با قدرت‌گیری مجدد دونالد ترامپ و احیای سیاست فشار حداکثری، فضای ژئوپلیتیک پیرامون ایران بار دیگر در مسیر تقابل آشکار قرار گرفته است. در این میان، رهبر جمهوری اسلامی در موضع‌گیری اخیر خود، هرگونه مذاکره با ایالات متحده را "غیرشرافتمندانه و غیرهوشمندانه" خواند، پیامی صریح که عملاً هرگونه ابتکار دیپلماتیک را عقیم گذاشت و تبعات فوری آن در بازارهای داخلی نمایان شد. جهش نرخ ارز و عبور دلار از مرز ۹۰ هزار تومان، بازتابی از تشدید بی‌اعتمادی اقتصادی و انسداد افق تعاملات خارجی است.
پزشکیان که با شعار تنش‌زدایی و احیای دیپلماسی به قدرت رسید، اکنون در موقعیتی قرار گرفته که نه‌تنها از اهداف اعلامی خود فاصله گرفته، بلکه در موضع‌گیری‌های اخیر، همسو با گفتمان رسمی حاکمیت سخن می‌گوید. این تغییر مسیر، نشانگر محدودیت‌های ساختاری دولت در سیاست‌گذاری کلان و تابعیت آن از راهبردهای ازپیش‌تعیین‌شده‌ای است که امکان هرگونه انعطاف‌پذیری را از میان برده است.
پروژه‌ی انتخاب پزشکیان، که در ابتدا به‌عنوان راهکاری برای مدیریت فشارهای داخلی و کاهش تنش با غرب مطرح می شد، با استمرار تصلب در سیاست‌های کلان و تداوم فشارهای واشنگتن، در همان مراحل اولیه ناکام ماند. در این شرایط، دولت نه‌تنها قادر به ایجاد گشایش در مناسبات خارجی نیست، بلکه حتی در مدیریت بحران‌های داخلی نیز دچار چالش‌های فزاینده شده است.
اکنون، پس از گذشت شش ماه، شکاف میان وعده‌های دولت و واقعیت‌های سیاست داخلی و بین‌المللی آشکارتر از همیشه است. در فضایی که هرگونه امکان تنش‌زدایی از میان رفته و بحران اقتصادی تعمیق یافته، دولت پزشکیان در بن‌بست راهبردی قرار گرفته و چشم‌انداز آینده‌ی آن با سیطره‌ی ابهام و تزلزل مواجه است.
