اینکه از نمایشگاه یک دوستی بخوایه صحبت کنی بسیار سخت است. به شوخی به خودم می‌گویم که «نمایشگاه را دوست داشتم» و نگران اینکه بگویم بد بود نیستم. من چند باری به گالری زیرزمین دستان رفتم و هر بار با توجه به چینش هنرمندان تغییر کرده و دیوار و بخش‌ها متفاوت بوده و این تفاوت را همیشه دوست دارم.
تمام آثار نمایشگاه دربارۀ گیاهان است. چیزی که من را بسیار مسحور کرد شکل چینش آثار بود که همگی روی یک دیوار بودند و جلو عقب بود. چیزی شبیه چینش واقعی گیاهان در کنار همدیگر. یعنی واقعاً مجموعه‌ای از گیاهان را داشتیم که کنار هم بودند و این برای من خیلی حس خوبی داشت.
من یاد آثار لیلی متین‌دفتری افتادم و خود افشین هم به جلال شباهنگی اشاره کرد. ویژگی آثار این دو نفر — و افشین- استفاده از تک رنگ است و اینکه اثر را بدون سایه و تخت می‌کند. این سادگی و تخت بودن را خیلی دوست دارم. استفاده از رنگ‌های شاد را خیلی دوست داشتم مخصوصاً که در دورۀ الان خیلی کمتر استفاده می‌شود و انگار رنگ‌های شاد باعث می‌شود اثر جدی گرفته نشود. اگر درست باشم در کنار رنگ روغن از روان‌نویس هم استفاده شده. اینکه خطهایی مشکی وارد اثر شدند و این ترکیب را دوست داشتم. یک جور اضافه کردن جزییات به اثر که در تلاش است مرز اثر را مشخص کند.
