مثل همیشه نمایشگاه تصویرگران از جذاب‌ترین نمایشگاه‌هایی است که می‌روم چون برخلاف روند تکراری نمایشگاه‌های دیگر همیشه چیزهایی تازه‌ای می‌بینم. مخصوصاً که اغلب این نمایشگاه‌ها گروهی است و دیدن تنوع فرم‌های اجرایی دل آدم را خوش می‌کند.
محور اصلی در اینجا یک جعبه بود. به تمام هنرمندان یک جعبه داده بودند و به معنای واقعی هر کدام‌شان یک بلایی سر این جعبه آورده بودند. جعبه‌ای که واقعاً مرکز نمایشگاه شده بود و می‌خواستی چشم بچرخانی و ببینی نفر بعدی چه کاری کرده است. ویژگی نمایشگاه این بود که فقط هم به جعبه‌ها بسنده نکرده بودند و کنار بیشتر جعبه‌ها آثار دیگری هم بود که ترکیب آن‌ها را شبیه یک چیدمان می‌کرد.
برای من که عادت به دیدن تابلو کردم این تجربه بسیار دلچسب بود چون انگار آدم‌هایی که می‌شناختم از فرم همیشگی‌شان بیرون زده بودند و تلاش کرده بودند چه خود جعبه و چه چینشی که در کنار آن قرار می‌گیرد تبدیل به یک حجم شود.
با اینکه هر کدام از آثار شکل‌وشمایل مخصوص به خودشان را داشتند اما چینش نمایشگاه خیلی خوب بود و همه‌چیز انگار سر جایش بود و شلختگی وجود نداشت. مهم‌تر از همه اینکه بعد از سالیان سال بالاخره یک کاتالوگ از نمایشگاهی چاپ شد و خریدم.
