لازم نیست حتماً مادر ترزا، گاندی یا شبیه یکی از فیلسوفان و محققان در دنیای امروز باشیم تا دست به اقدام کردن بزنیم و برای اضافه کردن ارزشی به زندگی دیگران خود را لایق ببینیم؛
می‌توانیم ارزش‌های کوچکی خلق کنیم. ارزش‌هایی ۵ دقیقه‌ای شبیه این‌ها:
دلیل اینکه ارزشِ این اقدامات کوچک را دوباره به خودم یادآور شدم این بود که این روزها بعضی از دوستانم را در توهم دانستنِ زیاد و به دنبال آن، بی‌عملیِ فلج‌کننده می‌بینم؛
آدم‌هایی که تمِ ناله پیش‌گرفته‌اند و مهم‌ترین دلیلش این است که استانداردهایشان را این‌قدر بالا برده‌اند که نه‌تنها هیچ‌کدام از اطرافیانشان را در حد و اندازۀ این استانداردها نمی‌بینند که خودشان هم در دامِ بی‌عملی گرفتار شده‌اند.
خودشان را با محققی از فلان دانشگاه برتر دنیا قیاس می‌کنند و انتظار دارند خروجی کارشان در همان اندازه معتبر باشد و اگر نیست پس نتیجه می‌گیرند که باید حق هر نوع اقدام کردن و انجام دادن هر کاری را از خودشان سلب کنند و جالب است که حقِ زیر سؤال بردن کار دیگران را به همین نسبت به خودشان می‌دهند.
درحالی‌که می‌شود قدری سخاوتمندتر بود.
سخاوت‌های کوچک به ما کمک می‌کند تا هر آنچه داریم را ببخشیم و برای بیشتر شدن و بیشتر یاد گرفتن، هر روز از نو تلاش کنیم.
سخاوت یعنی اگر چیزی هرچند کوچک به تو کمک کرده، جرئت داشته باشی آن را به اشتراک بگذاری؛
و این بسیار ارزشمند است.
همین.
