حضانت به وضعیتی اطلاق می‌شود که یک فرد بچه تحت مراقبت و نگهداری یک شخص دیگر (معمولاً والد یا سرپرست قانونی) قرار می‌گیرد. در این وضعیت، فرد مراقبت‌کننده مسئولیت تأمین نیازهای روزمره و مراقبت از فرد محوله به عهده دارد. حضانت می‌تواند به صورت موقت یا دائمی باشد و به طور معمول در مواردی مانند طلاق، جدایی و مرگ والدین، تعیین می‌شود.
در موارد طلاق، حضانت به وضعیتی اطلاق می‌شود که فرزندان مشترک دو همسر تحت مراقبت یکی از آنها قرار می‌گیرند. در اکثر موارد، دادگاه‌ها تلاش می‌کنند تا حضانت را بر اساس مصلحت بهترین برای کودک تعیین کنند. در برخی موارد، حضانت مشترک تعیین می‌شود که در آن هر دو والدین مسئولیت مراقبت از کودک را به تساوی بر عهده می‌گیرند. در موارد دیگر، حضانت تکی تعیین می‌شود که در آن یکی از والدین مسئولیت اصلی مراقبت از کودک را بر عهده می‌گیرد و والد دیگر حقوق ملاقات معینی دارد. تعیین حضانت در موارد طلاق معمولاً بر اساس مشاوره حقوقی و تصمیم دادگاه انجام می‌شود.
بله، حضانت در طلاق توافقی و غیرتوافقی می‌تواند تفاوت‌هایی داشته باشد.
در حضانت توافقی، زوجین می‌توانند خودشان توافق کنند که کدام یک از آنها مسئولیت حضانت را بر عهده بگیرد یا حتی حضانت مشترک تعیین کنند. در این حالت، توافقنامه طلاق شامل تفاهمات مربوط به حضانت نیز خواهد بود.
در حضانت غیرتوافقی، همسران قادر به رسیدگی به توافقی در مورد حضانت نیستند و دادگاه بر اساس شرایط و مصلحت بهترین کودک تصمیم می‌گیرد. دادگاه‌ها معمولاً به اطلاعاتی مانند رفتار والدین، تواناییهای مراقبتی، و فعالیتهای روزمره والدین توجه می‌کنند تا تصمیمی برای حضانت بگیرند.
مهم است بدانید که هر دو حالت حضانت توافقی و غیرتوافقی قانونی هستند و تصمیم نهایی درباره حضانت توسط دادگاه صادر می‌شود.
تعیین حق حضانت فرزند به والدین وابسته به شرایط و عوامل مختلف است و معمولاً توسط دادگاه تعیین می‌شود. در این فرآیند، دادگاه به منظور تعیین حق حضانت به مصلحت و بهترین منافع کودک توجه می‌کند.
در بسیاری از موارد، دادگاه تمایل دارد تا حضانت مشترک را تعیین کند، به این معنی که هر دو والدین مسئولیت مراقبت از فرزند را به تساوی بر عهده می‌گیرند. این مدل حضانت مشترک به فرزندان این امکان را می‌دهد که ارتباط نزدیکی با هر دو والدین خود داشته باشند.
در برخی موارد، حضانت تکی تعیین می‌شود و یکی از والدین مسئولیت اصلی مراقبت از فرزند را بر عهده می‌گیرد. والد دیگر نیز معمولاً حقوق ملاقات معینی دارد تا با فرزند خود دیدار کند.
در صورتی که دادگاه معتقد باشد که هیچکدام از والدین نمی‌توانند به طور مناسب برای مراقبت از فرزند نیازهای آن را برآورده کنند، ممکن است تصمیم بگیرد که حضانت را به یک شخص ثالث، مانند یکی از خانواده‌ها یا یک نفر دیگر، واگذار کند.
در تعیین حقوق حضانت فرزند، دادگاه به عوامل مختلفی توجه می‌کند. در زیر نکاتی که در تعیین حقوق حضانت فرزند دخیل هستند را بررسی می‌کنیم:
1. مصلحت کودک: دادگاه در تصمیم‌گیری درباره حضانت، به مصلحت و بهترین منافع کودک توجه می‌کند. این شامل نیازهای فیزیکی، روحی و عاطفی کودک می‌شود.
2. توانایی مراقبتی والدین: دادگاه بررسی می‌کند که هر یک از والدین توانایی مراقبت از فرزند را دارند یا خیر. این شامل توانایی فراهم کردن محیط مناسب برای رشد و توسعه کودک، توانایی مراقبت از نیازهای روزمره کودک و توانایی ارائه مراقبت به موقع و متناسب با نیازهای کودک می‌شود.
3. رفتار والدین: رفتار والدین در گذشته و در حال حاضر نیز در تعیین حقوق حضانت دخیل است. دادگاه ممکن است به رفتارهای مثبت یا منفی والدین نسبت به فرزند، تعهد و تعامل والدین با کودک، و همچنین تاریخچه دخالت والدین در تربیت و توسعه کودک توجه کند.
4. تمایل کودک: دادگاه ممکن است تمایل کودک را نیز در نظر بگیرد. اگر کودک بزرگتر است، نظر و تمایل او نیز ممکن است در تصمیم‌گیری درباره حضانت مؤثر باشد.
5. تعامل بین والدین: دادگاه ممکن است به تعامل والدین با یکدیگر نیز توجه کند. اگر والدین قادر به همکاری و هماهنگی در مورد مراقبت از فرزند نیستند و تعامل آنها با یکدیگر مشکلاتی دارد، ممکن است تعیین حقوق حضانت بر اساس این عامل تغییر کند.
به طور کلی، هر یک از این عوامل و شرایط در تعیین حقوق حضانت فرزند تأثیرگذار هستند و دادگاه بر اساس شرایط مربوطه تصمیم می‌گیرد.
