرادی که با هم آشنایی قبلی دارند رو جدا کنه، دلیلش هم ساده ست، رفاقت های قبل از پادگان باعث یارکشی و احتمالا درگیری میشه، پس با جدا کردن بچه ها، خودشون رو در مقابل اینطور اتفاقات بیمه میکنند). این موضوع شاید الان خیلی مهم به نظر برسه اما در پادگان رفقای فوق‌العاده‌ای پیدا میکنید که باعث میشه تمام این دغدغه ها رو فراموش کنید.
شاید براتون سوال شده باشه، فرق گردان با گروهان چیه؟ این اصطلاحات نظامی رو در پادگان به طور مفصل براتون توضیح میدن، اما اگر کنجکاو هستید، باید بگم پادگان (یا هنگ) چندین گردان داره و هر گردان از چند گروهان تشکیل شده. افراد یک گروهان تمام وقتشون رو با هم میگذرونند، در یک آسایشگاه استراحت میکنند و کلاس ها و تمرین های نظامی شون رو هم در کنار هم انجام میدن.
وقتی گروهان تون مشخص شد، به سمت ساختمون اونجا هدایت میشید. روز اول معمولا خیلی خسته کننده است و احتمالا مجبور میشید کوله به دوش چندین بار جابه جا بشید. حتی اگر توی آسایشگاه هم مستقر بشید ممکنه تخت تون توی روز های بعدی چند بار عوض بشه. یکی دیگه از مواردی که ممکنه در روز اول باهاش روبرو بشید رفتار سرد و غیردوستانه درجه‌دار های پادگانه (البته این مورد به اخلاق اون فرد بستگی داره و معمولا طی روز های آینده بهتر میشه) فراموش نکنید شما به عنوان سرباز به اونجا رفتید و نباید انتظار زیادی داشته باشید، به قول یکی از دوستان با این افسرها نه دوست بشید و نه دشمن.
معمولا سه یا چهار روز اول صرف توزیع وسایل استحقاقی میشه. من تصور میکردم ارتش به وضعیت ظاهری سرباز هاش خیلی اهمیت میده اما متاسفانه در پادگان 04 چنین موضوعی خیلی جدی گرفته نمیشه و پوتین و لباس های نظامی کاملا رندوم بین بچه ها تقسیم میشه و ممکنه با سایز Medium بهتون لباس XL بدن و بدتر اینکه خیاطی هم لباس ها رو اندازه نمیکنه! در نتیجه برای پیدا کردن مناسب ترین سایز باید وسایل تون رو با دوستان تون عوض کنید. این نکته رو هم مد نظر داشته باشید که فرنچ (یا همون لباس نظامی) باید کمی گشاد باشه تا توی تمرین ها و میدان تیر جلوی دست و پاتون رو نگیره. این نکته رو هم چه در صف توزیع وسایل و چه در هر صف دیگه ای در پادگان به یاد داشته باشید، سعی کنید هیچ وقت جز نفرات اول و آخر صف نباشید.
یکی دیگه از کار هایی که در روز های اول انجام میدن تقسیم بندی گروهان به چند دسته و گروهه (گروه، کوچکترین واحد نظامیه و معمولا از 10 نفر تشکیل میشه). فرمانده گروه ها رو هم از بین بچه هایی انتخاب میکنند که بالاترین مدارک تحصیلی رو داشته باشن (بد نیست این رو هم بدونید که فرماندهی گروه بودن هیچ مزیتی جز مسئولیت و دردسر بیشتر نداره). هر گروه مسئول نظافت یک بخش از ساختمون گروهان میشه. خودتون رو برای جارو زدن و تی کشیدن محوطه، سالن و سرویس های بهداشتی آماده کنید. میدونم کار خوشایندی نیست اما سعی کنید حساس نباشید وگرنه تحمل اوضاع براتون سخت میشه.
علاوه بر وظیفه نظافت عمومی (یعنی همون جارو و تی زدن بخش های مختلف ساختمون)، یه سری وظایف دیگه هم هست که بچه ها داوطلبانه انجام میدن. به هیچ عنوان، تکرار میکنم به هیچ عنوان مسئولیت اضافه قبول نکنید! ممکنه سرگروهبان (یا فرمانده) بگه که این مسئولیت ها روی نمره فرماندهی و مرخصی ها تاثیر داره که بلوفی بیش نیست و درنهایت هم مرخصی ها نصیب بادمجون دور قاب چین ها و اونهایی میشه که پارتی داشته باشن. بذارید چند تا مثال بزنم، کسی که مسئول غذا میشه باید زودتر از بقیه از خواب بیدار بشه توی سرما (یا گرما) با گاری بره از آشپزخونه غذای کل گروهان رو بگیره و غذا که تموم شد دیگ رو هم بشوره! مسئول آب مجبوره روزی چند مرتبه بره از آب شیرین کن با دبه آب بیاره. بقیه مسئولیت ها هم بهتر از این نیستند. پس بهتره فقط وظایف عمومی تون رو انجام بدید نه بیشتر و نه کمتر؛ نهایتا اگر خواستید رژه و تمرین ها رو بپیچونید می تونید منشی بشید، هر گروهان سه تا منشی داره (رکن 1 تا 3) که کارشون پر کردن یه سری فرمه. یه گروه ترجمه هم وجود داره که اگر زبان (انگلیسی)تون خوبه میتونید عضوش بشید تا به جای انجام تمرین های نظام جمع زیر آفتاب، وقتتون رو در کتابخونه سپری کنید.
گروه و وظایفتون که مشخص بشه بهتون یه شماره میدن که تا پایان دوره ثابته، یه جورایی این شماره جایگزین اسم و فامیلتون میشه؛ به علاوه موقعیت تخت و کمد تون توی آسایشگاه رو هم مشخص میکنه. سرگروهبان (یا مربی ها) در روز های اول نحوه آنکادر کردن تخت و کمد رو براتون توضیح میدن. کمدهای پادگان رو باید با نظم خاصی بچینید و همیشه باید درش باز باشه تا سرگروهبان بتونه بازرسی شون کنه (تصور کمد های شخصی باشگاه یا دبیرستان رو از سرتون بیرون کنید!). روی فرنچ و اورکت هم باید اسم و شماره گروهان تون دوخته بشه (این کار رو خود گروهان بعد از دریافت مبلغ لازم و هماهنگی با خیاطی پادگان انجام میده).
خُب میرسیم به ساختمونی که قراره این مدت رو اونجا سپری کنید. ساختمون هر گروهان چند آسایشگاه داره که هر کدوم یه سالن بزرگ با سه الی چهار ردیف تخت (یک یا دو طبقه) به همراه یه تعداد کمده. شما در اونجا یک تخت و احتمالا یک طبقه کمد در اختیار خواهید داشت. این تخت ها بر اساس شماره ای (که در روز گروه بندی گرفته بودید) و به ترتیب چیده میشن (در نتیجه نمیتونید جا به جاشون کنید). فراموش نکنید شما باید چند هفته اونجا در کنار دوستان تون زندگی کنید، پس بهتره به حریم شخصی بقیه احترام بگذارید تا رفتار متقابلی دریافت کنید.
