واقعیت مجازی و افزوده: آینده فعالیت­های آموزشی

روش­های آموزش سنتی سال­هاست در حال پیاده ­سازی هستند. امروزه، معلمان مانند صدها سال گذشته با دانش­ آموزان خود برخورد می­کنند. آموزش از معدود مواردی است که تغییرات بنیادی در قرن 21 نکرده است.

اگرچه این موضوع با ظهور و گسترش واقعیت مجازی و افزوده در حال تغییر است. با توجه به نتایج یک تحقیق، تقریبا 70% والدین معتقدند واقعیت افزوده می­تواند سیستم­های آموزشی را به شدت ارتقا دهد. معلم­ها نیز بر این باورند که تکنولوژی­های جدید فعالیت­های آموزشی را متحول خواهند کرد.

به عنوان مثال، واقعیت مجازی می­تواند از طریق هدست­های مخصوصی استفاده شده و یک تجربه آموزشی هدفمند و تعاملی را در اختیار دانش­ آموزان قرار داده و مدارس کلاسیک و سیستم آموزشی سنتی را به کل تغییر دهد.

[1] Virtual Reality [2] Augmented Reality

تعریف واقعیت مجازی و افزوده

طبق تعریف، واقعیت مجازی اصطلاحی است برای توصیف یک محیط سه بعدی و تولید شده توسط کامپیوتر که یک فرد می­تواند در آن کاوش کرده و تعامل نماید.

این شخص خود قسمتی از این دنیای مجازی شده یا در آن غرق می­گردد و در آن موقع، توانایی ارتباط با اجسام یا انجام یک سری اعمال را خواهد داشت تا معلوم کند چه اتفاقی باید برای این محیط بیفتد. تکنولوژی واقعیت مجازی عمدتا بر پایه هدست­های واقعیت مجازی می­باشد.

از طرف دیگر، واقعیت افزوده نسخه­ های پیشرفته از واقعیت است که در آن مناظر مستقیم یا غیرمستقیم دنیای واقعی با تصاویر کامپیوتری ادغام شده و به کاربر نمایش داده می­شود تا درک شخص را نسبت به واقعیت افزایش دهد.

به زبان ساده، کاربران لایه­ هایی از اطلاعات دیجیتال را روی تصاویر دنیای واقعی می­بینند که باعث افزایش تجارب آن­ها از محیط اطرافشان می­شود. معمول­ ترین نسخه­ های واقعیت افزوده عبارتند از:

· واقعیت افزوده مبتنی بر مکان[3]: این سیستم اطلاعات اضافی را با توجه به مکان جغرافیایی کاربر اضافه می­کند.

· واقعیت افزوده مبتنی بر تصویرپردازی[4]: در این حالت، نرم ­افزار واقعیت افزوده نور به اشیای واقعی می­تاباند تا یک محیط قابل تعامل در دنیای واقعی ایجاد کند.

· واقعیت افزوده مبتنی بر جایگزینی[5]: این نوع از واقعیت افزوده به کاربران اجازه می­دهد تا قسمتی یا تمام تصویر واقعی را جایگزین کرده و عناصری را به منظره خود از واقعیت اضافه کنند.

[3] Location-based AR [4] Projection-based AR [5] Superimposition-based AR

سیستم­های آموزشی باز و بسته[6]

آموزش مبتنی بر فناوری، یادگیری­ های فردی را ارتقا می­دهد تا هر دانش ­آموز بتواند به مطالبی که نیاز دارد دسترسی پیدا کند. این آموزش­ها، تجربه­ های یادگیری سفارشی پیشنهاد می­ دهند که به دانش­ آموزان اجازه استفاده از آن­ها را در هر محلی می­دهد. با استفاده از واقعیت مجازی و افزوده، هر کسی می­تواند درس­هایش را هم داخل و هم خارج مدرسه پیش ببرد و این موضوع یک راه حل عالی برای کودکانی است که صبر کافی برای سرعت کند کلاس درس را ندارند.

