الان که دارم این مطلبو مینویسم روزهای همه گیری ویروس کروناست. بعضی خانواده ها رو عزادار کرده و کسب و کارها رو تعطیل کرده و کارگرها رو بی کار کرده و خیلی خانواده ها پولی برای خرج کردن دیگه ندارند. یه سری فواید هم داشته. خیابون ها خلوت شده، هوا تمیز تر شده، قیمت اجناس به دلیل کاهش تقاضا یه نمه کاهش داشته. ما هم نشستیم گوشه خونه و ایام قرنطینه رو سپری میکنیم و به جای این که بهمون بهمون بگن الاف بی کار، شدیم مسئولیت پذیر اجتماعی.
از بی کاری پای لپ تاپ نشستم و کلی ایده ی استارتاپی داره به ذهنم میرسه که احتمالا بره تو بایگانی بقیه ایده های دیگم.
یکی از دوستان که مثل من بیکاری بهش فشار آورده به یه بازی رو آورده به نام پابجی. به من هم اون بازی رو معرفی کرد و منم رو گوشیم نصبش کردم. بازی جالبیه. کلی آدم همزمان با هم آنلاین میشن و میرن تو بازیه. بعد همه با هم تو یه جزیره فرود میان و شروع میکنن دنبال اسلحه گشتن و همدیگرو کشتن و این داستان ها. آخر سر اونی که نفر آخر زنده بمونه اول میشه.
البته خب بازیش فقط این نیست و کلی داستان دیگه هم داره. زمین های مختلف با اسلحه های مختلف و قابلیت تیمی بازی کردن و کلی چیزهای دیگه.
خلاصه که انقدر پابجی بازی کردم که الان خیلی چیزها راجع به پابجی میدونم. این که هر اسلحه چه قابلیتی داره. برای چه نبرد های به درد میخوره. چه دوربین هایی روی این اسلحه ها نصب میشن. گلوله های چند میلیمتری میخورن. توی زمین های مختلف بهتره از چه اسلحه هایی استفاده کنیم. قابلیت خودروهای داخل بازی چیه و کلی چیز دیگه. یعنی من الان میتونم نزدیک به سی چهل ساعت آموزش پابجی بزارم. توی اینترنت هم بگردید بالای ده بیست هزار تا صفحه درباره ی آموزش پابجی و ترفندهاش پیدا میکنید.
اما من برای این که برم پابجی بازی کنم انقدر آموزش دیدم؟ آیا اگر لازمه پابجی بازی کردن دیدن این همه آموزش بود، اصلا کسی پابجی بازی میکرد؟
مطمئنا خیر. اما چه چیزی باعث شده که من این همه چیز راجع به پابجی بدونم؟ دلیلش اینه که وقتی پابجی نصب میکنی اول یه آموزش خیلی مختصر در حد کار کردن با دکمه های بازی بهت میده. بعد تو رو وارد یک زمینی میکنه که همه مثل خودت آماتور هستند و خیلی ابتدایی شروع میکنید همدیگه رو کشتن. بعد کم کم با اسلحه ها آشنا میشی. مثلا میفهمی اونایی که درازن مسلسلند و اونایی که کوچیکن کلت هستند. اینجا وقتی پابجی بفهمه یه چیزایی حالیته تو رو میندازه با آدمایی بازی کنی که اونا هم یه چیزایی حالیشونه.
حالا پابجی یه برگ برنده برات رو میکنه. قابلیتی به نام RP. RP چیه؟ مثل سطح حرفه ای بودن آدم ها میمونه. یعنی هر چی RP شما بالاتر باشه، شما تو بازی پابجی حرفه ای تر هستید. کلا RP بالا تو پابجی خیلی کلاس داره. اما جدا از باکلاس بودنش، یک سری قابلیت هایی هم به شما میده. مثلا لباس های قشنگ میده که میتونید کلی به دوستان پزشو بدید. یه مدل های خاصی رقصیدن میده که میتونید جلو دوستاتون برقصید. به اسلحه هاتون طرح و نقش خاصی میده. صدای بیسیمتون رو حرفه ای تر میکنه و کلی چیزای دیگه.
خلاصه انقدر بهتون حال میده که شما هم راضی کنه که تلاش کنید RP تون رو بالاتر ببرید.
حالا چجوری باید RP رو بالا ببریم؟ هر کدومش ماموریت خاص خودش رو داره. مثلا باید سه نفر رو با اسلحه یوزی بکشیم. یکیش اینه که سه نفر رو با نارنجک بکشیم. سه نفر رو با ماشین زیر کنیم. و کلی تست دیگه. اگه هر کدوم از این ماموریت ها رو انجام بدیم یه RP میگیریم.
اما هدف از این RP چیه اصلا. پابجی با RP با یک تیر دو تا نشون میزنه. اول این که خب داره پابجی رو آموزش میده. یعنی با دادن ماموریت های مختلف داره شما رو مجبور میکنه که با اسلحه های مختلف و حالت های مختلف جنگی آشنا بشید.
دوم این که پابجی با این کار بازی رو از یکنواختی در میاره. ما قبلنا کانتر هم بازی میکردیم. عشق اینو داشتیم بریم گیم نت و بزنیم همدیگه رو له کنیم. اما از یه جایی به بعد دیگه حال نمیداد. دیگه تکراری شده بود و اونجا بود که ما هجرت کردیم به call of duty multiplayer . اما پابجی با ماموریت هایی که میده ما رو ترغیب میکنه که باز هم به خاطر جایزه هایی که میده باز هم پابجی رو بازی میکنیم.
چه نظام آموزشی از این قشنگ تر؟ چند تا از مولفه های مثبت نظام آموزشی پابجی رو بگیم.
مشکلات نظام آموزشی فقط مربوط به ایران نیست. مربوط به کل جهانه. کل جهان با وجود پیشرفت هایی در عرصه های مختلف داشته، اما درباره آموزش هنوز داره روی فندانسیون نظام قدیمی جولان میده و بیس قضیه عوض نشده. رشته دانشگاهی "تکنولوژی آموزشی" هم هنوز داره روی بهبود نظام قدیم کار میکنه و هنوز جریانی وجود نداره که بزنه زیر میز و کل نظام آموزشی رو کن فیکون کنه.
خلاصه که آدما رو بخاطر ندونستن سرزنش نکنید. هر آدمی شرایط خاص خودشو داره.
