این طور که از راپورت های یومیه برمی آید، کره در بازار کم یاب شده است و خلق در عسر و حرج قرار گرفته اند و از این سو به آن سو به دنبال آن می گردند.
فی الحال این موضوع چیز جدیدی نیست و چنین احوالی برای جامعه ما قابل پیش بینی بود. دیر نباشد که دیگر مایحتاج یومیه مردم هم یا قحط شود و یا قیمتش سر به فلک بکشد. دیگر نه می شود یک خانه ابتیاع کرد و دست معشوقه را گرفت و برد آنجا و نه حتی می شود یک کانکس پیدا کرد که به صورت دسته جمعی شب را تا سحر گرامی داشت!
با این وضعیتی که پول های دول خارجه پیدا کرده اند و کل یوم قیمتشان رو به ازدیاد است، مردم دارند هر روز فقیرتر می شوند و کم کم زنده ماندن به آرزوی اول جوانان و پیران مملکت تبدیل شده است.
گفتم زنده ماندن یاد این بلیه جدید افتادم. همین کرونا که آه از نهاد بشر برآورده است و کشور ما را هم دارد ه فنا می برد.
چنین بود که طبع شعرم گل کرد و چند بیتی در وصف این عزیز دل سرودم؛ کره را عرض می کنم که جایش در سفره صبحانه مثل تاج است بر سر نوعروس.
چرا رفتی چرا؟ من بی قرارم
به سر سودای آغوش تو دارم
نگفتی سفره ام بی تو چه خالی است؟
نگفتی حاج خانم بی تو چه حالی است؟
تمام صبح ها یاد تو هستم
تمام لقمه با عشق تو بستم
پنیر هم بی تو دق کرد و فنا شد
مربا بی تو هق هق کرد و تا شد
تمام نان دنیا در تکاپو است
کره مانند ناز بچه آهو است
کره جان بازگرد در سفره هامان
بدون تو ندارد لقمه مامان
بیا جانم به قربانت کجایی؟
همیشه تو عزیز سفره هایی
