همیشه بعد از گوش دادن به درددل يه دوست و پیشنهاد راهکاری که بخاطر کنجکاوی های تو کتاب های روانشناسی، یکم راهکار به درد بخوری بوده، یا بعد با ذوق حرف زدن راجع يه رمان، یا نقد يه داستان، سوالی که ازم میپرسن اینکه تو چرا ادبیات نخوندي؟ یا چرا نميري سراغ روانشناسی؟ (رشته من تو مقطع کارشناسی فیزیک و تو مقطع ارشد صنایع است)
جوابی که همیشه به این سوال ميدم، از آدم و حوا شروع ميشه، داستان مشترک خیلی از ماها که کافی یکم درس خوان و باهوش بوده باشیم که دیگه باید بخاطر حرف مدرسه و خانواده دور اینکه رشته انسانی بخونيم رو خط بکشیم. با اینکه هیچ وقت از علاقه مندی هام دور نبودم، ولی همیشه فک میکردم باید فاصله باشه و فرق باشه از علاقه و عشق آدم، با چیزی که ازش کسب درآمد میکنه، حتی با چیزی که تو دانشگاه به صورت آکادمیک دنبالش میکنه. همیشه يه قیافه حق به جانب به خودم می گرفتم و میگفتم " دانشگاه ساخته شده تا از علاقه ات، متنفرت کنه و من نمیخوام اینکارو با علاقه ام بکنم " پس يه خط قرمز کشیدم بین علاقه و تحصیل و کار.
این روزا با اصطلاح #کارنکن آشنا شدم و دارم داستان زندگی آدم هايی رو گوش میکنم که عاشق کارشونن، با کارشون زندگی میکنن، درآمد کسب میکنن، در واقع اصلا کار نیمکنن عشق میکنن. جهان بینیم فروریخت، حالا باید بیشتر فکر کنم، راجع شغل آینده ام، راجع علاقه ام، راجع الویت بندی هام و ببینم با خودم چند چندم.
#رهجو #کارنکن
