عادت ندارم حرف های دلم را منتشر کنم. معمولا هر چه در دلم هست و نیست در چند کلمه زندانی میکنم و اسم شعر را رویشان میگذارم، چند نفری که حال و هوایشان مثل من است همزادپنداری میکنند، عده ای بی تفاوت از کنارش رد میشوند و عده ای حتی نمیبیننش...
شعر هایم را دوست دارم:)
برای روزهایی که قلمم بدون موزیک رقص میکرد دلتنگم. حتی امروز که خودم خواستم هم نشد حرف های دلم را همینطوری که هستند بگویم.
تا اینجا هر چه گفتم بیهوده بود! اگر خواندی، بابت وقتت که صرف دلنوشته ای بی محتوا شد عذر میخواهم.
مأوا مقدم
