همیشه فصل بهار یه ویژگی خاص نسبت به فصل های دیگه برام داشته و اون اینه که تو این فصل سطح امید و انگیزه ام بالاتر بوده. واقعیت اینه که رویِش امید و انگیزه مثل رویِش زمین تو این فصل ویژگی ای هستش که نمیشه به راحتی از کنارش رد شد. زندگی آدما هرچقدر هم که پاییز و زمستونی باشه باز بهاری داره که میتونه امید به شکفتن و تازه شدن رو تو خودش نگه داره، و من امسال از هر سال دیگه ای به تازه شدن و سرریز شدن امید به زندگیم امیدوار ترم?.
پ.ن:این متن قشنگ رو یکی از دوستان توی ویرگول‌نوشته بود که الان هرچقدر میگردم پیداشون نمیکنم ، اما حس من هم دقیقا همینه .
