چگونه گلیکول را انتخاب می کنید؟
گلیکول ها در بسیاری از کاربردهای مختلف فرآیندهای سرمایش و گرمایش استفاده می شوند: سیستم های HVAC، زمین های یخ، فرآیندهای غذایی و دارویی، قالب گیری پلاستیک و انتقال حرارت حرارتی خورشیدی.
دو نوع اصلی گلیکول برای ضد یخ ها وجود دارد: اتیلن گلیکول و پروپیلن گلیکول.
تفاوت شماره یک بین این دو گلیکول در این است که اتیلن گلیکول سمی است و پروپیلن گلیکول سمی نیست و این امکان را می دهد که پروپیلن گلیکول علاوه بر درجه فنی یا صنعتی به عنوان گرید غذایی نیز خریداری شود.
این دو گلیکول از نظر خواص فیزیکی نیز تفاوت هایی دارند. محلول های پروپیلن گلیکول دارای ویسکوزیته بالاتر و نقطه انجماد بالاتری نسبت به اتیلن گلیکول در همان درصد هستند که باعث می شود از نظر حرارتی کارایی کمتری نسبت به اتیلن گلیکول به خصوص در دماهای پایین تر داشته باشد. پروپیلن گلیکول نیز گرانتر از اتیلن گلیکول است.
برای نشان دادن این موضوع، خواص پروپیلن گلیکول 50 درصد حجمی را در مقابل اتیلن گلیکول مقایسه کنید. 50 درصد پروپیلن گلیکول دارای نقطه انجماد 31- درجه فارنهایت است که 50 درصد اتیلن گلیکول در دمای 36- درجه فارنهایت یخ می زند. ویسکوزیته محلول پروپیلن گلیکول 96 سانتی‌پویز در 10- درجه فارنهایت است و اتیلن گلیکول در همان دما 27 سانتی‌پویز خواهد بود. این بدان معناست که اتیلن گلیکول را می توان در دمایی تقریباً 20 درجه کمتر از پروپیلن گلیکول استفاده کرد.
به این دلایل، اتیلن گلیکول معمولاً در کاربردهایی استفاده می‌شود که راندمان مهم است و هیچ تماسی با انسان یا حیوان وجود ندارد، مانند زمین‌های یخ، قالب‌گیری پلاستیک و بخاری‌های درون خطی. اتیلن گلیکول مایع غالبی است که برای فرمولاسیون ضد یخ خودرو استفاده می شود. پروپیلن گلیکول در برنامه های غذایی و دارویی و سیستم های تهویه مطبوع در مدارس، خانه ها و مشاغل - هر جایی که خطر قرار گرفتن در معرض انسان یا حیوان وجود دارد، استفاده می شود.
برای تعیین اینکه کدام گلیکول برای سیستم شما مناسب‌تر است، همه این عوامل باید در نظر گرفته شوند: نوع کاربرد، سمیت، بازده حرارتی و هزینه. هیچ راه حل یکسانی برای ساختن یک سیستم انتقال حرارت وجود ندارد و شما باید سیال خود را با تفکر و دقت انتخاب کنید.