به زبان روش­ شناسی آموزشی، می­توان دو نوع سیستم آموزشی را بیان کرد: باز و بسته. یک سیستم بر پایه هدست­های واقعیت مجازی و دیگر سیستم بر اساس راه حل­های واقعیت افزوده است. در ادامه به بحث درباره ضروریات هر دو روش می­پردازیم.

[6] Open and Closed Learning Systems

سیستم­های آموزشی بسته

سیستم آموزشی بسته از هدست­های واقعیت مجازی به عنوان وسیله ه­ایی برای آموزش استفاده می­کند. منطق این کار ساده است: دانش ­آموزان هدست­های خود را روی سر می­گذارند و از درس­های سه­ بعدی تعاملی خودشان لذت می­برند. به این روش آموزش، بسته می­گویند زیرا این روش موضوع را از محیط خارجی ایزوله کرده و تاکید را بر کار فردی می­گذارد.

چنین سیستم­هایی مزایای فراوانی دارند ولی در عین حال دارای مشکلاتی نیز می­باشند. مهم­ترین خصوصیات این سیستم­ها عبارتند از:

· تمرکز روی موضوع: هدست­های واقعیت مجازی کاملا دانش ­آموزان را غرق می­کنند و آن­ها را مجبور می­کنند تا 100% روی موضوع درس تمرکز داشته باشند. این مطلب عالی است زیرا کودکان توجه خود را از دست نداده و بیشتر داده ­ها را فورا به خاطر می­سپارند.

· ارتباط تئوری و عمل: فناوری واقعیت مجازی یادگیرندگان دارای سنین پایین را قادر می­سازد تا هر چیزی را که در تئوری خوانده ­اند، ببینند یا احساس کنند. به عنوان مثال، آن­ها می­توانند چگونگی تقسیم سلولی یا تقسیم اتمی را تماشا کنند؛ چیزی که حتی امروزه تقریبا غیر قابل تصور است.

· عناصر بازی­وار­سازی[7]: کودکان هنگام بازی می ­آموزند؛ این موضوع تجهیزات واقعیت مجازی را سرگرم کننده ­ترین ابزار یادگیری در تاریخ آموزش کرده است.

· بیگانگی[8]: اگر دانش ­آموزان زمان زیادی را صرف یادگیری با استفاده از هدست­های واقعیت مجازی کنند، فراموش خواهند کرد که ارتباطات بین افراد یکی از سنگ بناهای آموزش موفق می­باشد. مدارس نه تنها به کودکان ریاضی و زبان یاد می­دهند؛ بلکه آن­ها را برای تجربه ­های زندگی واقعی و تعاملات انسانی آماده می­کنند.

· به دست گیری کنترل توسط واقعیت مجازی: اگر دانش­ آموزان بتوانند تمام روز از واقعیت مجازی استفاده کنند، نقش معلم چیست؟ آموزگاران همچنان کسانی هستند که باید دانش و شخصیت دانش ­آموزانشان را ارزیابی کنند؛ در حالی که هدست­ها باید فقط به عنوان ابزار آموزشی باقی بمانند.

· محدود سازی حق انتخاب: در یک سیستم آموزشی بسته، دانش ­آموزان راهی از پیش تعیین شده توسط برنامه­ نویس را طی می­کنند. آن­ها به ندرت می­توانند از الگوهایی که قبلا ساخته شده­اند بیرون بروند و با هم­کلاسی­هایشان بحث و تبادل نظر زنده­ای را شروع کنند. این وضعیت خوب نیست؛ زیرا تمام هدف آموزش، شکل­ دهی به افرادی گویا و با تفکر آزاد می­باشد.