خبر خوب اینه که فضای جدید پادگان 04 چند سالی بیشتر نیست که به بهره برداری رسیده و به همین دلیل ساختمون هاش کثیف و قدیمی نیستن. این ساختمون ها معماری خوبی هم دارن و سرویس های بهداشتی شون (برخلاف خیلی پادگان ها) در خود ساختمون و در زیرزمین واقع شده که دسترسی به اونها رو خیلی راحت میکنه. بد نیست بدونید "پادگان 04 امام رضا (ع)" تنها مرکز آموزشی شهر بیرجند نیست و پادگان دیگه ای به اسم "محمد رسول الله (ص)" هم در این شهر وجود داره که زیر نظر مرزبانیه، پادگانی که به "جهنم سبز" معروفه! بعضی ها میگن این لقب رو به خاطر کاج های همیشه سبزش بهش دادن و یه عده دیگه معتقدن به خاطر رنگ کاشی هاشه، در مورد سبز بودنش نظری ندارم اما وقتی چهره های لاغر و صورت های آفتاب سوخته بچه های اونجا رو با خودمون مقایسه میکنم میفهمم چرا به اونجا میگن جهنم! واقعا باید خوشحال باشید که گذرتون به پادگان مرزبانی نیفتاده.
یه خبر خوب دیگه، هر آسایشگاه تلویزیون هم داره که توی ساعات استراحت تون میتونید ازش استفاده کنید اگر افسر نگهبان اجازه بده بعضی شب ها میتوند فوتبال هم ببینید (البته باید حواستون به بقیه دوستان تون که میخوان استراحت کنند هم باشه تا دلخوری پیش نیاد). سیستم سرمایش و گرمایش به ترتیب شامل کولر آبی و شوفاز (و موتورخانه) میشه که اگر درست کار کنند برای آسایشگاه ها کافیه اما متاسفانه اغلب مشکل دارن. توی محوطه هر گروهان هم 6 تا کیوسک تلفن وجود داره (که معمولا فقط دو یا سه تاش کار میکنه). روز اول، تقریبا همه میخوان با بستگانشون تماس بگیرن در نتیجه پای این کیوسک ها صف های طولانی به وجود میاد، اگر نخواستید اون روز برای تلفن معطل بشید اشکال نداره، اما قبل رفتن این موضوع رو برای خانواده روشن کنید که ممکنه به خاطر شلوغی بلافاصله بعد از رسیدن نتونید باهاشون تماس بگیرید اما هر طور شده روز دوم یا سوم این کار رو انجام بدید (حتی یه تماس کوتاه)، پدر و مادر (یا همسر) تون بیشتر از شما دلتنگ میشن! ضمنا خود گروهان هم یه شماره تلفن اختصاصی و یک تلفن (یک طرفه) داره، شماره این خط روی تابلو اعلانات (یا کنار تلفن) نصب شده که میتونید اون رو در اختیار خانواده تون قرار بدید تا بتونن با شما تماس بگیرن.
علاوه بر اینها ساختمون هر گروهان یه انبار هم داره که کیف شخصی تون رو باید اونجا بگذارید. بخشی از هدف آنکادر کردن تخت و کمد اینه که شکل ظاهری آسایشگاه یکدست بشه و اگر قرار باشه هر نفر کیف شخصی ش رو توی سالن آسایشگاه نگهداری کنه این وضعیت یکپارچه بهم میریزه. در نتیجه شما مجبورید وسایل اضافه تون رو به کیف شخصی منتقل کنید و اون رو در انبار قرار بدید. هر وقت به این وسایل هم نیاز داشتید با مسئول انبار (که از بین سرباز ها انتخاب میشه) هماهنگ میکنید تا در انبار رو براتون باز کنه. بد نیست بدونید این انبار ها اغلب موش دارند و بهتره هیچ ماده غذایی رو توی این کیف نگذارید، این طور خوراکی ها رو توی کیسه انفرادی تون که زیر تخت قرار میگیره نگه دارید.
خوشبختانه (یا متاسفانه) پایان روز اول، شبیه به قاب های سینمایی نیست و اصلا متوجه نمیشید کی آفتاب غروب کرد! بلاتکلیفی های زمان پذیرش، گروه بندی در گروهان و دریافت وسایل استحقاقی اونقدر خسته کننده ست که دیگه مجالی برای دلتنگی باقی نمیذاره. حتی ممکنه برنامه ها رو طوری تغییر بدن که بیشتر خسته بشید مثلا خوردن نهار و شستن یغلوی حداقل 30 دقیقه زمان میخواد اما به شما فقط 15 دقیقه وقت میدن! البته جای نگرانی نیست، این فقط مربوط به چند روز اوله و بعد از اون همه چیز عادی میشه. فراموش نکنید قراره این چند هفته رو کنار افرادی سپری کنید که دقیقا مثل خودتون هستند بنابراین به راحتی میتونید همدیگه رو درک کنید و ساده تر از اون میتونید دوست پیدا کنید. ضمنا پادگان فضایی به اسم "دیدارگاه" هم داره که اگر خانواده (یا حتی دوستان تون) خواستند میتونند به اونجا بیان و شما رو ملاقات کنند.
توی پادگان رسته های نظارتی مختلفی مثل حفاظت اطلاعات، بازرسی و عقیدتی وجود داره. هفته ی اول هر کدوم از این بخش ها براتون یه جلسه توجیهی (چند ساعته و جداگانه) برگزار میکنن و یه سری نکات رو بهتون گوش زد میکنن، که باید رعایت کنید، ممکنه توی این جلسات ازتون بخوان یه سری فرم و اطلاعات رو هم تکمیل کنید که چیز مهمی نیست، در نهایت اگر براتون مشکلی پیش اومد فقط کافیه عذرخواهی کنید و بگید "درست توجیه نشده بودید!"، واضحه دیگه، سرباز "آموزشی" هستید و ممکنه اشتباه کنید.
بهتره بدونید اگر مرتکب اشتباهی بشید، فرمانده یا مربی میتونه تنبیه تون کنه (مثلا تعداد نگهبانی ها یا ساعت تمرین های نظام جمع رو بیشتر کنه) اما کسی در پادگان اجازه توهین کردن به شما یا تنبه بدنی تون رو نداره. اگر در پادگان با مربی ها یا حتی خود فرمانده به مشکلی خوردید یا حتی مسئله ای داشتید، ابدا باهاشون درگیر نشید (چه لفظی و چه فیزیکی)، به جای این کار به یکی از این نهاد ها (مخصوصا بازرسی) مراجعه کنید، اونها موضوع رو با قطعیت پیگیری میکنند و اگر مشخص بشه افسری برخورد خلاف قانون داشته بی تعارف بازخواستش می کنند.
با اینکه کسی حق توهین به شما رو نداره اما شما هم اجازه سرپیچی از فرمان مافوق تون رو ندارید. هر گروهان توسط تعدادی افسر اداره میشه که میشه اونها رو به دو دسته ی کلی تقسیم کرد. اول نیرو های کادر (یا پایور که پرسنل ارتش هستند) و دوم نیروهای وظیفه (که مثل خود شما سربازن). نیرو های کادر شامل این افراد میشن: فرمانده (که مسئول آموزش شماست)، سرگروهبان (که مسئول نظافت و وضعیت ظاهری گروهانه)، اسلحه دار (که مسئول تحویل اسلحه ها و نگهداری از اونهاست) و انباردار (که مسئول توزیع اقلام استحقاقی بین سرباز ها و تامین نیازهای لجستیکی گروهانه). نیرو های وظیفه خودشون دو دسته هستند: دسته اول گروهبان ها یا ستوان ها هستند که بهشون مربی هم میگن لباس این افراد دقیقا مثل شماست (چون مثل شما سربازن) اما درجه دارن یا روی بازو یا روی شونه؛ هدایت گروهان با این افراده. دسته دوم کمک مربی ها هستن که باز هم لباس شون مثل شماست اما درجه ای (روی بازو یا شونه) ندارن و به جای اون یک علامت گروهبان یکمی روی سینه (سمت چپ) نصب میکنن. (از اونجایی که علامت گروهبانی شبیه به لوگوی سیتروئن زانتیاست، به این دوستان "زانتیا" هم میگن!) این دسته مثل شما سرباز آموزشی هستند اما یک ماه قبل از شما به پادگان اومدن و همونطور که از عنوان شون هم مشخصه وظیفه دارن به مربی ها برای اداره گروهان کمک کنند. فراموش نکنید تمام این افراد نسبت به شما ارشدیت دارند و شما ملزم به اجرای دستورات شون هستید.
