معرفی رمان رنسانس مرگ نوشته ضحی کاظمی یکی از پنج نامزد نهایی دریافت جایزه نوفه 99
"شهروندان کشور فانی براساس طول عمری که ابرکامپیوتری کوانتومی پیش بینی می کند، طبقه بندی می شوند. شهورندانی که در این سیستم مورد تبعیض و ظلم قرار گرفته اند برای مبارزه و تغییر ساختار ظالمانه ی فانی، باهم متحد می شوند."
ایده اولیه داستان بسیار جذاب است، دانستن تاریخ مرگ و تاثیر آن بر زندگی اشخاص و در نهایت جامعه و سیاست. تشکیل نظام طبقاتی نا عادلانه که پایه آن بر رشد اقتصادی است، در نتیجه که به هیچ عنوان انسانی نیست و درازای اقتصادی به صرفه و شکوفا ظلم و بی توجهی عجیبی به اقلیتی می شود که عمر کمی خواهند داشت.
داستان این پاد آرمان شهر در سه قسمت روایت می شود و هر قسمت، این دنیا به سبک سوم شخص محدود، از دید شخصیتی متفاوت با قسمت قبلی روایت می گردد. ضحی کاظمی برای پرداخت به ایده رمان مذکور و شناساندن پادآرمان شهر رنسانس مرگ به خواننده. جامعه فانی را به صورت موضوع اصلی قرار داده، در نتیجه رنسانس مرگ داستانی کاملا شخصیت محور یا داستان یک قهرمان از آغاز تا انتهای ماجراجویش نیست. بلکه نوعی برش از وضعیت شخصیت هایی است که در این دنیای نا عادلانه زندگی می کنند.
روایت بخش اول داستان شروعی غریب و جذابی دارد. بچه هایی برآمده از ناکجا آبادی به نام گذرگاه در مکانی مجهول‌الهویه توسط راهبانی بزرگ و راهنمایی می شوند، نه پدری دارند نه مادری. نه خبری از دنیای بیرون است و نه خبری از دلیل واقعی بودنشان در آنجا، دیواری دور تا دور اقامت گاه آنها کشیده شده و نمی دانند آن طرف دیوار ها چیست و قرار هم نیست هیچگاه از آن مطلع شوند. تنها چیزی که یاد می گیرند این است که در زمان هایی مشخص بچه هایی جدید به آنجا می آیند و بچه هایی انتخاب می شوند که از آنجا بروند. در این میان دختری به نام نهال از این ندانستن و بلا تکلیفی کلافه می شود و تصمیم می گیرد خودش دست به کار شود. اگر از طرفداران انیمه ها و کامیک های ژاپنی باشید این بخش شما را به یاد فضای داستان ناکجاآباد موعود می اندازد، داستانی پر از رمز و راز و هیجان کشف حقیقتی ترسناک!. البته این به یاد انداختن به معنی کپی بودن یا تقلید از داستان مذکور نیست چنان که دو داستان به شدت با هم متفاوت‌اند منظور این ندانستن و مجهول بودن همه چیز است که در نقطه آغازین هر دو وجود دارد، همچنین فرم سینمایی آن، به نوعی جذاب ترین و متفاوت ترین بخش روایی رنسانس مرگ را نیز رقم‌زده است.
فضا سازی رنسانس مرگ بر خلاف ایده علمی تخیلی اش( مشخص بودن زمان مرگ)، آن‌چنان دید عجیب‌وغریبی به آینده ندارد و بیشتر روایتی در قالب تاریخ موازی از دنیای حال حاضر است، به شکلی که به غیر از پروسسور فانی و چند فنّاوری ریزودرشت انگشت شمار، باقی ابزار متعلق به دنیای از آینده نیستند، حتی از وی دی های مخصوص خانم نویسنده که دیگر امضای رمان های علمی تخیلی وی شده اند، خبری نیست. در نتیجه از خیلی جهات دنیای آشنا برای خواننده به شمار می آید.
کلام آخر: تکلیفمان با رنسانس مرگ چیست؟
رنسانس مرگ نثر روان و تمیزی دارد و باوجود روایت چندوجهی، داستان انسجام خود را حفظ کرده و پرکشش و خوش‌خوان است و خواننده را گیج و سردرگم نمی کند. شخصیت‌های اصلی به‌خوبی شکل می‌گیرند و باعث می‌گردند تا خواننده با آنها همزاد پنداری و همدلی کرده و سرنوشتشان را تا انتها دنبال کند. هرچند فضاسازی در بعضی جاها کم و حتی گنگ می شود ولی در کل راضی کننده است، البته می توانست جای کار بیشتری داشته باشد. ژانر این داستان بیشتر از پادآرمان شهری بودن بیشتر فرمی شبیه به تاریخ موازی دارد و خواننده نباید از آن انتظار داستانی علمی تخیلی با کلی ابزار و فناوری های عجیب و غریب را داشت. در آخر رنسانس مرگ با وجود تمام نکاتی که گفته شد کتابی موفق در ژانر خود و در ادبیات علمی تخیلی تألفی است که می تواند خواننده را با خود همراه کرده و راضی کند.
نمره شخصی من به رنسانس مرگ
8 از 10
https://www.goodreads.com/review/show/3657661069
متن کاملتر در سفید...
