چند روز اخیر را با مرگ دو تن از فوتبالیست های کشورمان دوباره صحبت در مورد مرگ افراد با کرونا بیشتر شده و برخی حتی پروتکل های بهداشتی را بیشتر رعایت می کنند.
ما در این مقاله قصد نداریم به پروتکل بهداشتی و کرونا بپردازیم بلکه به این موضوع می پردازیم که چرا مرگ این دو نفر بسیار پر سر و صدا بود اما در حالیکه هر روز صدها نفر بر اثر کرونا جان خود را از دست می دهند و مادران و همسرانی که عزادار می شوند و حتی کسی صدای آنها را هم نمی شنود.
به تصویر زیر توجه کنید.
ترجمه: یک نفر میمیرد و صد میلیون گریه می کنند.
یک میلیون میمیرد اما هیچکس گریه نمیکند.
دلیل این موضوع چیست؟
چرا مرگ استیو جابز واکنش های زیادی در تمام دنیا بر انگیخت اما مرگ میلیون ها کودک آفریقایی بسیار عادی است و کسی به آن توجهی ندارد.
ما انسان ها اگر چیزی را شخصی کنیم و از داستان ها و اطلاعات او خبردار شویم با فرد همذات پنداری میکنیم و این باعث میشود با مرگ این فرد ما هم غصه بخوریم و ناراحت شویم. در حالیکه ممکن است در طول عمر این فرد را ندیده باشیم و از محصول او هم استفاده نکرده باشیم.
شاید خیلی از افراد تا چندین هفته پیش نه مهرداد میناوند را میشناختن و نه علی انصاریان را ولی هنگامی که تمام رسانه ها داستان ها و ویدیو های آنها را پخش کردند و ما در جریان بخشی از زندگی آنها قرار گرفتیم موضوع برای ما شخصی شده و با از دست دادن این فرد همذات پنداری میکردیم.
کرونا روزانه جان بسیاری را در ایران می گیرد که ما از آنها خبر نداریم و چون ارتباطی با آنها نداریم حتی به مرگ آنها هم فکر نمیکنیم و واکنشی هم نشان نمی دهیم.
در حالیکه علی انصاریان یک ایران برای او دعا می کردند.
سلبریتی بودن و یک چهره ملی بودن باز دلیل دیگری است که مردم و رسانه ها بیشتر به او توجه کنند.
ناگفته نماند که برخی هم به دلیل جلب توجه دست به این نوع کارها می زنند و رسانه های اینستاگرامی هم بخاطر گرفتن چند عدد لایک بیشتر سعی میکنند حتی رد شدن مردم عادی دم در بیمارستانی که این چهره کشوری بستری است هم ضبط کنند تا بلکه بتوانند سوژه ای برای خود پیدا کنند.
وقتی موردی بیش از حد در رسانه ها تکرار شود مطمئنا تمام مردم از آن خبر اطلاع پیدا می کنند و از آنجایی که ما انسان هستیم و از دست دادن همنوع برای ما دردآور است سعی میکنیم پیگیر این اخبار باشیم و برای سلامتی او دعا کنیم.
از سمت دیگر هم به دلیل وضعیت نابسمان و مسخره کشور ما و نارضایتی مردم انگار فضای حزن و اندوه به مردم ما بیشتر می سازد و این شاید طریقی باشد برای رساندن صدای نارضایتی به گوش مسولین کشور، همانطور که دیدیم هشتگ واکسن بخرید و واکسن مطالبه ملی در اینستاگرام بسیار زیاد شده بود. و مردم از هر موردی برای رساندن صدای نارضایتی خود استفاده میکنند.
و البته ممکن است موارد دیگری هم دخیل باشد که متخصصان امر به این موضوع می توانند بیشتر بپردازند و من در اینجا به ذکر همین نکات بسنده میکنم.
وگرنه با نشان دادن جمعیتی از سیاهپوستانی که بدبخت هستند آدم ها بی تفاوت می شوند.
زیرا در مورد اول من وقتی آن بچه زجر کشیده آفریقایی را ببینم با خودم میگویم من میتوانم به او کمک کنم چرا ساکت نشسته ام و فعالیتی انجام نمی دهم.
اما در مورد دوم با خودم فکر میکنم کاری از دست من برای نجات دادن یک جمعیت بزرگ بر نمی آید پس بی توجه از کنار آن رد میشود.
موضوع علی انصاریان و مهرداد میناوند دقیقا همین بود چون مردم بصورت شخصی برای آنها دعا می کردند، و مطمئنا همه دوست داشتن نتیجه دعاهای شان(یا همان تلاش برای بهبودی همنوع) را ببینند.
که دعای ملت بی جواب ماند...