چند روز بعد از اینکه پذیرش شدید، کار های روتین پادگان شروع میشه. تمام فعالیت های شما در پادگان مطابق جدول زمانی انجام میشه که به اون "برنامه سین" میگن. شما تا پایان دوره همین روتین رو اجرا خواهید کرد، ممکنه بعضی ساعت ها تغییر مختصری داشته باشه یا بین کلاس ها بی نظمی پیش بیاد اما ساختار کلی همینه.
04:00 : ساعت بیداری در پادگانه
04:30 : نظافت شخصی و آماده شدن برای شروع اون روز
05:30 : نماز صبح ؛ بعضی روز ها در مسجد به صورت جماعت خونده میشه و گاهی در نمازخونه گروهان به صورت فرادی. نیازی به توضیح نداره که نماز هاتون شکسته نیست و باید کامل خونده بشه (چون بیش از 10 روز در پادگان اقامت خواهید داشت).
06:00 : صبحانه
06:30 : نظافت عمومی، یادتونه گفتم هر گروه مسئول نظافت یه بخش از ساختمونه گروهانه، خُب شما باید هر روز صبح اون منطقه رو تمیز کنید. روز های اول، بعد از تموم کردن نظافت انتظار دارید ساعت 10 یا 11 صبح باشه اما هنوز 7 هم نشده! نگران نباشید عادت میکنید.
07:00 : صبحگاه، بستگی به دستور فرماندهی داره، ممکنه صبحگاه مشترک داشته باشید (که در اون صورت کل سرباز های پادگان در میدان رژه جمع میشن) یا اینکه صبحگاه توی محوطه گروهان خودتون باشه، در این صورت در حیاط به خط میشید و منتظر رسیدن فرمانده گروهان میمونید. دو نفر در ورودی محوطه می ایستند و با رسیدن فرمانده با صدای بلند میگن "ایست گروهان [مثلا 41]". با شنیدن این فرمان، باید خبردار بایستید. معمولا فرمانده (یا سرگروهبان) میاد و چند دقیقه ای براتون صحبت میکنه.
07:30 : ورزش صبحگاهی، توی پادگان 04 خیلی مراعات بچه ها رو میکردن و روزهایی که هوا سرد بود (من آذر و دی ماه اونجا بودم) ورزش کنسل میشد.
08:00 : کلاس آموزشی، مطابق برنامه اون روز ممکنه کلاس متفاوتی داشته باشید. کلاس رزم مقدماتی (که اغلب تئوریه)، عقیدتی (که در مسجد برگزار میشه)، اسلحه شناسی (که کار با سلاح ای مختلف رو یاد میگیرید) و نظام جمع (که تمرین رژه ست).
12:00 : نماز ظهر و عصر
13:00 : ناهار، بعد ناهار احتمالا چند دقیقه هم فرصت استراحت خواهید داشت.
14:00 : کلاس آموزشی
16:00 : آزاد باش، با تموم شدن کلاس های عصر گروهان در اختیار خودش قرار میگیره، میتونید به بوفه برید یا کار های شخصی تون رو انجام بدید.
17:30 : نماز مغرب و عشا
18:30 : شام
19:30 : کلاس خودخوان، شما باید این ساعت کتابچه ی رزم مقدماتی رو مطالعه کنید.
20:30 : نظافت عمومی، همون بخش از ساختمون رو که صبح تمیز کرده بودید، باید مجددا قبل از خواب هم نظافت کنید.
21:00 : خاموشی
شما ملزم هستید در تمام طول روز همراه با گروهان باشید، اگر کلاس ها رو بپیچونید نَهست (یا غیبت) میخورید و باید جوابگو باشید، بهتره بدونید بین کلاس ها (و بعد از هر نماز) سرشماری انجام میشه و اگر تعداد این نهست ها زیاد بشه ممکنه به عنوان تنبیه مجبور بشید یک (یا چند) روز رو به طور کامل با کلاه آهنی و کوله پشتی سپری کنید.
رزم مقدماتی: این کلاس ها معمولا تئوری هستن و در محوطه گردان روی یه سری نیمکت فلزی (که نمیدونم چرا بهش "ویلچر" میگفتن) و زیر نور مستقیم آفتاب برگزار میشه. شما در این کلاس ها سرفصل های کتابچه ای به نام "رزم مقدماتی" رو مطالعه میکنید و در پایان دوره از این مطالب امتحان شفاهی و تستی گرفته میشه.
اسلحه شناسی: در این کلاس ها نحوه کار با سلاح های مختلف رو یاد میگیرد. اسلحه سازمانی ارتش ژ3 (Heckler & Koch G3) ست و شما باید نحوه باز کردن و بستن، نام قطعات و وظیفه هر کدوم رو دقیقا یاد بگیرید و در پایان دوره هم از موضوعات این کلاس ها امتحان عملی گرفته میشه. نگران نباشید بار ها و بار ها مجبور میشید این سلاح رو باز کنید، تمیز کنید و ببندید و به این ترتیب همه چیز رو به خوبی یاد میگیرید. (اگر در مورد ژ3 کنجکاو هستید، تماشای این ویدیو رو بهتون پیشنهاد میکنم).
عقیدتی: هر هفته یک (و مجموعا 5 جلسه) کلاس عقیدتی هم دارید که توی مسجد یا مجتمع آموزشی امام باقر (ع) برگزار میشه. محتوای که در این کلاس ها ارائه میشه چنگی به دل نمیزنه (حتی برای کسی مثل من که مذهبی باشه) اما جز معدود جاهایی در پادگانه که میتونید روی صندلی بشیند، ضمنا مسجد هم سیستم تهویه مطبوع فوق العاده ای داره که اون رو به بهترین جا برای خوابیدن تبدیل میکنه!
نظام جمع: توی این کلاس ها یاد میگیرید چطور با فرمان نظامی (هَک، هُپ، هِک) رژه برید. فقط مراقب باشید حین این تمرین ها به خودتون آسیب نزنید، در رژه خیلی مهمه که سینه پا روی زمین فرود بیاد، اگر به اشتباه پاشنه یا پنجه ی پاتون رو به زمین بکوبید طولی نمیکشه که دچار زانو درد شدید یا واریکوسل میشید! هر زمان در طول دوره دچار درد یا ناراحتی شدید، بلافاصله با مسئول بهداری گروهان تون (که از سرباز ها انتخاب میشه) صحبت کنید تا به بهداری برید، اونجا بهتون داروی به درد بخوری نمیدن اما میتونن برگه معافیت از رژه یا پوتین براتون صادر کنند.
صحرا: توی پادگان چند سایت برای تمرین های صحرایی تدارک دیده شده و کار های مثل خیز بلند و کوتاه و انواع خزیدن رو اونجا به صورت عملی یاد میگیرید و البته لباس ها و پوتین هاتون هم حسابی خاکی میشه.
