در قانون جدید جمهوری اسلامی ایران، حضانت فرزندان به عنوان یکی از موارد مهم در خصوص مسائل خانوادگی مورد توجه قرار گرفته است. قانون حاکم بر حضانت فرزندان در ایران، قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران است. که در بخش پنجم (ماده ۱۱۰۳ تا ۱۱۲۳) به مسائل حضانت فرزندان پرداخته است. در این بخش، مواردی مانند تعریف حضانت، انواع حضانت، شرایط لغو حضانت، حقوق و تعهدات والدین حاضر و سایر مسائل مرتبط با حضانت فرزندان آمده است.
به طور کلی، در قانون جدید جمهوری اسلامی ایران، حضانت فرزندان به عنوان حق والدین و وظیفه آنها در تربیت و نگهداری فرزندان تأکید شده است. قانون تلاش می‌کند تا در مورد تقسیم وقت و مسئولیت‌ها بین والدین، بهترین منافع و سلامت روحی و جسمی فرزندان را تضمین کند.
همچنین، در صورت تخلا والدین از تأمین نیازهای اساسی فرزندان، قانون به امکان اخذ حضانت از والدین و تعیین نفر سوم به عنوان نگهبان اختیار می‌دهد. البته، در موارد خاصی مانند طلاق و تفکیک والدین، قانون می‌تواند موارد خاصی را در مورد حضانت فرزندان تعیین کند.
حضانت در قانون جمهوری اسلامی ایران، به تربیت و نگهداری فرزندان توسط والدین مربوط می‌شود. قوانین مربوط به حضانت در قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران (ماده ۱۱۰۳ تا ۱۱۲۳) تعریف حضانت، انواع حضانت، شرایط لغو حضانت، حقوق و تعهدات والدین حاضر و سایر مسائل مربوط به حضانت فرزندان را بررسی می‌کند.
به طور کلی، انواع حضانت در قانون جمهوری اسلامی ایران عبارتند از:
1. حضانت مشترک: والدین در تربیت و نگهداری فرزندان خود همکاری می‌کنند و مشارکت مساوی در این زمینه دارند.
2. حضانت مادرانه: فرزندان به مادر تعلق می‌گیرند و مادر مسئولیت اصلی تربیت و نگهداری آنها را دارد.
3. حضانت پدرانه: فرزندان به پدر تعلق می‌گیرند و پدر مسئولیت اصلی تربیت و نگهداری آنها را دارد.
قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران به والدین حقوق و تعهدات مشخصی در حضانت فرزندان اعطا می‌کند. این شامل تعهد به تربیت و نگهداری فرزندان، تأمین نیازهای مادی و معنوی آنها، تصمیم‌گیری درباره تربیت و تعلیم آنها و حفظ حقوق و مصالح فرزندان است.
در صورت عدم توانایی والدین در تربیت و نگهداری فرزندان، نقض تعهدات والدین، وجود خطر برای سلامت جسمی و روانی فرزندان و سایر شرایط مشابه، حضانت ممکن است لغو شود.
ماده 1109 تا 1123 قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران به جزئیات بیشتری درباره حضانت فرزندان، شرایط لغو حضانت، تعیین نگهبان برای فرزندان و دیگر مسائل مرتبط می‌پردازند.
مواد 1103 تا 1123 قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران به مسائل حضانت فرزندان اختصاص دارد. در ادامه، توضیحی کلی درباره این مواد ارائه می‌شود:
ماده 1103: در این ماده، حضانت تعریف می‌شود که به معنی تأمین نگهداری، تربیت و تعلیم فرزندان توسط والدین است.
ماده 1104: این ماده، انواع حضانت را بررسی می‌کند. به طور کلی، حضانت می‌تواند شامل حضانت مشترک، حضانت مادرانه و حضانت پدرانه باشد. در حضانت مشترک، والدین می‌توانند در تربیت و نگهداری فرزندان خود همکاری کنند.
ماده 1105: این ماده، شرایط لغو حضانت را بررسی می‌کند. به طور کلی، حضانت می‌تواند لغو شود در صورت نقض تعهدات والدین، عدم توانایی والدین در تربیت فرزندان، وجود خطر برای سلامت جسمی و روانی فرزندان و سایر شرایط مشابه.
ماده 1106: در این ماده، حقوق و تعهدات والدین در حضانت فرزندان بررسی می‌شوند. والدین موظفند به تربیت و نگهداری فرزندان خود بپردازند و حقوق والدین در تصمیم‌گیری‌های مربوط به فرزندان خود را دارند.
ماده 1107: این ماده، حقوق والدین در مورد تربیت و نگهداری فرزندان را بررسی می‌کند. والدین می‌توانند تصمیم‌گیری‌های لازم درباره تربیت، تعلیم و سایر مسائل مربوط به فرزندان خود اتخاذ کنند.
ماده 1108: این ماده، مواردی را بررسی می‌کند که منجر به لغو حضانت می‌شود. این شامل عدم توانایی والدین در تربیت و نگهداری فرزندان، مشکلات روانی و جسمی والدین و سایر موارد مشابه است.
ماده 1109 تا 1123: این مواد به جزئیات بیشتری درباره حضانت فرزندان، شرایط لغو حضانت، تعیین نگهبان برای فرزندان و دیگر مسائل مرتبط می‌پردازند.
