دوربین‌های حسگر دود، نجات دهنده جان و مال ما هستند. این دوربین‌ها با هشدارهای اولیه‌ای که ارائه می‌دهند، امکان تخلیه سریع و فعال شدن سیستم‌های حفاظت آتش را می‌دهند. امروزه فناوری جدید ایمنی آتش نشانی از دوربین‌ها و الگوریتم‌های کامپیوتری برای تشخیص دود و آتش استفاده می‌کند. تشخیص دود ویدئویی، راه‌های جدیدی را ارائه می‌دهد که مزایای خاصی نسبت به آشکارسازهای سنتی دارد.
آشکارساز دود دستگاهی برای تشخیص و حس دود است. حسگر دود معمولاً در محفظه‌های پلاستیکی به شکل دیسکی با قطر حدود 150 میلی‌متر (6 اینچ) و ضخامت 25 میلی‌متر (1 اینچ) قرار می‌گیرند. اما در کل، شکل و اندازه متفاوتی دارند. دود را می‌توان به صورت نوری (فتو الکتریک) یا با فرآیند فیزیکی (یونیزاسیون) تشخیص داد. آن‌ها ممکن است از یک یا هر دو روش سنجش استفاده کنند.
آشکارسازهای دود در ساختمان‌های بزرگ تجاری و صنعتی معمولاً به یک سیستم اعلام حریق مرکزی متصل می‌شوند. معمولاً، در زمان رویت دود، یک هشدار صوتی و یا تصویری از یک یا چند حسگر دود صادر می‌شود. این اتفاق در صورت قطعی برق نیز می‌افتد. آشکارسازهای دود تجاری به عنوان بخشی از سیستم اعلام حریق، سیگنالی را به پانل کنترل اعلام حریق ارسال می‌کنند.
در نظر داشته باشید، می‌توان از آلارم‌های حساس برای تشخیص و جلوگیری از استعمال دخانیات در مناطق ممنوعه استفاده کرد.
آلارم دود ذرات موجود در هوا را تشخیص می‌دهد. آن‌ها معمولاً این کار را در دوربین حسگر دود با استفاده از دو نوع فناوری تشخیص انجام می‌دهند.
در نوع اول، آشکارسازهای یونیزاسیون وجود دارد. این‌ها از مقدار کمی مواد رادیواکتیو محافظت شده استفاده می‌کنند که مولکول‌های هوا را بین دو صفحه فلزی، بار الکتریکی یا یونیزه می‌کند. این جریان الکتریکی کوچکی را تولید می‌کند. وقتی ذرات وارد محفظه می‌شوند، یون‌ها را جذب کرده و جریان را کاهش می‌دهند. هنگامی که تعداد ذرات وارد شده به محفظه به‌اندازه‌ای باشد که آن جریان را کمتر از مقدار مشخصی کاهش دهد، دستگاه آن ذرات را به‌عنوان دود ثبت می‌کند و زنگ هشدار به صدا در می‌آید.
نوع دیگری از فناوری تشخیص متداول، فوتوالکتریک نام دارد. این فناوری با تشخیص نوری کار می‌کند که از ذرات، یک پرتو نور در داخل محفظه حسگر منعکس می‌شود. هنگامی که هیچ ذره‌ای در محفظه حسگر وجود ندارد، نور پرتو به حسگر نور برخورد نمی‌کند، که نشان می‌دهد همه‌چیز شفاف است. هنگامی که ذرات وجود دارند و میزان نور ثبت شده توسط حسگر به حد آستانه مشخصی می‌رسد، زنگ هشدار به صدا در می‌آید.
هر دو نوع حسگرها می‌توانند آتش‌های کم و زیاد را تشخیص دهند، اما هر فناوری نقاط قوت خاص خودش را دارد. آلارم های مبتنی بر یونیزاسیون ذرات ریز دود سیاه را از آتش‌های شعله‌ور سریع‌تر تشخیص می‌دهند، زیرا آن‌ها جریان بیشتری را از بین صفحات می‌گیرند. سنسورهای موجود در دوربین حسگر دود فوتوالکتریک، نسبت به ذراتی که از نظر اندازه بزرگ‌تر و سفید یا روشن می‌باشند، حساس‌تر هستند و بنابراین بازتاب بیشتری دارند، مانند ذرات متصاعد شده از آتش‌سوزی.
تشخیص تصویر ویدیویی (VID)به دو دسته تشخیص دود و تشخیص شعله تقسیم می‌شود. تشخیص تصویر ویدئویی دود به عنوان VISD شناخته می‌شود، اما به طور اختصاری به آن VSD نیز می‌گویند. تشخیص تصویر ویدئویی شعله یا حریق نیز VIFD یا VFD گفته می‌شود.
همه سیستم‌های VID برای تشخیص دود و آتش به دو جزء وابسته هستند: دوربین‌ها و الگوریتم‌های رایانه. دوربین‌ها یک منطقه، معمولاً یک فضای باز بزرگ مانند یک طبقه انبار را نظارت می‌کنند و فیلم را با کامپیوتر به اشتراک می‌گذارند. در برخی از سیستم‌ها، هر دوربین دارای یک کامپیوتر اختصاصی است، در حالی که برخی دیگر دارای دوربین‌هایی هستند که فیلم را به یک کامپیوتر متمرکز منتقل می‌کنند.
استفاده از دوربین‌های مدار بسته معمولی متصل به کامپیوتر مرکزی با نرم افزار تشخیص تصویر ویدیویی می‌تواند در هزینه‌ها صرفه جویی کند. از سوی دیگر، دوربین‌های دارای نرم‌افزار داخلی را می‌توان به راحتی پیکربندی کرد و ممکن است به‌طور خاص برای ارتباط مستقیم با پانل‌های کنترل هشدار، طراحی شود.
برای مشاهده ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.