هر شخص باید در طول دوره چندین مرتبه نگهبانی بده (معمولا هر 7 روز یکبار). هر روز صبح، منشی رکن دو اسامی نگهبان ها رو روی یک کاغذ مینویسه که به اون "لوح نگهبانی" میگن.
نگهبانی ها 24 ساعته و در 3 پاس انجام میشه. ساعت 9 صبح نگهبان های پاس اول، پست های نگهبانی رو از نگهبان های قبلی تحویل میگیرن اونها باید تا ساعت 11 سر پست بمونند. پاس دوم از ساعت 11 تا 13 و پاس سوم از 13 تا 15 انجام میشه. ساعت 15 عصر مجددا نوبت نگهبان های پاس یکه که تا ساعت 17 سر پست هاشون برن. این چرخه به همین شکل ادامه پیدا میکنه تا 9 صبح فردا وقتی نگهبان های جدید بیان و پست ها رو تحویل بگیرن.
همانطور که متوجه شدید (و توی شکل بالا هم مشخصه) هر پاس 4 نوبت نگهبانی 2 ساعته داره و بعد از هر نگهبانی هم 4 ساعت استراحته (البته منظور از استراحت این نیست که میتونید برید بخوابید بلکه باید همراه با بقیه گروهان برنامه سین رو دنبال کنید).
شما در دوره آموزشی چند نوع نگهبانی دارید:
نگهبانی از آسایشگاه: این شخص در طول ساعت خاموشی باید آمار ورود و خروج آسایشگاه رو داشته باشه و بدونه چند نفر توی آسایشگاه خوابیدن و این عدد باید به تعداد پوتین های توی آمار یکی باشه. (در واقع دلیل اینکه پوتین ها رو بیرون از آسایشگاه میگذارید همین سرشماری که در ساعت خاموشی انجام میشه). ضمنا نگهبان آسایشگاه باید مراقب بچه ها باشه تا از روی تخت نیفتن!
نگهبان اسلحه خونه: از اسم ش مشخصه، این شخص باید مانع ورود افراد به اسلحه خونه بشه. ساده ترین نگهبانی همینه. در اسلحه خونه قفل و پلمپه و تقریبا لازم نیست هیچ کاری اینجا انجام بدید.
پاس بخش: هر پاس یک مسئول داره به نام پاس بخش. این شخص باید نگهبان ها رو سر پست بفرسته و در طول پاس مرتبا بهشون سر بزنه.
این مواردی که گفتم وظایف خصوصی هر پست نگهبانی بود، علاوه بر اینها همه نگهبان ها یه سری وظایف عمومی هم دارن، مثلا شخصی که نگهبانی میده اجازه نداره بشینه یا بخوابه. خوردن و آشامیدن هم ممنوعه. فقط میتونه قدم بزنه و نباید از پست ش بیشتر از 10 قدم دور بشه.
این وظایف (خصوصی و عمومی) هر بار در مراسم "بازدید و نگهبانی" مرور میشه. این مراسم هر روز صبح یا عصر (همزمان با صبحگاه یا شامگاه) برگزار میشه و در اون، تمام نگهبان ها (از همه گروهان ها) در میدان جمع میشن تا با سلسله مراتب نگهبانی آشنا بشن و موارد لازم یکبار دیگه بهشون گوشزد بشه. سلسله مراتب نگهبانی مربوط به درجه‌دار هاست و مشخص میکنه توی 24 ساعت آینده (که قراره نگهبانی بدید) چه افرادی مسئول هستند. شما باید به ترتیب جانشین فرمانده، افسر سر نگهبان، افسر نگهبان (و سرگروهبان خودتون) رو بشناسید چون ممکنه از نگهبانی ها (خصوصا در ساعت خاموشی) بازدید بشه و وقتی ازتون سوال پرسیدند باید اسامی این افراد رو بدونید (پس این لیست رو به خاطر بسپارید).
دو نوع نگهبانی دیگه هم داریم: گروه آماده و گشتی.
گروه آماده: این گروه وظیفه داره در صورت بروز بلایای طبیعی سریعا خودش رو به محل حادثه برسونه. هر نفر مسئول یک وسیله میشه و باید کاربرد هاش رو هم بدونه. این وسایل شامل: کیف امداد، برانکارد، زیلو، بیل، کپسول آتش نشانی، سطل شن و … میشه. از اونجایی که آماده بودن این گروه خیلی مهمه باید شب با لباس نظامی و پوتین بخوابن تا اگر اتفاقی افتاد (که در واقع نمیفته صرفا مانوره) بتونن سریعا خودشون رو به محل حادثه برسونن. در واقع میگن افسر سرنگهبان "پیش" زده یا اعلام کرده یه جایی اتفاق افتاده و گروه آماده باید بره اونجا. ممکنه افسر سرنگهبان توی یه شب چند بار پیش بزنه یا اصلا این کار رو نکنه.
گروه گشتی: این گروه باید در محل های مشخص شده (خارج از ساختمون) گشت بزنن. یه سری اصطلاحات مثل رمز شب هم باید بلد باشن که وقتی برید اونجا براتون توضیح میدن چیه و چطور باید پرسیده بشه.
این چند مورد نگهبانی های استاندارد بودن، اما اگه گروهان تون بی انضباط باشه، ممکنه فرمانده تون چند تا پست نگهبانی تنبیهی هم به برنامه اضافه کنه، مثلا نگهبانی از درخت! حتی ممکنه تعداد پست ها رو هم دو برابر کنه، مثلا بگه دو نفر پای این درخت بایستید به نگهبانی. حالا چرا این تنبیه برای کل گروهان آزار دهنده ست؟ یه بار دیگه برنامه سین رو ببینید، مشخصه که شما در 24 ساعت تقریبا 7 ساعت میتونید بخوابید، شب هایی که نگهبان باشد، ساعت خوابتون میاد رو 4 یا 5 ساعت. 2 ساعت خواب کمتر، اگر هر هفته ای یکبار باشه مشکلی به وجود نمیاره اما وقتی تعداد پست های نگهبانی بیشتر و بیشتر بشه به جای هر 7 روز یکبار ممکنه روز در میون نگهبان بشید! اونوقت می فهمید بی خوابی چقدر میتونه وحشتناک باشه! من سه شب پشت سر هم نگهبان بودم یعنی توی 72 ساعت فقط 12 ساعت خوابیدم (اون هم با فواصل 20 ساعته هر بار فقط 4 ساعت). به جز نگهبانی و کلاس ها روتین ها دیگه ای هم در پادگان دارید:
مراسم صبحگاه معمولا فقط یک (یا دو) روز در هفته برگزار میشه (و مابقی روزها در محوطه گروهان خودتونه). توی این مراسم، تمام سرباز های پادگان توی میدان اصلی جمع میشن و خبردار (چند دقیقه ای زیر آفتاب) می ایستند تا فرمانده سخنرانی کنه. قبل از شروع سخنرانی هم پرچم با آیین خاصی به اهتزاز درمیاد. توی پادگان (و در میدان اصلی) یک پرچم وجود داره که هر روز در مراسم صبحگاه بالا برده میشه و شامگاه پایین آورده میشه. برای این کار، دو نفر که مسئول تشریفات هستند کنار پرچم قرار میگیرن، یک نفر با شیپور مارش نظامی میزنه و نفر دوم پرچم رو بالا (یا پایین) میاره. 5 (تا 10) نفر هم برای ادای احترام با اسلحه (به حالت پیش فنگ) کنار میله پرچم به خط میشن.
