هر آن چیز خوب را که به ذهن‌تان می‌آید و در کتاب‌ها خوانده‌اید، پیش چشم بیاورید؛ آیا چیزی مانده است که سیاستمداران در ایران وعده‌اش را نداده و برنامه‌ای برایش به زبان نیاورده باشند؟ هر سال هم که سیاستمدار جدیدی می‌آید، می‌گردد و حرف‌های قشنگ‌تری پیدا می‌کند تا نشان دهد خوش‌فکرتر از سایرین است و آمده تا با تازه‌های خود همه چیز را زیر و زبر کند. این وسط ما مردم هستیم که حیران و سرگردان نهایتش می‌رسیم به آنجا که در پی افزایش ناگهانی گوجه و پیاز، رئیس اتحادیه فروشندگان میوه و سبزی تهران می‌گوید: «بازار تا ۴۵ روز آینده متعادل می‌شود!»
این حجم از حرف‌های زیبا نه‌تنها نشانی بر پیشرفت کشور نیست بلکه از درماندگی، گشتن به دور خود و بر باد دادن پول‌های نداشته خبر می‌دهد. تقریباً کمتر زمانی پیش آمده که در تعیین اولویت‌ها و اهداف عملیاتی کشور موفق باشیم. هر بار هم که خواستیم اولویت‌ها و اهداف را بنویسیم، آنقدر زیاده‌خواهی کرده‌ایم که نهایتاً باز، همه مسائل را کرده‌ایم اولویت و هدف.
می‌توان این آسیب را در نگاه‌های آرمان‌خواهانه عاری از واقع‌بینی جست. برنامه‌های جاری کشور نشان می‌دهد چنان در آرمان‌خواهایی‌های خود غرقیم که امکانات محدود موجود و ملزومات بی‌شمار این همه برنامه را نمی‌بینیم. اما فی‌الواقع هیچ کشور و حتی اداره‌ای کوچک را نمی‌توان یافت که با اولویت قرار دادن همه قله‌ها به توسعه رسیده باشد.
نتیجه چنین برنامه‌ریزی‌ای آن شده که امروز به واسطه اضافه کردن ساختارها، دستگاه‌ها و سازمان‌های فراوان برای به عمل آوردن شعارهای قشنگ، از بودجه ۵۸۰ هزارمیلیارد تومانی، تنها حدود ۷۰ه.م.ت به مسائل عمرانی و زیرساختی اختصاص یافته و بیش از ۵۰۰ه.م.ت صرف امور جاری می‌شود و فاجعه‌تر آنکه از این مقدار تقریباً ۳۵۰ه.م.ت به پرداخت حقوق نیروهای انسانی اختصاص دارد!
منطق حکم می‌کند که هر اندازه هم جهادی به میدان بیاییم، نمی‌توانیم با دو دست، ده‌ها هندوانه برداریم؛ باید دست از گذاشتن ساختار بر ساختار و افزودن طرح و لایحه بر بایگانی‌ها برداریم و با یک خودسنجی واقعی (نه خیالی) تمام توان‌مان را بر روی چند هدف متمرکز و تلاش کنیم که با تعیین اولویت‌ها و تقسیم وظایف میان دستگاه‌ها، کشور را پیش رانیم.
مسئولان محترم! باور کنید قرار نیست ایران را در همه چیز رتبه یک دنیا کنید و ما ملت هم توقعی نداریم که هر آن چیز خوب را برای‌مان به ارمغان بیاورید. پس خواهشاً از رسوا کردن شعارهای خوب دست بردارید و بگذارید نوادگان ما هم شعارهایی برای سردادن داشته باشند.
