چکیده
تقیه در لغت به معنای پرهیز از خطر و حفظ جان و مال است. و در اصطلاح دین و سیاست
و اقتصاد معانی گسترده ای دارد. لفظی است که شیعه به انکار باور و یا دورویی پیشگیرانه در
مواجهه با آزار به آن اشاره می کند.
نخستین بار برخی از صحابه در مواجه با خطر و برای حفظ جان اقدام به تقیه کردند. و بنا
بر آموزه های شیعه تقیه در شرایطی که خطر شدید مرگ وجود داشته باشد برای حفظ جان
مشروعیت دارد. آراء فقها اعم از شیعه و سنی حاکی از اهمیت این موضوع می باشد و توجه ویژه
ای به آن دارند. هر چند برخی اهل سنت تقیه را نوعی نفاق دانسته و آن را مذموم می دانند و
آن را نشانه ضعف شیعه معرفی می کنند.
در این مقاله سعی شده به تبیین جایگاه تقیه، احکام مربوط به آن و سیره عملی
اهلبیت)علیهم السلام( به طور مختصر پرداخته شود همچنین شرایط زمانی و مکانی عمل به تقیه
نیز مورد بررسی قرار داده شده است.
کلید واژگان: تقیه، مشروعیت، مذهب
