اگر سختی‌های زندگی تحمل کنیم،
اگر درد هموطن رو ببینیم و دلسرد نشیم،
اگر حتی با کسی که تمام و کمال مخالف حرف ماست مدارا کنیم،
اگر از منافع شخصی خودمون بزنیم بخاطر کشورمون،
اگر زندگیمون رو صرف مفید بودن برای کشور بکنیم،
.
.
.
صرفا محتمله که زندگی خوبی برای آیندگان این کشور بذاریم. اینکه به خودمون برسه عملا غیرممکنه.
ولی اگر نکنیم چی؟
اگر نکنیم آیندگان ما هم از بدو تولد یا با گزینه‌های روی میز ما مواجهن؛ تحمل همه‌ی این‌ها یا قبول سختی‌های مهاجرت.
