مُحسِنا دل بیقرار است بیقرار *** زین دل ما به کجا ای پر جلال!
ره تو پُر بوده از عشق و صفا *** زین دل ما به کجا ای پر جلال!
همه خوبان در کلام خود گُفتنا *** زین دل ما به کجا ای پر جلال!
گر دِلت سنگین شده از بیم و درد *** بشنو این کلام از ما ای پر جلال!
در زمینی که نامش بُود ویرگولَتان *** تو سلطان یوزِر هایی ای پر جلال!
هر چه پُست ناب است در این کیان *** همه مال توست ای پر جلال!
هر که دارد نشانی از صلح و صفا *** چون که دوست دارد تورا ای پر جلال!
غلط کرده هرکه در گلو انداخت لغو *** در کیسه اندازمش اورا ای پر جلال!
زین ره تو که همه خوب نیستند *** گاهی هم بیمار یار ای پر جلال!
مشو از حرف حدیث ها دلسرد *** پشتت به ما تو داغِ داغ ای پر جلال!
در کلام شاعری من اضافی بیش نیستم *** خواستمت تا بگویم کین نرو ای پر جلال!