[7] Gamification [8] Alienation

سیستم آموزشی باز

سیستم­های آموزشی باز بر پایه الگوریتم­هایی بر مبنای متن هستند که از فناوری واقعیت افزوده به عنوان ابزاری برای حمایت و پیشرفت آموزش­های روزمره استفاده می­کنند. چنین فناوری قادر به جمع ­آوری اطلاعات خارجی برآمده از معلمان، هم­سالان و اشخاص دیگر می­باشد. بدین وسیله، واقعیت مجازی فرایندهای یادگیری را پیشرفت داده و به گونه ­ای انطباق پیدا می­کند که برای نیازهای هر کودک به طور جداگانه مناسب شود.

واقعیت مجازی درس­ها را ارزشمندتر می­کند چرا که تشخیص می­دهد زمان نشان دادن اطلاعات فرامتنی مربوط به موضوع درس چه وقت است. مثلا ابزارهای واقعیت مجازی می­توانند لایه ­هایی از اطلاعات دیجیتالی را برای توضیحات بیشتر راجع به فرمولی که معلم ریاضی پای تخته سیاه نوشته است، نشان دهند. از این طریق کودکانی که توجه نداشته­اند یا نتوانسته­اند تمام چیزها را به یاد بیاورند، قادر باشند به عقب برگردند و تمام عبارت ریاضی را بازبینی کنند.

اما واقعیت افزوده کارکرد دیگری نیز دارد و آن جمع­آوری و تحلیل داده­های پیشرفت هر دانش­آموز و فرستادن گزارش­های باارزش به معلمان، روان­شناسان و مشاوران است. همچنین فناوری واقعیت افزوده می­تواند آزمون سریعی را طراحی کند تا دورنمایی از سطح کلی دانش در کلاس درس داشته باشد.

در شرایطی که معلمان بخواهند برنامه آموزشی را برای بعضی از دانش­ آموزان تنظیم کنند، می­توانند به سیستم واقعیت افزوده ورودی بدهند تا سطح سختی آن را افزایش یا کاهش دهند. این کار به دانش­ آموزان ضعیف­تر تا حد ممکن در یادگیری کمک می­کند و یا به کودکان تیزهوش اجازه می­دهد بیشتر یاد بگیرند و استعداد ذاتی خود را شکوفا کنند.

اگرچه معلمان تنها کسانی نیستند که می­توانند بازخورد دهند. در مقابل، دانش ­آموزان نیز می­توانند نظراتشان را بیان کنند و بگویند که روند آموزشی تند یا کند است و درخواست تغییر در آن را بدهند. حال که در مورد ویژگی­های سیستم آموزشی بسته بحث شد، مزایای روش­شناسی بر پایه واقعیت افزوده را بیان می­کنیم:

· حمایت از آموزش: بر خلاف واقعیت مجازی، سیستم­های باز کنترل کاملی روی فرایند تدریس ندارند. در عوض، واقعیت افزوده با نمایش انواع اطلاعات فرامتنی در موقع لزوم، هم به معلمان و هم به دانش ­آموزان کمک می­کند تا بهتر درس بخوانند.

· افزایش تعامل: اگر فناوری واقعیت مجازی، کاربران را منزوی می­کند، واقعیت افزوده دقیقا برعکس عمل می­نماید. این سیستم واقعا تعامل را افزایش می­دهد چرا که به تمام کودکان اجازه می­دهد تا در مورد موضوع جاری مورد علاقه ­شان وارد بحث شده و نظر بدهند.

· عدم از بین رفتن کنترل: حتی اگر مدارس فناوری واقعیت افزوده را قبول کنند، نقش معلم به هیچ وجه کاهش نمی­یابد. آن­ها باید مسئول باقی بمانند و تمام تصمیمات مهم را بگیرند؛ در حالی که تصاویر دیجیتالی اطلاعات مربوط به درس تنها می­توانند فرایند یادگیری را جذاب­تر کنند.

