نوشته بردیا برجسته نژاد
ادیت و تغییرات محمدرضا توسلی
بالاخره جدیدترین ساخته‌ی «آرکایو» Archive با عنوان «با ما تا وقتیکه بمیری» With Us Until You’re Dead چند روز زودتر از زمان انتشار رسمی در فضای اینترنت پخش شد. آرکایو را می‌توان یکی از بی‌ثبات‌ترین گروه‌های موسیقی از لحاظ ژانر دانست.
سبک کاری آنها از همان ابتدا، آلبوم به آلبوم، آهنگ به آهنگ و لحظه به لحظه در حال تغییر و دگرگونی بوده و آنقدر طیف گسترده‌ای را در بر می‌گیرد که هر کسی با هر نوع نگرشی می‌تواند عاشق‌شان شود و از موسیقی‌شان لذت ببرد. حالا آرکایو بعد از گذشت سه سال از بزرگترین پروژه‌اش، آلبوم کنترل جمعیت، آلبوم جدیدی را منتشر کرده که از بعضی لحاظ حکایت دیگری دارد. این را هم بگویم که پیش از این از دو آلبوم «نورها» Lights و «کنترل جمعیت» Controlling Crowds مفصل نوشته‌ام.
بیاید با هم یک مرور کوتاه بکنیم. اولین آلبوم آرکایو در سال 1996 و در ادامه آلبوم دوم در سال 1999 دو اثر تاریک و استثنایی در ژانر تریپ هاپ بود. اما انتشار سومین آلبومشان، با عنوان «از نظر من همه‌ی شما شبیه هم هستید» You All Look the Same to Me، و در ادامه‌‌ش آلبوم «سر و صدا» Noise آنها را تبدیل به ستاره در اروپا کرد و شهرت را برایشان به ارمغان آورد. اما هنوز یک چیز کم بود و آن اینکه آرکایو به دلیل مشکلات قراردادی هیچوقت موفق نشد آلبومی را در زادگاهش، انگلستان، منتشر کند. تمام آلبوم‌های آنها در کشورهای دیگر پخش و توزیع شدند و همین امر باعث شد گروهی با پتانسیل بالا و ویژگی‌های منحصر به فرد در کشور خودش ناشناخته باقی بماند و حتی در اکثر کشورها تصور کنند آنها فرانسوی هستند. حالا اما هفتمین آلبومشان شرایط دیگری دارد (این آلبوم با دو شرط هفتمین آلبوم آنهاست. اول اینکه موسیقی فیلم «میشل والیانت» Michel Valliant را آلبوم حساب نکینم، دوم اینکه دو تا مجموعه‌ی کنترل جمعیت را یک آلبوم در نظر بگیریم) این اولین آلبوم آنهاست که توسط کمپانی خودشان، یعنی دنجرویزیت رکوردز، و در انگلستان منتشر می‌شود و مطمئنا هیچ چیزی نمی‌تواند برای اعضای گروه خوشحال کننده‌تر از این باشد. داریوس کیلر، رهبر اصلی گروه، می‌گوید: «این خیلی خوب است که ما گروه بزرگی در اروپا به حساب می‌آییم. اما ترجیح می‌دهیم در انگلستان هم از موسیقی ما استقبال شود» و این آرزویی‌ست که آرکایو امیدوار است با انتشار جدیدترین آلبومشان محقق شود.
بگذارید همین اول این نوید را به آنهایی که هنوز آلبوم را نشنیده‌اند بدهم که از ترک‌های رپ، مانند آن چیزهای روی اعصابی که در آلبوم قبلی بود، خبری نیست! همانطور که از مدتها پیش کیلر تاکید کرده بود این آلبوم اثری‌ست شخصی‌تر و عاشقانه‌تر از گذشته، با موسیقی ارکسترال، تلفیقی از الکترونیک و پراگرسیو، با استفاده از عناصر روحانی و احساسی. در نهایت اتفاقی که افتاده، نتیجه با آن چیزی که انتظارش را دارید کمی متفاوت است. درست است که لیریکس و محتوی آلبوم مسیر جدیدی را پیش گرفته و احساسات را مشخص‌تر و واضح‌تر مطرح می‌کند، اما موسیقی آلبوم انگار که از روی دو آلبوم کنترل جمعیت و نورها پریده باشه و سری به دو آلبوم سر و صدا و از نظر من همه‌ی شما شبیه هم هستید زده باشد. اینجا از راسکو جان، رپر گروه، خدا رو شکر خبری نیست! اما آرکایو با اضافه کردن خواننده جدیدی به نام هالی مارتین همان جمع خوانندگان چهار نفری را حفظ کرده و اولین سینگل آلبوم و بهترین اثر این مجموعه، «خشمگینانه» Violently، را نیز به او سپرده است.
گر انتظار دارید دوباره چیزی شبیه آلبوم نورها خلق شود حالا دیگر باید مطمئن باشید که این اتفاق دیگر رخ نمی‌دهد. اگه می‌خواهید دوباره «دوباره» برای‌تان تکرار شود، از من بشنوید که احتمالش نزدیک به صفر است. تنها کاری که باید بکنید این است که باور کنید آرکایو هیچ وقت تکرار و تکراری نمی‌شود. می‌گویند این آلبوم ترکیبی از پینک فلوید، ریدیوهد، مسیو اتک و آنکل است. من می‌گویم: این آرکایو جدید است! چیزی که پینک فلوید و ریدیوهد و مسیو اتک و آنکل هیچوقت نبوده‌اند.
آرکایو گروهی موسیقی نسبتا شلوغ با تنوع کاری بسیار بالاست و حالا در حوالی 20 سال فعالیت حرفه ای همچنان در سطح دنیا مطرح نیستند ولی طرفداران موسیقی خیلی وقت است دنبالشان میکنند. از همان ترک 18 دقیقه ای Again که روحی بود بر موسیقی از دست رفته پراگرسیو راک.
