تو اوج اخبار بد که پشت سرهم اتفاق میوفته و هنوز از شوک اولی خارج نشدی که دومی با بی رحمی تمام مثل آوار رو سرت خراب ميشه، وقتی ترس و یاس تمام قلبت رو پر میکنه و میگردی دنبال يه روزنه امید، چیزی که بشه بهش چنگ انداخت برای ادامه دادن روزای بعد.
يه راه شاید سفر به گذشته های دور باشه. مرور سالهای يادمون مياره ، که این دنیا از این روزا و حتی بدترش رو زیاد به خودش دیده، که این غم و تلخی مختص به ما نیست و تا بوده همین بوده ؛که اونوقت شاید یکم دلمون آروم بگيره و باور مون بشه که چنان نماند، چنین نیز نخواهد ماند...
