افرادی که در مسیر زندگی به بلوغ عاطفی و فکری و شخصیتی می رسند،خودبخود،در سکوتی خاص قرار می گیرند که لبریز محبت و مهربانی است.
برای این افراد،قضاوت شدن توسط دیگرا،اهمیتی ندارد، زیرا که آنان، نگران تصویر ذهنی دیگران در مورد خودشان نیستند.
این افراد از میدان مسابقه خارج شده اند و خود را با دیگران مقایسه نمی کنند،حتی اگر دیگران آنها را بازنده بدانند،برایشان اهمیتی ندارد.
افراد بالغ،به نقطه ای رسیده اند که فهمیده اند زندگی مثل یک بازی،برای آمدن و نماندن است.
آنها فهمیده اند که بهترین مواجهه با زندگی،مهربانی است.
افراد بالغ،در مواجهه با دیگران به خوبی و زیبایی افراد اشاره می کنند و دیگران در مقابل افراد بالغ،نسبت به خودشان احساس خوبی پیدا می کنند.
افراد بالغ اگر انتقادی هم می کنند یک انتقاد عقلانی است و انتقادشان بر اساس تنش و تخریب نیست.
افراد بالغ در صورت نیاز نظرشان را اعلام می کنند و سعی بر به کرسی نشاندن نظرشان ندارند.
می گویند و عبور می کنند و اینکه طرف مقابل،بپذیرد یا نپذیرد برایشان اهمیتی ندارد.
افراد بالغ از چسبیدن به سیستم های فکری و فلسفی و عرفانی فارغند،آنها مطالعه می کنند و با دقت به نظر دیگران توجه می کنند اما بنده یک شخص یا مکتب نمی شوند.
افراد بالغ از کسی بت نمی سازند.
با عدم جدیتی خاص زندگی می کنند که از ژرفای و جودشان آشکار می شود که همان وارستگی است.
افراد بالغ،هم در زندگی هستند هم جدا از زندگی و به افکار و اشیاء و اشخاص نمی چسبند.
افراد بالغ به رنجهایشان لبخند می زنند و می دانند که زندگی در گذر است.
مهربانی،نشانه بلوغ است.
"علی برزگر"