· امکان اشتباه در بازخورد: اشاره کردیم که ابزارآلات واقعیت افزوده باید اطلاعات از معلمان، مشاوران و دانش­آموزان نیز جمع­ آوری کنند. این موضوع گاهی باعث کمی سردرگمی می­شود زیرا کسی نمی­تواند مطمئن باشد که تمام شرکت کنندگان همیشه اطلاعات صحیح و قابل اعتماد ارایه می­دهند. این مطلب نگرانی کوچکی است که نمی­تواند شما را نگران کارایی واقعیت افزوده در سیستم­های آموزشی کند.

مثال­هایی واقعی درباره استفاده از واقعیت مجازی و افزوده در محیط کلاس درس

ارزش عملی واقعیت مجازی و افزوده در تجربه­های آموزشی بدون ذکر مثال، روشن نمی­گردد. هر کسی باید درک کند که چگونه فناوری­های جدید به معلمان کمک خواهند کرد تا دانش خود را موثرتر با دانش ­آموزانشان به اشتراک بگذارند.

یک کلاس درس مجازی در اپلیکیشن Engage VR. دانش­ آموزان از سرتاسر جهان می­توانند حضور پیدا کرده و با یکدیگر یاد بگیرند.

در ادامه فهرستی از زمینه ­ها و مثال­های مربوط به آن­ها را مشاهده می­کنید که از واقعیت مجازی و افزوده در آن­ها استفاده می­توان کرد.

· مراقبت از سلامت: تا چندی پیش، تنها راه آموزش در بخش سلامت، پیوستن به کادر درمانی بیمارستان بود. امروزه، این امکان وجود دارد که در جراحی­ ها و دیگر اقدامات درمانی مجازی نقش داشته باشیم تا بدون صدمه به دیگران، تجارب ارزشمندی کسب کنیم. به لطف فناوری­ های واقعیت مجازی و افزوده، آموزش در بخش سلامت آرام آرام امن­تر و سریع­تر می­شود.

· شیمی: کودکان به سختی می­توانند چیزی آزاردهنده ­تر از درس­های دیوانه کننده درباره برهم­کنش­های مولکولی و زیراتمی به یاد بیاورند. در عصر یادگیری مجازی و افزوده، مسائل به سرعت تغییر می­کنند. بچه­ ها این امکان را می­یابند که خودشان آزمایش کنند، مواد را با یکدیگر مخلوط نمایند و درباره شیمی مستقیما از طریق آزمایش بیاموزند. این شیوه آموزش نه تنها امنیت بیشتری دارد؛ بلکه از آزمایش­های آزمایشگاهی سنتی ارزان­تر هم هست چرا که دیگر نیازی نخواهد بود که مدارس برای مواد شیمیایی گوناگونی پول پرداخت کنند.

· تاریخ و جغرافیا: دانش ­آموزان اغلب از داستان­هایی درباره یونان باستان، مصر و یا بین النهرین لذت می­برند ولی یادگیری و حفظ کردن اطلاعات اینقدر زیاد در مورد مردم، چیزها و حوادثی که اصولا با دنیای امروز تفاوت دارند، سخت است. با این حال، اگر کمی جادوی واقعیت افزوده به درس­های تاریخ و جغرافیا اضافه شود، برای حتی ضعیف­ترین دانش­ آموزان در گروه نیز جالب خواهد بود. سفرهای مجازی به اطراف کلاس زمان کم­تری از سفرهای عادی به اطراف می­برند –معمولا 30 دقیقه تا یک ساعت. آن­ها همچنین نیاز به برنامه­ ریزی و هزینه کم­تری دارند. فقط یک لحظه تصور کنید که یک بچه مدرسه ­ای با دیدن دیوار بزرگ چین در کلاس خود چه احساسی خواهد داشت. خیره کننده، درست است؟

· فیزیک: مهم است که به بچه­ ها مکانیک کلاسیک و قوانین حرکت نیوتن را بیاموزیم ولی اگر بتوان به آن­ها این شانس را بدهیم که تئوری را در محیط واقعیت مجازی با عمل پیوند بزنند، چه؟ اگر در مورد نجوم، سال نوری و کهکشان­های دوردست تدریس می­کنید، چرا بچه­ ها را به سفرهای بین ستاره­ای نمی­برید؟ ممکن است شبیه فیلم­نامه­ های علمی-تخیلی به نظر برسد؛ اما تا پیوستن به حقیقت راهی نمانده است. فناوری واقعیت افزوده این موضوع را طی چند سال آینده ممکن می­سازد؛ بنابراین بچه ­های ما حتما روش­های آموزشی کاراتری نسبت به ما تجربه خواهند کرد.

