دلم میخواد توی یه کافه کوچیک انتهای خیابون تاریک بشینم، بشینم و به مردم نگاه کنم، انگار فقط منم که سردرگم و گیج شدم .۲ماه دیگه وارد ۲۹سالگیم میشم ولی هنوز نمیدونم میخوام با زندگیم چیکار کنم .صبح ها به زور میرم سر کار، کاری که نه تنها ازش لذت نمیبرم بلکه تمام اعتماد به نفسم رو هم از بین برده، باید کاری رو برای کارفرما انجام بدم که سود کلانش رو اون ببره و حقوق ناچیزش به من برسه، محیط های اداری که دائم در حال مقایسه شدن با دیگری هستی.هیچ اراده ای برای لباس پوشیدن ندارم هیچ خلاقیت و نوآوری در کار نیست نمیدونم این مشکل اکثر خانمهاست یا آقایون هم درگیر این بلاتکلیفی توی این سن هستند .
حس میکنم توی هیچ‌کاری خوب نیستم، و همیشه اگر درحال عقب نشینی نباشم در حال درجا زدن هستم .