یکی دیگه از کار هایی که در میدان اصلی انجام میشه، رژه ست. بعضی روز ها تمام گروهان ها به میدان فراخوانده میشن تا در برابر فرمانده پادگان رژه برن. گروهان ها به ترتیب، از جلوی جایگاه حرکت می کنند. اگر فرمانده از رژه راضی باشه، به عنوان تشویق میگه "گروهااان، خیلی خوب!" و شما با حفظ ریتم رژه جواب میدید: "سپاس … جناب!"، این دو کلمه ساده واقعا در اون لحظه حس خوبی بهتون میده، با گرفتن "خیلی خوب" از فرمانده میتونید از باند رژه خارج بشید (حتی ممکنه رژه چنان خوب باشه که دو یا سه مرتبه "خیلی خوب" بگیرید). در سمت دیگه ماجرا اگر رژه تون مورد قبول فرمانده نباشه باید کل میدان رو دور بزنید و یکبار دیگه از جلو جایگاه عبور کنید. در واقع اونقدر باید رژه برید تا در نهایت فرمانده راضی باشه.
وعده های غذایی مطابق یک برنامه مشخص در آشپزخانه پادگان پخت و بین گروهان ها تقسیم میشه (این برنامه روی تابلو اعلانات کریدور اصلی نصب شده). صبحانه شامل حلوای ارده، پنیر، خرما، کره و مربا، عدسی، خوراک لوبیا و آش میشه. نهار هم تنوع قابل قبولی داره، چلو ماهی، قورمه سبزی، استانبولی، چلو مرغ و … . شام هم وضعیت مشابهی از نظر تنوع داره، کنسرو گوشت، ماکارونی، ناگت مرغ (با خیارشور و سس)، پوره سیب زمینی، خوراک مرغ و … . ممکنه کیفیت این غذا ها راضی تون نکنه یا بعضی روز ها مقدارش کم باشه اما تا حد قابل قبولی کربوهیدرات و پروتئین مورد نیاز بدنتون رو تامین میکنه. بعضی روز ها نهار همراه با زیتون، ماست و دوغ سِرو میشه تا بخشی از لبنیات مورد نیازتون رو فراهم کنه (هر چند کافی نیست و باید از فروشگاه، فراورده های لبنی مثل شیر، شیر کاکائو یا شیر موز تهیه کنید)، سهم لبنیات در سبد غذایی کمه اما ویتامین به کلی فراموش شده و به طور کلی در پادگان هیچ میوه ای (رایگان) توزیع نمیشه، نهایتا اگر خوش شانس باشید دو یا سه مرتبه امکان خرید میوه براتون فراهم میشه. به همین دلیل بود که پیشنهاد کردم قرص های مولتی ویتامین و قرص جوشان همراه خودتون به پادگان بیارید.
برنامه سین در روز های جمعه متفاوته و نظافت عمومی به شکل مبسوط تری انجام میشه، بعد از نماز و صبحانه تمام تخت ها به محوطه گروهان برده میشن تا سالن آسایشگاه شسته بشه (این کار برای حفظ بهداشت و جلوگیری از شیوع بیماری های عفونی انجام میشه) تخت ها تا ظهر وقتی سالن خشک و آماده بشه بیرون میمونن. بعد از نماز ظهر و نهار معمولا کار خاصی ندارید و (اگر تمرین رژه نداشته باشید) می تونید استراحت کنید یا طبق برنامه به حموم برید.
پادگان یک حمام مرکزی داره که مطابق یه جدول زمانی به هر گروهان خدمات میده. حمام یک رختکن و حدود 20 تا 30 عدد دوش سالم داره و شما باید یکی از این دوش ها رو انتخاب کنید. حتما چک کنید دستگیره در حموم سالم باشه، ضمنا مطمئن بشید آویز لباس هم داشته باشه تا بتونید کیسه (پارچه ای) و لباس هاتون رو ازش آویزان کنید، نیازی به توضیح هم نداره که سردوش و گرمی آب رو هم باید قبل از استحمام بررسی کنید. تقریبا همه حموم ها سالمن، نهایتا یک یا دو مورد مشکل داشته باشن، چک کردن این موارد هم برای اینه که گیر اون یکی دو تا دوش خراب نیفتید. بعد از انتخاب دوش حدود 15 دقیقه فرصت دارید حمام کنید و بعد از این تایم احتمالا فشار آب گرم کم میشه (فراموش نکنید به جز شما افراد دیگه ای هم میخوان از این حموم ها استفاده کنند و چاره ای جز زمان بندی نیست) پس خودتون زمان رو مدیریت کنید.
در ضمن زمان تون رو صرف شستن لباس نکنید، لباس هاتون رو می تونید همراه خودتون بیارید و در گروهان بشویید، اونجا تشت هم وجود داره که میتونید ازش استفاده کنید. برای خشک کردن لباس ها هم می تونید (با اجازه سرگروهبان) از صندلی های فلزی محوطه گروهان یا بند رخت استفاده کنید (مراقب باشید لباس هاتون جا به جا یا خدایی نکرده غیب هم نشن! اگر نگران این موضوع هستید می تونید از) حفاظ های تخت برای پهن کردن لباس هاتون استفاده کنید البته دقت کنید جنس فلزی این حفاظ ها باعث میشه به سرعت به رطوبت واکنش بدن و رد نارنجی رنگی (از اکسید آهن) روی لباس هاتون باقی بمونه (اگر یه پلاستیک بین لباس و میله های فلزی قرار بدید مشکل حل میشه).
علاوه بر حمام مرکزی، ساختمان هر گروهان هم چند واحد حمام داره که مختص نیروهای پایوره (یعنی درجه‌دار ها). اگر سرگروهبان اجازه بده (معمولا بعد از دو الی سه هفته موافقت میکنه) می تونید در ساعت خاموشی از این حمام ها هم استفاده کنید (البته موتورخونه گروهان ضعیفه یا ممکنه به کلی خاموش باشه و در نتیجه آب گرم این چند واحد حموم خیلی تعریفی نخواهد داشت، البته روز های گرم بیرجند یک حموم آب سرد رو هم دلچسب میکنه).
در طول دوره هر نفر حداقل یک بار می تونه به مرخصی بره. اینکه کی نوبت تون بشه، به خیلی چیز ها بستگی داره، ولی به طور معمول بچه های متاهل و متاهل هایی که بچه داشته باشن توی اولویت هستند. پیشنهاد میکنم به هیچ عنوان اجازه ندید مرخصی هاتون بسوزه، حتی اگر زمانش کوتاه باشه (برای مرخصی های 24 ساعته میتونید برید داخل شهر و سوئیت اجاره کنید). این نکته رو هم مد نظر داشته باشید که چیزی به اسم جا به جایی مرخصی وجود نداره، یعنی اگر این هفته نوبت تون شد نیمتونید نگهش دارید برای هفته های بعد! (بعضی از بچه ها ترجیح میدادن توی تاریخ های خاصی به مرخصی برن، مثلا شب یلدا یا روز مادر و به همین دلیل مرخصی هفته ی قبل از این تاریخ ها رو نمیگرفتن و بعد نوبت شون کاملا از دست میرفت، هر وقت مرخصی گیرتون اومد برید و سعی کنید شانس تون رو برای گرفتن مرخصی دوم به بعد امتحان کنید).
این مرخصی ها که شامل همه میشن به "مرخصی های دوبرگی" معروفن (و معمولا هم به سادگی و همیشه تایید میشن). مرخصی های دیگه ای هم وجود داره که بهشون "سه برگی" میگن که برای تایید شدن علاوه بر تایید فرمانده گروهان و گردان، تایید فرماندهی پادگان رو هم لازم دارن و معمولا نصیب کسایی میشن که پارتی (یا شرایط ویژه ای) داشته باشن. مرخصی "روزبرگ" هم مختص بچه های ساکن بیرجنده البته (روزانه نیست)، این دوستان آخر هفته، یعنی پنجشنبه عصر می تونن پادگان رو ترک کنند و شنبه صبح هم باید برگردن. یه مرخصی دیگه هم داریم به اسم "استعلاجی" که بهداری صادر میکنه.