· دست­ ورزی: تولید شامل ابزارهای مهم و ماشین­ آلات سنگین می­باشد که واقعا برای محیط کلاس درس سنتی مناسب نیستند. با استفاده از هدست­های واقعیت مجازی، می­توان به کودکان اجازه داد کامیون­ها را برانند، سوراخ­کاری کنند و یا خانه بسازند بدون ترس از این که کسی در این فرایند آسیب ببیند. این موضوع در مورد ماموریت­های آتش­نشانی، فعالیت­های گارد ساحلی و محدوده وسیعی از شغل­ها صادق است.

· هنر و فرهنگ: اپلیکیشینی به نام Prisma وجود دارد که با استفاده از سبک هنرمندان مشهوری چون ادوارد مونک، وینسنت ونگوک یا پابلو پیکاسو، عکس­ها و ویدیوها را به قطعات هنری تبدیل می­کند. این اپلیکیشن مثالی عالی است از این که چگونه واقعیت افزوده مبتنی بر جایگزینی می­تواند مردم را برای بازی و هم­زمان یادگیری تاریخ هنر و فرهنگ تحریک کند. با استفاده از هدست­های واقعیت مجازی، می­توان از راه دور در نمایش، تئاتر، کنسرت و دیگر همایش­ها شرکت کرد تا در جریان فرهنگ روزمره جاری بود. حتی می­توان به صورت مجازی در زمان به عقب رفت و تئاتر اصلی شکسپیر در قرن 16 میلادی در لندن را به تماشا نشست –هیچ محدودیتی برای فناوری­های نوین در آموزش وجود ندارد.

· زبان: ساده­ترین روش آموزش زبان، رفتن به خارج از کشور و صحبت با افرادی با آن زبان مادری است. تا کنون این نوع آموزش، منحصر به قشر مرفه جامعه بوده است ولی حتی آن­ها نیز نمی­توانند مدت زیادی خارج از کشور بمانند. به زودی، هر کس این امکان را دارد که از فرانسه یا ژاپن «بازدید» کند و زبان­های خارجی و فرهنگ­های محلی را همان جا بیاموزد.

فهرست کاربردهای بالقوه واقعیت مجازی و افزوده در آموزش نمی­تواند به همین 7 موضوع منحصر شود. در مقابل، موضوعات بسیار بیشتری در این رابطه وجود دارند که می­خواستیم به شما فقط یک معرفی اولیه بدهیم.

اگر چه، یک نکته را باید اضافه کرد –واقعیت مجازی و افزوده می­تواند برای طراحی یک کلاس درس مجازی با دانش ­آموزانی از سرتاسر جهان استفاده شود. چنین کلاس درسی می­تواند میزبان معتبرترین مدرسان شود و آموزش از راه دور را یک پله ارتقا دهد.

نقاط قوت و ضعف آموزش از طریق واقعیت مجازی و افزوده

تا اینجا واقعیت مجازی و افزوده تعریف شد، وضعیت کنونی آن­ها بررسی گردید، مکانیزم­ های هر دو روش توضیح داده شد و برخی از کاربردهای پایه ه­ای آن در آموزش بیان کردید. حال به بررسی نهایی و نقاط قوت و ضعف استفاده از این تکنولوژی­ها در کلاس درس­های امروزی می­پردازیم.

