اعتراضاتِ بی دمان ِ شلوارپوش

محمدرضاپریشی

نه فقط در ادبیات و هنر که انسان در حیات این جهانی هم موجودی اعتراضی است ، جنبنده ایی معترض که هنرش همگن کردن انتظارات و افتخاراتش است با دیگران در زیر سقفِ یک بنا و سماء و مقصد

آری انسان حیوانی اعتراض کننده است ، برای انسان اعتراض وسیله اییست برای اصلاح و تغییر وضعیت موجود در جهت ِ رسیدن به وضع مطلوب.

شاید به تبعیت از نیچه که آلمانی ها را مردم پس فردا و پریروزها دیده بود ایرانی ها را بتوان مردم امروز و فردا ، ملت ِهمین روزها نامید . ملتی که فردا را جای پس فردا نشانده است طبعا انتظاراتش برای گرفتن پاسخ اعتراضاتش شدیدتر است، روزهایش رونده تر ، شبهاش کوتاه تر ، قدمهاش عجول ، شلوار پوش ، آماده ی رفتن .

و اگر قرار به حیاتی سراسر مقبول و تسلیم و آکنده از کمر و زیر کمر بود ، "حیوان" کافی بود دیگر .

اگر قرار بود کمالی رخ ندهد، رشدی در کار نباشد ، مگر همان الاغ و گاو و گوسفند و پرندگان و چرندگان و جنبندگان دیگر نبودند ؟

کاملا تسلیم و راضی و سپاسگزار از آب و دان دهنده و به قول قرآن کریم همه هم تسبیح گو.

‏

آنها که با کوچکترین اعتراضی ، برمی آشوبند و تیغ مقنّع بر می کشند و طناب مُخفّه بر می دارند و فریاد واخیانتا سر می دهند ، خود سرکشند و سرنگون کننده ی خود.

آیا نمی دانند که در حال تقطیعِ ریشه های خویشند؟

‏ چرا که فطرت و خلقت خودشان را خود نابود می کنند .

‏ چرا که نمی فهمند که انسان را نشناخته اند ،

‏ نمی دانند که اداره ی جامعه انسانی با چرخاندن یک دامداری تفاوت ها دارد .

‏

آنکه انتظارِ همیشه دم تکان دادنِ جامعه تحت امرش را دارد مشخص است که نه سگ ها را خوب شناخته و نه انسان ها را .

آنانکه از اعتراضِ زیردستان می رنجند و می خشمند و

می گیرند و می زنند و می کشند ، با عوالم انسانی

بیگانه ترینند ،

ندانسته اند که انسان دم ندارد یعنی برایش دم رقصانی مقدّر نشده است .

‏و دقیقا به همین دلیل آفریننده متعال دم را داده و دم را کاسته است ‏و چون توضیح واضحات بوده و چون آنقدر برایمان احترام قائل بوده آنقدر سطح فکرمان را بالا دیده دیگر لازم به توضیح ندیده که

‏ دمتان ندادیم ،

‏چرا که دم داران و سم داران مان بسی بود

‏ سپاسنده و دم رقصاننده ی همواره ممنون ، داشتیم .

‏انسان نداشتیم.

‏آدممان نبود .