دبیر ادبیاتمون بهم گفت اگه پیچیده و مفهومی بنویسی کسی تو رو نمیخونه..
راستش من همیشه برای خودم مینویسم مینویسم تا موضوعات ذهنم جمع بشن دسته بندی بشن..
و سوالی ذهن منو درگیر کرده که آیا باید طوری بنویسم که بقیه بفهمن؟ میدونی دقیقا چون آدما منو نمیفهمن مینویسم کلمه ها با بخشنذگی میزارن قلموی افکار درهم برهمم رو بزنم تو رنگاشون و هر نقشی دلم خواست رو کاغذ بزنم..
از کلمه ای به کلمه ی دیگه پل بزنم و بین شون بند بازی کنم..
من از اینکه کسی منو نخونه نمیترسم
ولی اگه نوشته هام رو دوست داشته باشن قطعا ده تا جون به جونام اضافه میشه و چشام قلبی میشه
واقعا بعضی مخاطبین انقد خوب و ماهن که اصن بزا ماچت کنمم زن!
دوست دارم آزادانه توی دنیای کلمات عمیق پرواز کنم هی بچینم و هی بچینم کنار هم ..
دوست دارم با واژه هام برم تو عمق و نفسمو حبس کنم دوست دارم بافت کلماتمو هر جور دلم خواست ببافم یه رج سیاه میبافم و دو رج سفید غم زیر مهربانی رو غم زیر مهربانی رو...
حالا نظر شما چیه اگه منو نفهمیدن درصورتی که میدونم قابل فهمه..
جوری بنویسم که همه درک کنن؟
شاید باید واقعا غلظت نوشته هامو کم کنم..
