از مهم‌ترین خطراتی که میل برای دموکراسی برمی‌شمارد، می‌توان به «زورگویی عرف» و «ستمگری اکثریت» اشاره کرد که همواره در کمین دموکراسی است. در واقع، میل همچون پیشینیان فلسفه سیاست بر آن است که حکمرانی و حکومت‌داری امری مهارتی و نوعی تخصص حرفه‌ای است که سیاست‌مداران هر جامعه ای باید با پایبندی و پیروی از قانون، دفاع از حقوق و آزادی های بنیادین آدمی، منافع و مصالح ملی و دیرگذر را بر منافع کوتاه مدت ترجیح دهند و در عین حال بر مشارکت فعال شهروندان در امور سیاسی جوامع شان نیز اصرار ورزند و شروطی نیز برای آنان در نظر می‌گیرد، چنان که بیان می‌کند؛
«من به هیچ روی نمی‌پذیرم که هر شخص بی‌آنکه سواد خواندن و نوشتن داشته باشد، بتواند در رای‌گیری شرکت جوید؛ و در اینجا توان انجام چهار عمل اصلی حساب را بر آن می‌افزایم».
در واقع، او بر گزینه و گونه‌ی انتخابی دمکراسی که مبتنی بر امکان داشتن نماینده برای همگان و نه‌تنها برای اکثریت پافشاری می‌کند. و این رویه دموکراسی را به دلیل آنکه گروه‌های فرهیخته خوش‌فکر، روشنگر، روشن‌بین و نخبه‌ای که در اقلیت هستند، می‌توانند از منزلت و احترامی فراتر از قدرت عددی شان بهره مند شوند را «دموکراسی راستین» می‌نامد و هر چیز دیگری که علیه آن عمل می‌کند را «دمکراسی دروغین» می‌داند.
زیرا، به باور وی، دموکراسی انتخابی بر امکان داشتن نماینده برای همگان و نه تنها برای اکثریت مبتنی است؛ در این دموکراسی منافع، عقاید و مراتب عقل که در اقلیت عددی باشند خواهند توانست با شأن و منزلت و قدرت استدلال خویش نفوذی فراتر از قدرت عددی خود به دست آورند.
این دموکراسی که تنها گونه مبتنی بر برابری و بی‌طرفی و تنها حکومت همه به وسیله همه، یعنی نوع راستین دموکراسی است (از بزرگ ترین مضرات دموکراسی‌های دروغینی که اکنون حاکم‌اند و تصور رایج دمکراسی تنها از آنها مایه می‌گیرد) فارغ خواهد بود.
حکومت انتخابی-جان استوارت میل
ترکاشوند
لیبرال دموکراسی
