14 اصل امنیت زیستی و شیوه مدیریتی وجود دارد که از ورود و گسترش بیماری های عفونی در مرغداری ها جلوگیری می کند .
1. مسئولیت امنیت زیستی
هماهنگ کننده امنیت زیستی یک فارم باید اثربخشی مداوم برنامه امنیت زیستی فارم را توسعه، اجرا، حفظ و نظارت کند. یک برنامه امنیت زیستی باید حداقل در طول هر سال تقویمی بازنگری شود .
2. آموزش
برنامه امنیت زیستی یک فارم باید شامل مواد آموزشی باشد که رویه‌های مربوط به سایت فارم و رویه‌های کل محل یا شرکت را پوشش دهد. صاحبان و مراقبین طیور باید آموزش را تکمیل کنند و باید هر سال یک بار انجام شود و مستند باشد. کارکنان جدید باید در زمان استخدام آموزش ببینند.
3. خط جدایی
خط جداسازی یک خط کاربردی است که مرغداری و پرندگان داخل آن را از قرار گرفتن در معرض بیماری جدا می کند. این به عنوان دیوارهای ساختمان مرغداری با انحرافات عملی برای در نظر گرفتن نقاط ورودی، جنبه های ساختاری یا مناطق دسترسی به بیرون تعریف می شود.
4. ناحیه بافر محیطی
منطقه حائل محیطی منطقه ای است که در اطراف مرغداری یا منطقه ای است که طیور در آن پرورش داده می شود و پرندگان را از مناطق غیرمرتبط با تولید طیور و/یا خواص مجاور جدا می کند. این شامل خانه های طیور و مناطق پرورش طیور، سازه های مجاور و مناطق پرتردد درگیر در عملکرد روزانه فارم است، مانند سطل های خوراک، سوله های کود، مناطق کمپوست، اتاق تخم مرغ، ژنراتور و اتاق پمپ.
5. پرسنل
یک برنامه امنیت زیستی باید شامل مقرراتی باشد که به رویه ها و تجهیزات حفاظت شخصی ایمنی زیستی برای کارکنان و پرسنل غیر فارم می پردازد.
6. پرندگان وحشی، جوندگان و حشرات
مزارع باید اقدامات کنترلی داشته باشند که از تماس و محافظت از طیور در برابر پرندگان وحشی، مدفوع و پرهای آنها و همچنین جوندگان، حشرات و سایر حیوانات جلوگیری کند. این اقدامات باید در دوره‌هایی که خطر انتقال بیماری افزایش می‌یابد بازنگری شود.
7. تجهیزات و وسایل نقلیه
طرح امنیت زیستی یک فارم باید شامل رویه هایی برای تمیز کردن، ضدعفونی کردن یا محدودیت تجهیزات مشترک باشد. الگوهای دسترسی و ترافیک خودرو باید در طرح امنیت زیستی تعریف شود.
8. دفع مرگ و میر
طیور مرده باید روزانه جمع آوری، ذخیره و دفع شوند تا پرندگان وحشی، جوندگان، حشرات و سایر حیوانات را جذب نکند و احتمال آلودگی متقاطع از سایر تأسیسات را به حداقل برساند. توصیه می شود در صورت امکان دفع پرنده مرده در محل انجام شود.
9. مدیریت کود و زباله
کود و بستر مصرف شده باید به گونه ای حذف، ذخیره و دفع شوند که از قرار گرفتن طیور مستعد در معرض بیماری جلوگیری شود. نگهداری زباله و کود در محل باید جذب پرندگان وحشی، جوندگان، حشرات و سایر حیوانات را محدود کند.
10. مرغ جایگزین
طیور جایگزین باید از گله های تحت نظارت بهداشتی تهیه شود و باید در وسایل نقلیه ای که به طور مرتب تمیز، ضد عفونی و بازرسی می شوند حمل شوند.
11. منابع آب
آب آشامیدنی و آبی که برای خنک‌سازی تبخیری استفاده می‌شود باید از منابع موجود مانند یک چاه یا سیستم شهری تامین شود. اگر آب آشامیدنی از یک منبع آب سطحی باشد، باید از تصفیه آب برای کاهش سطح عوامل بیماری استفاده شود. اگر سطوح با آب سطحی تمیز یا شسته شده باشد، برای جلوگیری از انتقال بیماری باید ضدعفونی بعدی انجام شود. اگر تصفیه آب ممکن نباشد، باید تجزیه و تحلیل ریسک برای تعیین اقدامات لازم برای کاهش خطرات انجام شود.
12. خوراک و بستر جایگزین
خوراک، مواد تشکیل دهنده خوراک و بستر باید به گونه ای تحویل، ذخیره و نگهداری شود که قرار گرفتن در معرض پرندگان وحشی، جوندگان، حشرات و سایر حیوانات و آلودگی آنها را محدود کند. نشت خوراک باید به موقع تمیز و دفع شود.
13. گزارش افزایش عوارض و مرگ و میر
افزایش مرگ و میر بالاتر از سطح مورد انتظار باید طبق نیاز در طرح امنیت زیستی فارم گزارش شود و اقدامات مناسب برای رد عوامل بیماری قابل گزارش انجام شود.
14. حسابرسی
امنیت زیستی باید حداقل هر دو سال یک بار توسط یک آژانس رسمی دولتی انجام شود.
بنابراین، اعمال اقدامات امنیت زیستی یک رویکرد سودمند برای مدیریت موفق صنعت طیور است. برای استفاده از دیگر مقالات و آموزش ها در حوزه دام و طیور می توانید همراه مای هن باشید.