نقاط قوت

· آزمایش کردن: قبلا تعدادی مثال عالی از تمرین به کمک واقعیت افزوده شامل جراحی­های پزشکی بیان شد. دانش ­آموزان می­توانند هر قدر که بخواهند تمرین کنند و آن قدر این تمرین را تکرار کنند که 100% درباره نحوه انجام کار مطمئن شوند. این نحوه آموزش کارمندان با مهارت بالایی را تربیت می­کند و در عین حال تعداد خطاهای انسانی کاهش می­یابد.

· تعامل: یادگیری به کمک واقعیت افزوده تنها به محصلان در امر آموزش کمک نمی­کند؛ بلکه برای آن­ها فرصت درگیر شدن با موضوع را فراهم می­کند. با چنین اطلاعات فرامتنی زیادی که همه جای کلاس نمایش داده می­شود، دنبال کردن درس­ها و درک مفاهیم پیچیده آسان­تر خواهد بود.

· یادگیری در هر مکان و هر زمان: آموزش از راه دور مفهوم جدیدی نیست ولی واقعیت مجازی و افزوده آن را یک گام به پیش برده­اند. دانش­ آموزان آینده قادر خواهند بود در کلاس­های مجازی و دوره­ های آنلاین از خانه راحت خودشان حضور یابند. آن­ها همچنین زمان­بندی خود را انتخاب و سرعت پیشرفت کلاس را تنظیم می­کنند تا با برنامه روزانه خودشان هماهنگ شود. تمام این نکات آینده یادگیری را ارزان­تر، سریع­تر و کاراتر خواهد نمود.

· انتخاب حرفه: در عصر واقعیت مجازی هر بچه دبیرستانی امکان تست صنایع مختلف را خواهد داشت و تصمیم خواهد گرفت که حرفه ایده­ آل برای وی چیست. انتخاب حرفه همراه به اندازه قبل تنش ­زا نخواهد بود و دانش ­آموزان تصمیمات اشتباه کم­تری در این راه خواهند گرفت.

· بازی­وارسازی: عناصر بازی­وارسازی نرخ درگیر شدن در مباحث در کلاس­های درس را افزایش داده، بچه­ ها را به شرکت در کارهای عملی و مناظرات مربوط تشویق می­کند. پیش­تر اثبات شده است که آموزش از طریق بازی، توانایی­های یادگیری کودکان را افزایش می­دهد؛ اما انتظار می­رود نتایج به کمک واقعیت مجازی و افزوده بهتر نیز گردند.

· تنوع: واقعیت مجازی و افزوده امکان یادگیری سفارشی را می­دهد؛ در ضمن دانش­ آموزان می­توانند از میان تعداد زیادی از دوره ­ها انتخاب کنند. آن­ها لزوما نباید دوره ­های موجود در مدرسه خاصی را انتخاب کنند؛ چرا که تعداد زیادی از دوره ­های آنلاین قابل اعتماد که می­تواند هر دانش­ آموزی را نسبت به دوره ­های سنتی بهتر رشد دهد، وجود دارد.

نقاط ضعف

· انزوا: یادگیری بر پایه هدست­های واقعیت مجازی می­تواند دانش ­آموزان را منزوی کرده و ارتباطات بین هم­سالان را کاهش دهد. به همین منظور، بهتر است به جای استفاده از هدست­ها در تمام روز، تنها گاهی از آن­ها در تجارب آموزشی استفاده شود.

· عدم کنترل: فناوری­های نوین معلمان را قادر می­سازد تا دانش خود را با محصلان خویش سریع­تر و کاراتر به اشتراک بگذارند. اگرچه ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی هر روز هوشمندتر می­شوند و این خطر وجود دارد که مدرسان احساس کنند مجبور به انجام کاری هستند. البته این مشکل مربوط به حالا نمی­باشد ولی واقعیت مجازی و افزوده به سرعت رو به رشد هستند و این مشکل ممکن است به زودی اتفاق بیافتد –شاید ظرف 10 تا 15 سال.

