چندي پيش رفيقم را ديدم
دستم را گرفت و گفت يا مريد! ويچت نصب كن
گفتم مگر دسترسي به اطلاعاتت را نياز ندارد؟
گفت مگر خان اقوام ام يا كدخداي دِه؟
سكوت كردم و گذر كردم.
حال با زبان ساده و با يك مثال سخنانم را آغاز مي كنم.
فرض كنيد در يك محله اي كوچك زندگي مي كنيد.
يك دوربين داريد و قرار است رفت و آمد ساكنين محل به يك سوپرماركت را بررسي كنيد.
خب طبيعي ست. هيچ مشكل خاصي ندارد. همه ساكنان آدم هاي عادي هستند و مي خرند و به خانه مي روند.
پس از يك هفته بررسي متوجه اين ميشويد كه اكثر ساكنان از آنجا حداقل در روز يك بستني مي خرند.
يك ماه بررسي را ادامه مي دهيد و به يقين مي رسيد كه بستني محبوبيت خاصي دارد.
اولين كاري ك مي كنيد چيست؟
يا تمام بستني هايش را مي خريد و گران تر به ساكنين مي فروشيد و يا يك دكان مي زنيد و فقط بستني ميفروشيد آنهم ارزان تر از سوپر ماركت محل.
حالا به حال و هواي فناوري باز ميگردم.
جايي كه بي هيچ تفكري به همه چيز دسترسي مي دهيد و به خودتان مي گوييد كه "بيخيال بابا. مگه من چه چيز مهمي تو گوشيم دارم؟"
بر فرض مثال كه شما شهروند عادي هستيد و هيچ نداريد.
كافي ست همان برنامه ويچت اطلاعات هزار شهروند را بررسي كند و فقط بداند كه آن هزار شهروند همگي شكلات دوست دارند و در تلفن شان انواع عكس و ... شكلات است.
چه چيزي بهتر از آنكه اين اطلاعات را به يك شركت شكلات سازي بفروشد و جفت شان سودي كلان كنند؟
كمي منطقي تر هم نگاه كنيم به اطلاعات شخصي خودتان مي رسيم.
اطلاعاتي همچون شماره تلفن، ايميل و موقعيت شما.
همين بس كه دولت اختيار آن برنامه را براي خود بخرد و تمام رفت و آمد و انبوهي از شماره و ايميل ها زير دستش بيفتد.
سوالي كه اينجا پيش مي آيد آن است كه آيا در حالت عادي اگر شخصي اين اطلاعات شما را ميخواست ، به او مي داديد؟
و از كلان داده ها و اينكه بدون آنكه بدانيد براي خود شناسنامه اي از اطلاعات كامل خود درست كرده ايد هم بگذريم ؛ به نكته ي آخر يعني امنيت ميرسيم.
چيزي كه تا الان سعي داشتم بيان كنم.
شايد در نگاه اول اطلاعات شما به كار نيايد و مهم ندانيد اما انبوهي از چنين اطلاعات استفاده ي تبليغاتي ، سياسي و حتا اقتصادي دارد!
شما بدون آنكه بدانيد داريد تمام علايق خود را با دولت و توسعه دهنده هاي چنين برنامه اي به اشتراك مي گذاريد.
من هيچ از امنيت اطلاعات نمي دانم اما با منطق و كمي فكر ميگويم كه ساده نباشيد!
-اميررضاصمدی
