دیشب بعد از اینکه تماس تصویری با هژیر و پریسا را قطع کردیم، سهراب با ناراحتی و تعجب گفت ای وای میناوند! سریع سراغ توییتر رفتم، انتظار داشتم همه‌جا پر از تصویر او و خبر پایان زندگی‌اش باشد اما نبود. نیم ساعتی بعد بود که صفحه‌ی جام جهانی در توییتر تصویری از میناوند را در بازی ایران-امریکای جام جهانی، یعنی یکی از دو برد ایران در ادوار این جام منتشر کرد. آدم‌ها هر روز می‌میرند و این چیز عجیبی نیست اما مرگ کسانی که در ما خاطراتی جمعی را شکل دادند، دیگر فقط مرگ یک نفر نیست. برای من به عنوان طرفدار باشگاه استقلال، مهرداد میناوند یکی از نمادهای رقیب استقلال بوده، کسی که انتظار نداشتم وقتی هنوز جوان است مرگش را ببینم. من تجربه‌ی مرگ جوان را در نزدیکی خودم داشته‌ام، این مرگ انگار بر خلاف همه‌ی جریان زندگی است، مشتی در صورتت است. من به مرگ عزیزانم زیاد فکر می‌کنم، ته دلم خودم را برایش آماده می‌کنم، حتی گاهی سوگواری می‌کنم، می‌دانم احتمالش کم نیست که در طول حیاتم مرگ نفرات زیادی از خانواده‌ام را ببینم. اما آدم خودش را برای این مرگ‌ها آماده نکرده است، انگار داری از کوهی بالا می‌روی، خودت را برای شیب‌های سخت، برای مسیرهای ناهموار آماده کردی اما ناگهان در مسیرت رودخانه‌ای خروشان سبز می‌شود. اصلا در مغزت نمی‌گنجد که چطور در چنین مهلکه‌ای گرفتار شدی. تو اصلا آماده‌اش نیستی. چند وقتی است مهدی مهدوی‌کیا کمپینی برای دویدن راه انداخته است، از مردم دعوت می‌کند پیاده‌روی و راه‌پیمایی کنند و با انتشارش، به کارهایی از قبیل آزادی زندانیان کمک کنند.
خب آدم به این فکر می‌کند که مرگ کسی مثل مهرداد میناوند، چقدر زمینه‌ی چنین اتفاقاتی را پایین‌تر می‌آورد. او سرمایه‌ای بوده است که به این آسانی‌ها به دست نمی‌آید. حالا تمام این روده‌درازی‌ها را که کردم دست آخر به این رسیدم که آدم‌هایی که سری در سرها در می‌آورند، خاطرات جمعی به وجود می‌آورند، خوب یا بد، کم‌اشتباه یا پر اشتباه، باید بیشتر مراقبشان باشیم. چه جسمشان چه روحشان. مهرداد میناوند از دنیا رفت و دل همه‌ی ما شکست. خیلی‌ها هنوز زنده هستند پس مراقبشان باشیم حتی اگر به نظرمان بهترین‌های ممکن نیستند.
دو ساعت اخیر را به تماشای عکس‌های مهرداد میناوند گذراندم و سعی کردم کمی بیشتر او را بشناسم. جالب اینکه در اغلب عکس‌هایش خنده‌ای شیرین بر لب دارد. یک گفت‌وگو با مهرداد میناوند را خواندم که ۱۵ سال پیش صورت گرفته است. رک و راست گفته است شانس یک جاهایی در زندگی کمکش کرده و یک جاهایی به او ضرر زده است. از اشتباهاتش گفته است. در یک جایی از گفت‌و گو هم گفته بود: «شكر خداوند آن‌قدر خوشبختم كه به خودم می‌بالم»
مهرداد میناوند از دنیا رفت و دل همه‌ی ما شکست. خیلی‌ها هنوز زنده هستند پس مراقبشان باشیم حتی اگر به نظرمان بهترین‌های ممکن نیستند. حق اشتباه برای آن‌ها و برای خودمان قایل شویم. زندگی فرصت کوتاهی است.
پ ن: مهرداد میناوند بازیکن سابق تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس چهارشنبه ۸ بهمن ماه از دنیا رفت. او متولد آذر ماه ۱۳۵۴ بود.