· انضباط: با این وصف که دانش­ آموزان می­توانند در هر مکان و هر زمان آموزش ببینند، مشکل خود انضباطی ظاهر خواهد شد. در واقع، حتی به کمک پیشرفته ­ترین ابزار IT نیز وادار کردن بچه ­ها به درس خواندن سخت است. معلمان باید توجه خاصی به این مساله داشته باشند و فرایند یادگیری را مداوم تحت کنترل خود درآورند.

· فراوانی: محصلان مدرن با استفاده از هدست­های واقعیت مجازی و افزوده مطالب را سریع­تر یاد می­گیرند و همچنین اطلاعات بیشتری از کودکان امروزه دریافت کرده و به خاطر می­سپارند. با چنین فراوانی مواد آموزشی، مهم است که زمان کافی برای ارتباطات مستقیم زندگی واقعی باقی بگذاریم.

· اعتبارگذاری[9]: سیستم­های آموزشی بسیار کند تغییر می­کنند و زمان زیادی طول خواهد کشید تا مدارس، سیستم­ها و تمامی کشورها شروع به قبول فناوری واقعیت افزوده در فرایندهای تدریس روزمره کنند.

واقعیت مجازی اجتماعی[10] نقش پررنگی در کاهش انزوای دانش ­آموزان هنگام استفاده از هدست واقعیت مجازی خواهد داشت. تصویر از اپلیکیشن BigScreen VR

واقعیت مجازی/افزوده مشکلاتی دارند؛ اگرچه خصوصیات زیادی نیز دارند که این فناوری­ها را جذاب می­کند –هیچ دلیلی وجود ندارد که به آرامی شروع به استفاده از آن­ها در سیستم­های آموزشی نکنیم. این پروسه آهسته و احتمالا بعضی اوقات دردناک خواهد بود اما در دراز مدت مزایای بیشماری برای سیستم آموزشی به بار خواهد آورد.

[9] Accreditation [10] Social VR

نتیجه­ گیری

سیستم­های آموزشی به طور سنتی از تغییرات تکنولوژیکی استقبال نمی­کنند و بیشتر آن­ها هنوز منحصرا از استراتژی «معلم روبروی بچه ­ها» پیروی می­کنند. در هر حال، زمان آن رسیده است که مدل­های تدریس جدید را بپذیریم و واقعیت مجازی و افزوده می­توانند نقش مهمی را در این مورد بازی کنند.

با استفاده از ابزارآلات واقعیت افزوده و هدست­های واقعیت مجازی، دانش­ آموزان قادر خواهند بود یادگیری را به روش کاملا نوینی تجربه کنند. آن­ها می­توانند سفرهای مجازی بروند، از اماکن تاریخی دیدن کنند، آزمایش انجام دهند و محدوده وسیعی از ابزار را تست نمایند. تکنولوژی ­های واقعیت مجازی و افزوده عناصر بازی­وارسازی را به آموزش کلاسیک اضافه کرده، تمام پروسه آموزش را جذاب­تر می­کنند.

در عین حال یادگیری گسترده ­تر، در دسترس­تر و ارزان­تر خواهد شد. به زودی، هدست­های واقعیت افزوده آن قدر ارزان خواهند شد که هر کس می­تواند از آن­ها در زندگی روزمره استفاده کند. ولی به هر حال معضلاتی نیز وجود دارد.

استفاده زیاد از واقعیت مجازی می­تواند محصلان را منزوی کند و روی مهارت­های اجتماعیشان در برخورد با دیگر کودکان تاثیر بگذارند. به علاوه، مدرسان حداقل تا حدودی کنترل خود را روی فرایند آموزش از دست خواهد داد. این فناوری هنوز نیاز به اعتبارگذاری از طرف مقامات دارد تا کاملا عملیاتی شود.

اگرچه تمام این مطالب نمی­توانند این حقیقت را تغییر دهند که واقعیت مجازی و افزوده نقش مهمی در آینده آموزش خواهند داشت.