همه افراد در وضعیت حال حاضر در اثر مسائل مربوط به رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و خدشه‌دار شدن روند طبیعی مشاغل تحت‌تأثیر همه‌گیری کرونا با مشکلات زیادی روبرو شده‌اند. برای جلوگیری از گسترس بیشتر این ویروس خطرناک شیوه‌های رفتاری و ممنوعیت‌هایی اتخاذ شده است که به کاهش و توقف رشد شیوع ویروس کرونا کمک می‌کند. اما عده‌ای از افراد هستند که نمی‌توانند تابع این قوانین جدید مانند ممنوعیت رفت و آمد باشند زیرا برای بدست آوردن نیازهای روزانه‌شان باید در سطح شهر یا محیط زندگی‌شان تردد کنند و گاه‌گاه از نزدیکی افراد دیگر تردد خواهند کرد و با دیگران در تماس خواهند بود و این خود باعث ادامه دار شدن روند گسترش ویروس کرونا می‌شود.
در چنین زمانی نیاز است که دولت‌ها برنامه‌ریزی‌های دقیقی برای تامین نیازهای تمام قشرهای جامعه داشته باشند. اگر قرار است به صورت جدی با گسترش ویروس کرونا مبارزه شود می‌بایست به گونه‌ای برنامه‌ریزی شود که تمام افراد بتوانند مدت زمانی را در خانه بمانند و مجبور نشوند برای تامین نیازهای ضروری خود در سطح شهر تردد کنند.
اینکه فقط بگوییم افراد باید در خانه بمانند و تردد نداشته باشند و افراد خاطی را جریمه کنیم خیلی کارساز نخواهد بود اما جلوی ترددهای بی‌دلیل و تفریحی را تا حد زیادی خواهد گرفت که خود در کاهش سرعت انتقال بیماری تاثیر گذار است.
اگر برای تامین نیازهای افرادی که باید از خانه خارج شوند تا بتوانند آن روز را بگذرانند فکری نشود نمی‌توان انتظار داشت که روند انتقال ویروس کرونا متوقف شود. در چنین شرایطی دولت‌ها باید از درآمدی که طی سال‌ها از مردم به دست آورده‌اند برای شرایط اضطراری هزینه کنند و اگر بنا به دلایلی چنین پس‌اندازی وجود ندارد باید به شکلی از طریق منابع موجود هزینه اجرایی شدن پروژه‌های کمک به افراد نیازمند را فراهم کنند چون در غیر این صورت چندین برابر این هزینه‌ی یکباره و چندماهه را در سال‌های آینده برای کاهش آسیب‌های ناشی از گسترش بیماری هزینه خواهند کرد.
افراد یک جامعه این حق را دارند که تحت هر شرایطی و البته در شرایط اضطراری از موقعیت مناسب و مساوی با دیگر شهروندان برخوردار باشند تا بتوانند از جان خود و نزدیکانشان محافظت کنند که در نتیجه آن، سلامت جامعه نیز تامین می‌شود. در نظر گرفتن هزینه زندگی برای قشرهای کم درآمد جامعه ضرورتی است که باید با برنامه‌ریزی دقیق و جمع‌آوری منظم داده‌ها عملی شود. تنها در این صورت است که می‌توانیم با اعمال قرنطیه تا چند ماه و با جلوگیری از تردد به صورت جدی زنجیره‌ی انتقال ویروس را قطع کنیم. افراد تأمین‌شده، شیوه‌نامه‌های بهداشتی مانند عدم حضور در اجتماعات برای مدت کوتاه (مدت قرنطینه) را بهتر اجرا خواهند کرد.
بر طبق شواهد به دست آمده مدت زمان مورد نیاز برای مطمئن شدن از عدم انتقال ویروس از شخص مبتلا به افراد سالم می‌تواند طولانی‌تر از یک ماه باشد چون مواردی مشاهده شده که افراد بعد از تماس با فرد آلوده تا مدت بیش از یک ماه علائمی از خود نشان نداده‌اند و در طی این مدت این توانایی را داشته‌اند که دیگران را مبتلا سازند؛ یعنی این افراد ناقل بدون علامت بودند. اعمال قرنطینه‌های کوتاه مدت چند هفته‌ای نمی‌تواند تضمین‌کننده قطع زنجیره انتقال ویروس کرونا باشد اما به هر حال به نحوی در کاهش سرعت انتقال ویروس تاثیرگذار است اما هزینه‌های اقتصادی‌ای که این قرنطینه‌های کوتاه مدت بر دوش جامعه می‌گذارند این اقدامات را نه تنها بی‌اثر می‌کند بلکه باعث ادامه یافتن و طولانی‌تر شدن مسیر رسیدن به قطع کامل زنجیره انتقال ویروس شده و رفته‌رفته بار سنگین این هزینه‌ها قدرت مسئولین در اتخاذ تصمیمات جدی‌تر برای مبارزه‌ی قطعی با همه‌گیری را از آن‌ها می‌گیرد.
مشکل قرنطینه‌های کوتاه مدت در این است که به محض برداشته شدن قرنطینه، زنجیره انتقال ویروس مجدداً روند طبیعی و رو به افزایش خود را از سر می‌گیرد چون در این مدت کوتاه همانطور که گفته شد هنوز افرادی هستند که ناقل ویروس می‌باشند اما هنوز علائم بیماری را از خود نشان نداده‌اند و با برداشته شدن قرنطینه قبل از معلوم شدن وضعیت حال این افراد، مجدداً ویروس در سطح جامعه توسط این افراد منتقل می‌شود. برای قطع کامل زنجیره انتقال ویروس کرونا لازم است که مدت زمان قرنطینه و منع رفت و آمد تا زمانی که مورد جدیدی از ابتلا به کرونا ثبت نشده است ادامه یابد تا بتوانیم یک بار برای همیشه از این بیماری و ویروس خطرناک رهایی یابیم. در غیر این صورت می‌بایست بارها و بارها قرنطینه‌های کوتاه‌مدتی که هزینه‌های هنگفتی برای جامعه دارند را اجرا کنیم تا جلوی شدت گرفتن روند گسترش ادامه‌دار ویروس کرونا را بگیریم.
برای عملی شدن این مهم مدیران و مسئولان باید تصمیماتی متفاوت با آنچه تا الان می‌گرفته‌اند اتخاذ نمایند و قشر کم درآمد و نیازمند به فعالیت روزانه را بیش از پیش در نظر داشته باشند چون به هر حال مبتلا شدن حتی یک نفر به معنای ادامه زنجیره انتقال ویروس در جامعه و خطر برای تمام افراد است یعنی در صورت تامین نشدن نیاز افراد نیازمند بقیه قشرهای جامعه نیز در معرض خطر قرار خواهند داشت.
با ایجاد گروه‌هایی برای رساندن نیازمندی‌های ضروری به درب منازل افراد مانند آنچه در شهر ووهان چین انجام شد و اعمال قرنطینه یکباره و سفت و سخت تا زمان عدم کشف موردی جدید از ابتلا به ویروس کرونا می‌توان مشکل ایجاد شده را برای همیشه حل کرد و از این طریق روش‌های مدیریتی خلاقانه و جدیدی را نیز یاد خواهیم گرفت.