همونطور که قبلا هم گفتم، بهداری برای درمان شما کار خاصی انجام نمیده اما میتونه براتون برگ مرخصی، استراحت یا معافیت صادر کنه. ممکنه فرمانده بگه افرادی که مکررا به بهداری مراجعه میکنند نمره "مقاومت جسمانی" کمی میگیرن! اصلا به این حرف ها توجهی نکنید، جلو تر توضیح میدم نمره فرماندهی چیه و چرا برای شما خیلی اهمیت نداره! هیچ چیز از سلامتی تون مهم تر نیست (پس چه زمان ناخوشی و چه زمان ورزش هیچ وقت به خودتون سخت نگیرید).
هر زمان احساس ناراحتی کردید به مسئول بهداری گروهان تون اطلاع بدید تا اسم تون رو در لیست افراد اعزامی صبح روز بعد وارد کنه. (بهتره دفترچه بیمه ای که در روز های اول بهتون دادند رو هم همراه داشته باشید). احیانا اگر بیماری خاصی هم دارید حتما مدارک ش رو با خودتون به پادگان ببرید تا بتونید به پزشک های اونجا ارائه کنید (خیلی روی نوع نگاه شون تاثیر داره و متوجه میشن قصد تون تمارض نیست). پزشک میتونه به راحتی چند روز براتون معافیت از پوتین یا به طور کلی معافیت از رژه صادر کنه یا حتی یک یا دو روز استراحت در یگان بهتون بده (در این صورت به جای انجام برنامه سین میتونید در آسایشگاه بمونید و استراحت کنید). موارد حاد تر رو هم به بیمارستان بوعلی داخل شهر اعزام میکنند.
رفتن به بیمارستان داخل شهر فرصت خوبیه که یک روز در پادگان نباشید. در این صورت، بعد از مراجعه به بهداری و تصمیم پزشک براتون "برگ اعزام" صادر میشه و صبح روز بعد باید در ساعت مشخص شده به بهداری مراجعه کنید تا با اتوبوس به بیمارستان اعزام بشید و ظهر هم باید با همین اتوبوس برگردید. اما اگر در زمان مشخص شده در بهداری نباشید (که بهتره نباشید!) می تونید برگ اعزام تون رو به ستاد فرماندهی ببرید تا براتون بلامانعه ش کنه (به این ساختمون چون مجلل تر از بقیه ساختمون های پادگانه "کاخ سفید" میگن!). وقتی برگ اعزام تون بلامانع شد میتونید به راحتی از در دژبانی خارج بشید و اون وقت (برخلاف رفتن با اتوبوس که ظهر برمیگشت) تا ساعت خاموشی (یعنی 9 شب) فرصت خواهید داشت بیرون پادگان بمونید.
پادگان علاوه بر ساختمان های اداری و لجستیکی، بهداری و حمام چندین فروشگاه هم داره. این فروشگاه ها رو میشه به چهار دسته تقسیم کرد:
بوفه های گردان: هر گردان یک (یا چند) فروشگاه مخصوص به خودش رو داره که خوراکی های مختلف رو به همراه یه سری اقلام نظامی (مثل شماره، اتیکت و …) عرضه می کنند. میتونید انواع بیسکویت، ماء الشعیر، نوشابه، ساندویچ سرد و تقریبا هر چیزی که توی پادگان بهش نیاز داشته باشید رو از اونجا تهیه کنید. به علاوه آب جوش، نسکافه و چای هم دارند و ضمنا قیمت هاشون هم از فروشگاه های سطح شهر کمتره. بد نیست بدونید سود حاصل از این فروشگاه ها صرف اقلام مصرفی خود گردان میشه، مثلا اگر لامپ، شیر آب و چیزهایی مثل این نیاز باشه از درآمد همین فروشگاه ها تهیه میشه، بنابراین مسئولان هر گردان تاکید دارن سربازهاشون از بوفه گردان خودشون خرید کنند.
بوفه عقیدتی: کنار مسجد دوتا بوفه هست، بوفه سمت راست تقریبا همون اجناسی رو عرضه میکنه که توی بوفه گردان هم بود اما با تنوع بیشتر، اینجا بستنی، یخ در بهشت و پیراشکی هم پیدا میشه. بوفه سمت چپ اما کاملا متفاوته. توی این بوفه میتونید عطر، بادی اسپلش، ساعت مچی (دیجیتال)، چراغ قوه (برای شب های نگهبانی)، لباس گرم، کلیه بند شتری (!) چند نوع تخمه تف داده شده و آجیل، قمقمه، یغلوی و کلی خرت و پرت دیگه بخرید.
مرکز رفاهی: یک کافه تریا که توش "پیتزا" هم سِرو میشه! این فروشگاه هم معمولا مواد غذایی عرضه می کنه اما بر خلاف قبلی ها میز و صندلی داره و تمام وقت موسیقی (رادیو آوا) پخش میکنه و با بودن اینجا چند دقیقه میتونید فراموش کنید که توی پادگان هستید. با این که همیشگی نیست اما اگر خوش شانس باشید، ممکنه میوه هم داشته باشه.
فروشگاه های سیار: متاسفانه میوه (و ویتامین) در برنامه غذایی پادگان جایی نداره و فروش اون بر عهده وانت هایی که در طول دوره چند نوبت به هر گروهان سر میزنن و معمولا سیب و پرتقال دارن. سر و کله این وانت های دوست داشتنی توی تمرین های نظام جمع و میدان تیر هم پیدا میشه و توی تایم (کوتاه) استراحت بین کلاس ها میتونید ازشون خرید کنید.
یک ماه از ورود شما به پادگان میگذره، پایان هر ماه یه تعدادی از گروهان ها (به علاوه کمک مربی هاتون) ترخیص میشن و گروهان های جدید الورود جای اونها رو میگیرن. برای اونهایی که قراره ترخیص بشن مراسم تحلیف گرفته میشه (که جلوتر توضیح میدم چیه) فعلا همینقدر بدونید که شما باید توی مراسم تحلیف دوستان تون یک (یا چند) ساعت خبردار بایستید و به صحبت های فرمانده پادگان گوش بدید. از اونجایی که همه دوست دارن زودتر از شر سربازی و پادگانش خلاص بشن ممکنه بعد از این مراسم و رفتن این بچه ها، جو گروهان تون یه خرده سنگین بشه و بعضی از رفقاتون برن تو لاک (اصطلاحا "کما بزنن"!). سعی کنید هوای دوستان تون رو داشته باشید، خصوصا اونهایی که منزوی تر هستن. البته یه اتفاق خوب هم قراره بیفته، نگهبانی گروه آماده یا گشتی به گروهان های تازه نفس (که تو پادگان بهشون "موتور" میگن) محول میشه و در نتیجه کارتون راحت تر میشه!
بعد از ترخیص گروهان های قدیمی و رفتن کمک مربی هاتون، فرمانده میخواد چند نفر (با مدرک لیسانس) به عنوان "کمک مربی" داوطلب بشن (قانون داوطلب نشدن اینجا هم پابرجاست). اولین اتفاقی که برای "کمک مربی ها" میافته اینه که از گروهان و دوستان شون جدا میشین (که اصلا خوب نیست). اگر خوش شانس باشند میفرستن شون به گروهان های تازه نفس (که چون تازه واردن، مدیریت شون ساده تره) اما اگر بخت باهاشون یار نباشه میرن به گروهان های هم‌دوره خودشون (که استخون ترکوندن) و سر و کله زده باهاشون واقعا مشکله. ممکنه فکر کنید کمک مربی ها کارشون ساده تره چون نگهبانی و رژه ندارند اما مسئولیت هایی که بهشون محول میشه واقعا سنگینه از یک طرف باید جوابگوی ایراد های گاه و بی‌گاه فرمانده باشن و از طرف دیگه باید با بچه ها کنار بیان. یادتونه گفتم من توی گروهان دیپلم بودم؟ اولین کمک مربی هایی که برای ما اومدن از گروهان ارشد و دکتری بودن که بیچاره ها 24 ساعت هم دوام نیاوردن! بعضی از بچه های شر و شور گروهان خودمون (که کمک مربی گروهان خودمون هم شدند) نهایتا یک هفته دوام آوردن و بعد با بغض و دلخوری ترک مسئولیت کردند. برای همین میگم این مسئولیت ارزش نداره مگر اینکه واقعا از مدیریت وضعیت های چالش برانگیز لذت ببرید.
تا پایان هفته ی پنجم کلاس های عقیدتی هم تموم میشه و به جای اونها میدان تیر وارد برنامه سین میشه که به نظرم هیجان انگیزترین اتفاق دوره آموزشیه. قبل رفتن به میدان تیر هم یه تست روانشناسی میگیرن تا افرادی که دچار استرس یا ترس شدید هستن از این تمرین معاف بشن.
شما در مجموع 5 مرتبه به میدان تیر فرستاده میشید تا تیراندازی در فواصل 50 متر، 100 متر، 200 متر، 200 متر با ماسک و تیراندازی شبانه رو تمرین کنید. هر بار هم 8 تیر خواهید داشت که 3 تا برای قلق و 5 تیر برای نمره ست (یعنی با 3 تیر اول اسلحه رو قلق گیری میکنید و 5 تیر بعدی نمره تیراندازی تون رو مشخص میکنه).
این تمرین ها با اسلحه ژ3 انجام میشه که نسبت به سلاح های دیگه ای مثل کلاشینکف قدرت بیشتری داره، اما جای نگرانی نیست، چون شما در حالت درازکش تیراندازی خواهید کرد و در این وضعیت لگد اسلحه بسیار محدود میشه، فقط کافیه اسلحه رو به شکل درست، با دست ها و بدن تون مهار کنید. بهتره یه مقدار پنبه (یا دستمال کاغذی) هم توی گوش تون بگذارید تا صدای شلیک اسلحه اذیتتون نکنه.
میدون تیر در محوطه کنار پادگان قرار داره و شما باید یه مسیر 3 کیلومتری رو برای رسیدن به اونجا "پیاده" طی کنید (که تقریبا 30 یا 40 دقیقه طول میکشه). بنابراین بهتره با خودتون قمقه ی آب (و یه سری تنقلات) همراه داشته باشید. البته معمولا اونجا بوفه سیار هم دارید (همون وانت های دوست داشتنی) و اگر چیزی لازم داشته باشید، میتونید همونجا ازشون بخرید. شما در این مسیر علاوه بر اسلحه، باید زیلو، کلاه کار و کلاه آهنی هم همراه تون داشته باشید.
تیراندازی در گروه های 2 نفره انجام میشه، یک نفر تیرانداز میشه و نفر دوم کمک تیرانداز. هر دو نفر زیلو هاشون رو روی یک خاکریز (که به اون "خط آتش" میگن) و رو به روی سیبل (مخصوص به خودشون) قرار میدن . کمک تیرانداز، تیر ها رو تحویل میگیره و خشاب رو آماده میکنه. با دستور فرمانده، تیرانداز خشاب رو از کمک ش میگیره و اسلحه رو مسلح میکنه. بعد از اعلام فرمان آتش، تیراندازی شروع میشه (چنانچه موقع تیراندازی اسلحه گیر کرد به هیچ عنوان از جاتون بلند نشید فقط کافیه دستتون رو بلند کنید و بگید "مانع"، مربی یا فرمانده میاد و اسلحه تون رو چک میکنه). وظیفه اصلی کمک تیرانداز اینه که کنار شخصی که تیراندازی میکنه قراره بگیره و با کلاه کارش (همون کلاه کپ) پوکه ها رو جمع کنه. اسلحه ژ3 بعد از شلیک، پوکه ها رو با قدرت به بیرون پرتاب میکنه (گاهی تا 3 متر دورتر از محل تیراندازی)، البته از اونجایی که کمک تیرانداز کلاهش رو مقابل محل خروج پوکه گرفته، پوکه ها همون نزدیک و کنار اسلحه میافتن (نهایتا در فاصله چند سانتی متری). با کمی دقت، به راحتی میتونید همه پوکه ها رو جمع کنید، توجه کنید اگر پوکه ای به پایین خاکریز پرتاب شد، نباید سریع دنبال ش برید! باید تا اتمام تیراندازی صبر کنید و بعد دنبالش بگردید. امکان پیچوندن پوکه ها هم اصلا وجود نداره، تا وقتی تمام پوکه ها تحویل داده نشه، گروهان اجازه ترک میدون تیر رو نداره .البته باز هم جای نگرانی نیست، هیچ پوکه ای گم نمیشه، اگر هم بشه همگی اونقدر پامرغی (و سینه خیز) میرید و میاید تا پیدا بشه! این جمله رو اونجا بار ها خواهید شنید : "تشویق برای یک نفر، تنبیه برای همه!"
هفته ی ششم به بعد یک کلاس دیگه هم شروع میشه به اسم "معارف جنگ". توی این سری کلاس ها (که 4 یا 5 جلسه ست) درجه دار های بازنشسته ارتش میان و بی واسطه خاطرات شون رو تعریف می کنند، روایت هایی که توی هیچ فیلم یا کتابی نشنیدید.
میرسیم به هفته ی ماقبل آخر (هفته ی هفتم)، باید آماده رفتن به اردوگاه بشید، اردوگاه تقریبا نزدیک میدون تیره. شما باید 3 تا 7 روز رو اونجا سپری کنید و زندگی در شرایط سخت رو تمرین کنید. البته با توجه به شرایط جوی ممکنه نوع برگزاری اردوگاه متفاوت باشه (آذر و دی اصلا برگزار نشد)، در صورت برگزاری باید یه سری وسایل مثل پتو رو روی کیسه انفرادی تون ببندید و همراه با اسلحه، زیلو و کلاه آهنی همون مسیر 3 کیلومتری رو تا رسیدن به سایت اردوگاه پیاده برید، البته موقع برگشت وسایل رو با ماشین بر میگردونند. یک یا دو شب هم باید توی چادر بخوابید. اگر دوست داشته باشید میتونید (با پرداخت هزینه) عکس هم بگیرید که یادگاری خوبی میشه.
هفته ی هشتم و هفته ی پایانی. باید خودتون رو برای آزمون نهایی آماده کنید. توی پادگان 04 از هر گروهان افرادی که بهترین تیراندازی و بهترین نمره دانش نظامی رو در تمرین های طول دوره کسب کرده باشند انتخاب میشن تا برن و در آزمون نهایی که بخش تیراندازی ش عملی و بخش دانش نظامی ش تستیه شرکت کنند.
آزمون تیراندازی یک (یا چند) روز قبل از آزمون تستی برگزار میشه و صبح روز آزمون نهایی، ابتدا افراد که انتخاب شده بودند میرن برای آزمون تستی و بعد از پایان این آزمون وقتی اون افراد برگشتن و تمام گروهان جمع شدند، فرمانده و مسئول رکن 3 (یعنی آموزش) میاد و به صورت شفاهی این بار از همه شروع میکنه به پرسیدن سوال. سوال ها از دفترچه رزم مقدماتی و به صورت خاص از یک جزوه (که سوال و جواب داره و خود گروهان بهتون میده) طرح میشه، جای نگرانی نیست، سوال ها ساده ست و اگر یک بار این جزوه رو تورق کرده باشید به راحتی میتونید به همه سوال ها پاسخ بدید.
نمره این آزمون یعنی "دانش نظامی" به همراه "نمره تیراندازی"، "انضباط" و "مقاومت جسمانی" مجموعا نمره فرماندهی شما رو مشخص میکنه. این نمره توسط فرمانده به هر شخص داده میشه و نوع درجه ش رو در یگان خدمتی مشخص میکنه، از اونجایی که شما امریه دارید (و درجه براتون تقریبا بی معنیه)، نمره ی فرماندهی هم برای شما اهمیت زیادی نخواهد داشت، اما دقت کنید این دلیل نمیشه که مطالب دانش نظامی رو مطالعه نکنید، اگر این موارد رو درست یاد نگیرید ممکنه در طول دوره به مشکل بخورید و تنبیه بشید (مثلا ممکنه مرخصی هاتون رو لغو کنند). نمرات فرماندهی به طور معمول بین 80 تا 90 ه که با این نمره و داشتن مدرک کارشناسی بهتون درجه گروهبان دومی میدن، اگر نمره تون بالای 90 باشه درجه گروهبان یکمی میگیرید و با گرفتن نمره 100، درجه ستوان سومی. دوستانی هم که مدرک ارشد و دکتری داشته باشند با نمره بالای 80 به ترتیب درجه ستوان سومی و دومی رو دریافت خواهند کرد. (بد نیست بدونید، فرمانده نمره 100 رو معمولا به افرادی میده که کار ویژه ای در طول دوره انجام داده باشند مثلا افرادی که برای "کمک مربی" شدن، داوطلب بودند).
بعد از آزمون نهایی، چند روز فقط رژه تمرین می کنید برای مراسم تحلیف. این مدت بازار شایعه هم حسابی داغ میشه، هر روز یکی از رفقاتون میاد میگه من دفتر فرماندهی بودم و امریه ها اومده (این امریه ها با اون امریه که شما گرفتید متفاوته، هر نفر بعد از تموم کردن دوره آموزشی یه برگ امریه میگیره که معرفی‌نامه ش به یگان خدمتی شه، امریه شما برای پادگان لویزان صادر میشه، توی پست بعدی در مورد این امریه و کار هایی که بعد از آموزشی باید انجام بدید صحبت می کنیم). در مورد زمان ترخیص هم اجازه بدید خیالتون رو راحت کنم، شما دقیقا 60 روز باید خدمت کنید (مگر اینکه اول دوره خودت فرمانده اعلام کنه مدت دوره 30 یا 45 روزست). پس به این شایعات که این دوره به جای 60 روز قراره 45 روزه (یا حتی 50 روزه) برگزار بشه توجه نکنید. خیلی زود ترخیص بشید روز 58 ام یا 59 امه! اون هم به خاطر اینکه به تعداد کافی اتوبوس ندارند تا بچه ها را باهاشون بفرستن.
و اما مراسم تحلیف، توی این روز شما باید آخرین رژه تون رو توی میدان اصلی برید. برترین نفرات دانش نظامی و تیراندازی هم (که بهشون "جایزه بگیر" میگن) در همین روز هدایا شون رو از فرماندهی پادگان دریافت می کنند. بستگی به برنامه ریزی داره اما معمولا یه سرود رو هم به صورت دسته جمعی میخونید (ما سرود "کجایید ای شهیدان خدایی" رو تمرین کردیم) حتی ممکنه عقیدتی بخشی از مراسم رو هم در مسجد اجرا کنه اما چیزی که توی این مراسم همیشه ثابته ساعت ها خبردار ایستادنه حین صحبت های فرمانده ی پادگان و ادای سوگند نامه ست.
قبل از مراسم تحلیف هم یک روز مشخص میشه تا بلیت (اتوبوس) تهیه کنید (خود ترابری به گروهان تون میاد و بعد از گرفتن هزینه براتون بلیت صادر میکنه) معمولا پادگان ترجیح میده همه سرباز ها رو با اتوبوس به شهرهاشون بفرسته. به نظر میرسه دلیل این کار هم جلوگیری از درگیری باشه (از اونجایی که درگیری در پادگان تبعات سنگین داره، اکثر بچه ها به هر سختی هم که باشه همدیگه رو تحمل می کنند، اما وقتی پاشون رو از پادگان بیرون بذارن داستان عوض میشه و فرصت خوبی برای تسویه حساب گیر میارن! خصوصا برای اختلافات قومیتی) بنابراین نیروی انسانی سعی میکنه افرادی که همشهری هستند رو با هم ترخیص کنه تا احتمال درگیری کمتر بشه. در ضمن اگر بخوایید میتونید با فرمانده صحبت کنید و بعد از تکمیل یک فرم، شخصا از پادگان خارج بشید. به هر صورتی که ترخیص بشید، بالاخره بعد از چند ساعت به خونه میرسید و بعد دیگه همه چیز تموم میشه!
همونطور که در ابتدای این پست هم گفتم، چند هفته ای که در دوره آموزشی سپری می کنید تنها تجربه شما از حضور در یک محیط نظامی خواهد بود و بعد مجددا سر کارتون برمیگردید. اما این 60 روز قراره سخت بگذره یا آسون؟ این رو نمیتونم بهتون بگم چون به نوع نگاه خودتون بستگی داره! اما اگر نظر من رو بخوایید میگم "عالی" بود! درسته باید دلتنگی و دوری از عزیزانتون رو تحمل کنید، درسته که کیفیت غذا خوب نیست، درسته که باید بی خوابی بکشید، درسته که "ارتش چرا نداره" و مجبورید هر دستوری رو اجرا کنید اما برای چند هفته از تمام شلوغی های دنیای ماشینی دور میشید و از همه مهم تر دوستان فوق العاده ای پیدا میکنید که در جای دیگه ای ممکن نبود باهاشون آشنا بشید و مطمئن باشید وقتی برگردید کلی خاطره و ماجرای جالب برای تعریف کردن خواهید داشت.
در پایان بابت طولانی شدن این متن باید ازتون عذرخواهی کنم، میدونم در روزگار توییت و کپشن های چند ده کاراکتری خوندن چنین متنی صبر ایوب میخواد اما ترجیح دادم موضوعی از قلم نیفته و دوست داشتم تا جایی که ممکنه، تصویر دقیق تری از پادگان براتون ترسیم کنم. متنی که مطالعه کردید روایتی بود از دیده ها و شنیده های من از مرکز آموزشی 04 بیرجند؛ با اینکه تقریبا تمام پادگان ها وضعیت مشابهی دارند اما اگر به طور خاص در مورد پادگان 01 یا 02 تهران کنجکاو هستید، خوندن این دو یادداشت رو هم بهتون پیشنهاد میکنم:
در پست بعدی در مورد برگ امریه و کار هایی که بعد از دوره آموزشی (و قبل از شروع کار در شرکت) باید انجام بدید، صحبت میکنیم.
ادامه دارد …
